Ὁ τοῦ Ἁγίου τούτου Ἀχιλλίου Βίος καθὼς καὶ ἡ ἰδιαιτέρα πανηγυρικὴ Ἀκολουθία αὐτοῦ, ποιηθεῖσα ὑπὸ Ἀντωνίου Ἀρχιεπισκόπου Λαρίσης (1340-1362), ἐξεδόθη τύποις ἐν Βενετίᾳ τῷ 1745. Ἡ αὐτὴ Ἀκολουθία, μετὰ δύο Κανόνων, ὧν ὁ μὲν πρῶτος τυγχάνει ποίημα τοῦ αὐτοῦ Ἀντωνίου Ἀρχιεπισκόπου Λαρίσης, ὁ δὲ δεύτερος Ἰωσὴφ τοῦ Ὑμνογράφου, συμπεριελήφθη καὶ εἰς Μηναῖα τινὰ ἐκδοθέντα ὑπὸ Δημητρίου Θεοδοσίου ἐν Βενετίᾳ τῷ 1761. Εἶτα ἐξεδόθη ἐν ἰδιαιτέρῳ τεύχει ἐν Λαρίσῃ τῷ 1882, καὶ πάλιν ἐν Λαρίσῃ τῷ 1896 διωρθωμένη ὑπὸ Γ. Μακρῆ καὶ ἐν Ἀθήναις τῷ 1952 ὑπὸ Δωροθέου Μητροπολίτου Λαρίσης, τοῦ μετέπειτα Ἀθηνῶν. Ἑτέρα Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου, ποίημα Χαρίτωνος Μοναχοῦ ἀπόκειται ἐν Κώδικι τῶν Καυσοκαλυβίων τοῦ Ἁγίου Ὅρους. Ἐκ τοῦ αὐτοῦ Κώδικος ἐλήφθη καὶ ὁ ἀνωτέρω καταχωρηθεὶς τρίτος, μετὰ τὸ δίστιχον, στίχος. Περὶ δὲ τοῦ σωματικοῦ χαρακτῆρος τοῦ Ἁγίου ἐν τῷ Λαυρεωτικῷ Κώδικι Ιʹ 70, φυλ. 247, γράφονται τὰ ἑξῆς· «Οὗτος οὐ μόνον ἐν τῇ ἀρετῇ καὶ σοφίᾳ πολλῶν ἐπεκράτησεν, ἀλλὰ καὶ ἐκ τῆς τοῦ σώματος διαπλάσεως· ἡ γὰρ ὄψις αὐτοῦ περικαλλής· ἡ κεφαλὴ εὐανθὴς καὶ ὑψίκομος, τὸ ὄμμα βλοσυρὸν (αὐστηρὸν) καὶ βασιλικόν, ἡ γενειὰς ὑπήνιος καὶ ἁπλῶς εὐσύνθετος καὶ εὐάρμοστος». Τὸν Ἅγιον τοῦτον Ἀχίλλιον, ἀπὸ αὐτῆς ταύτης τῆς ὁσίας κοιμήσεως αὐτοῦ, τιμᾷ ἡ πόλις τῆς Λαρίσης ὡς πολιοῦχον αὐτῆς.

Ἴσως οὗτος εἶναι ἐκεῖνος ὃν ἀναφέρει ὁ Βρυέννιος ἐν τῷ βʹ τόμῳ αὐτοῦ. Ὁ Ὅσιος οὗτος Βάρβαρος ἐκοιμήθη τῇ 23ῃ Ἰουνίου, ἑορτάζεται ὅμως τῇ 15ῃ Μαΐου ὅτε διῆλθε τὸ ἅγιον αὐτοῦ Λείψανον ἐκ τοῦ χωρίου Ποταμὸς τῆς Κερκύρας (Βλ. σελ. 422-423). Ἐν τῷ Λαυρεωτικῷ Κώδικι Ιʹ 70, φύλ. 244, ἄλλως πως περιγράφεται ὁ Βίος αὐτοῦ, ὅτι δηλαδὴ ὑπῆρξε πρότερον λῃστὴς καὶ μετανοήσας ἠσκήτευσεν εἰς τὰ μέρη ἐκεῖνα περιβληθεὶς οἰκειοθελῶς τὴν βαρυτάτην ἅλυσον μεθ’ ἧς εὑρέθη περιτετυλιγμένος. Ἀκολουθία εἰς τὸν Ὅσιον Βάρβαρον ἐξεδόθη τὸ πρῶτον ἐν Βενετίᾳ τῷ 1734 καὶ τὸ δεύτερον ἐν Κερκύρᾳ τῷ 1886.

 Τὸν Βίον καὶ τὴν Ἀκολουθίαν αὐτοῦ συνέγραψεν Ἀνδρέας ὁ Ὑδρωμένος ὁ Ὑπάρ- γιος (†1847), ἐκδοθεῖσαν τύποις ἐν Ἐνετίᾳ τῷ 1807, ἐξ ἧς καὶ παρελήφθη ὁ ἐνταῦθα καταχωριζόμενος Βίος.