Τὸν Ἑλληνικὸν αὐτοῦ Βίον συνέγραψεν ὁ Μεταφραστὴς Συμεών, οὗ ἡ ἀρχή· «Οὐχ οὕτως ἡδύ τε»· (σῴζεται ἐν τῇ τῶν Ἰβήρων). Εἰς τὴν ἁπλῆν Ἑλληνικὴν μετηνέχθη ὑπὸ Ἀγαπίου τοῦ Κρητός, ὅστις καὶ συμπεριέλαβε τοῦτον εἰς τὸν ὑπ’ αὐτοῦ ἐκδοθέντα «Νέον Παράδεισον», ἐξ οὗ παραληφθεὶς ὑφ’ ἡμῶν παρατίθεται ἐνταῦθα διασκευασμένος κατὰ τὴν φράσιν. Ἐγκώμιον δὲ γλαφυρὸν πλέκει εἰς τὸν θεῖον τοῦτον Ἰάκωβον Νικήτας ὁ Ρήτωρ ὁ Παφλαγών, οὗ ἡ ἀρχή· «Ὡς γλυκεῖα τῆς παρούσης ἡμέρας ἡ χάρις» (σῴζεται ἐν τῇ Λαύρᾳ ἐν τῇ τοῦ Διονυσίου καὶ τῇ τοῦ Βατοπαιδίου) καὶ Ἀνδρέας ὁ Κρήτης, οὗ ἡ ἀρχή· «Ὀκνεῖν μὲν ἔδει προβαίνειν» (σῴζεται ἐν τῇ τῶν Ἰβήρων). Ἐν δὲ τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ σῴζεται καὶ ὑπόμνημα εἰς τὸν αὐτόν, οὗ ἡ ἀρχή· «Οὐχ οὕτως ἡδύ τι τῷ φιλαρέτῳ». Περὶ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου γράφει κατὰ πλάτος καὶ ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης εἰς τὴν «Ἑρμηνείαν τῶν Ἑπτὰ Καθολικῶν Ἐπιστολῶν» καὶ δὴ εἰς τὰ προλεγόμενα τῆς ἑρμηνείας τῆς Καθολικῆς τούτου Ἐπιστολῆς, ἔνθα γράφει καὶ διατὶ Ἀδελφόθεος καλεῖται· προσέθηκε δὲ καὶ ὁλόκληρον ᾀσματικὸν Κανόνα καὶ τὰ ἐλλείποντα τροπάρια εἰς τὴν ἑορτὴν αὐτοῦ, ἅτινα ὅλα ὁμοῦ ἀπεστάλησαν παρὰ τοῦ τότε Μητροπολίτου Ἰωαννίνων εἰς Βενετίαν ὅπου καὶ ἐτυπώθησαν Χάριτι Χριστοῦ. Περὶ δὲ τῆς Λειτουργίας του ἀναφέρει ὁ λβʹ (32) Κανὼν τῆς Οἰκουμενικῆς Ϛʹ Συνόδου καὶ βλέπε ἐν τῷ Πηδαλίῳ· βλέπε καὶ εἰς τὴν σελίδα 1 τῆς «Δωδεκαβίβλου τοῦ Δοσιθέου», ὅστις λέγει, ὅτι εἰκοσιεννέα ἔτη ἀρχιεράτευσεν, ἡ δὲ «Ἑκατονταετηρὶς τῶν ἀπὸ Χριστοῦ Σωτῆρος ἡ Πρώτη» Εὐγενίου τοῦ Βουλγάρεως λέγει εἴκοσιν ἕξ. Σημείωσαι, ὅτι ὁ Ρώμης Κλήμης ὀνομάζει τὸν Ἀδελφόθεον τοῦτον Ἐπίσκοπον τῶν Ἐπισκόπων. Ἠκολούθησε δὲ ὁ μαρτυρικὸς θάνατος τοῦ θείου τούτου Ἰακώβου κατὰ τὸ ἑξηκοστὸν πρῶτον ἔτος ἀπὸ Χριστοῦ, κατὰ τὸ ἕκτον ἔτος τῆς βασιλείας τοῦ Νέρωνος. Σημείωσαι, ὅτι ὁ Ὠριγένης («Κατὰ Κέλσου», βιβλ. αʹ) καὶ ὁ Εὐσέβιος («Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας», βιβλ. βʹ, κεφ. κγʹ) καὶ ὁ Ἱερώνυμος (εἰς τὸ «Περὶ Ἐπισήμων Ἀνδρῶν»), λέγουσιν, ὅτι τὰς δυστυχίας καὶ τὰ κακά, ὅσα συνέβησαν ἐναντίον τῆς Ἱερουσαλήμ, ὁ Ἰώσηπος ὁ ἀρχαιολόγος τὰ ἀποδίδει ὅτι ἐγένυντο εἰς τοὺς Ἰουδαίους διότι ἐθανάτωσαν τὸν Θεάδελφον τοῦτον Ἰάκωβον. Ἡ ρῆσις ὅμως αὕτη δὲν εὑρίσκεται νῦν εἰς τὰ συγγράμματα τοῦ Ἰωσήπου, καθὼς ἀναφέρεται εἰς τὸν Ὠριγένην καὶ τὸν Εὐσέβιον. Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Ἀδελφοθέου τούτου Ἰακώβου ἀνήγειρε Ναὸν ἐν Κωνσταντινουπόλει ὁ βασιλεὺς Ἰουστῖνος, εἰς τὸν Ναὸν δὲ τοῦτον ἦτο καὶ τὸ λείψανον αὐτοῦ, ὅρα σελ. 1152 τῆς «Δωδεκαβίβλου».