✥ Τῇ Κ’ (20ῇ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τῶν Ὁσίων ΑΒΒΑΔΩΝ,τῶν ἐν τῇ Μονῇ τοῦ Ἁγίου Σάββα ἀναιρεθέντων.
Διπλοῦς στεφάνους χειρὸς ἐκ τοῦ Κυρίου,
Πόνων χάριν δέχεσθε, καὶ τῶν αἱμάτων.
Εἰκάδι Ἀββάδες ἐκ χθονὸς, οὐρανὸν ἤλυθον εὐρύν.
Ἦλθε δὲ τότε καὶ ὁ Ἱεροσολύμων Μόδεστος, ὅστις ἦτο καὶ αὐτὸς Ἀββᾶς ἁγιώτατος καὶ ὡς εἶδεν ἔρημα ὅλα τὰ κελλία δὲν ἠδύνατο νὰ κρατήσῃ τὰ δάκρυα, δραμὼν δὲ κατησπάζετο τὰ ἱερώτατα Λείψανα τῶν Ὁσίων Πατέρων. Ὡσαύτως γράφει περὶ αὐτῶν καὶ ὁ Ὅσιος Ἀντίοχος ὁ Παλαιστινὸς πρὸς Εὐστάθιον Ἡγούμενον Μονῆς τῆς Ἀτταλικῆς, ἡ δὲ βίβλος αὐτοῦ οὕτως ἐπιγράφεται· «Πανδέκτη Βίβλος, ἔχουσα κεφάλαια διάφορα ἑκατὸν τριάκοντα, τοῦ Μοναχοῦ Ἀντιόχου τῆς Λαύρας τοῦ Ἁγίου Σάββα», διότι ταύτης τῆς Μονῆς εἶχε τότε αὐτὸς τὴν ἐπιστασίαν. Λαύρας δὲ ὀνομάζουσι τὰ μεγάλα καὶ πολυάνθρωπα Μοναστήρια μεταφορικῶς ἀπὸ τῆς Λαύρας, ἤτοι τῆς ἐνδομύχου καύσεως, ἢ ἀπὸ τοῦ λίαν αὔρας ἔχειν, ἦτοι πολλὰς πνοάς, διὰ τοὺς ἐν αὐτοῖς πολλοὺς ἀνθρώπους, ὁ δὲ Βαρῖνος τῆν Λαύραν ἐτυμολογεῖ ἀπὸ τοῦ λαὸν ρέειν δι’ αὐτῆς.
Ὁ Ὅσιος λοιπὸν οὗτος Ἀντίοχος ὁ Παλαιστινὸς γράφει περί τῶν Πατέρων τούτων, ὅτι ὀκτὼ ἡμέρας πρὸ τῆς ἁλώσεως τῶν Ἱεροσολύμων ὑπέστησαν τὰ δεινὰ μαρτύρια ὑπὸ τῶν βαρβάρων, κατὰ τοὺς χρόνους Ἡρακλείου τοῦ βασιλέως ἐν ἔτει χιʹ (610). Ἀπορῶν δὲ πῶς νὰ ὀνομάσῃ τοὺς φονευθέντας Ὁσίους Πατέρας ὁ Ἀντίοχος λέγει· «Ἀπορῶ πότερον χρὴ αὐτοὺς ὀνομάσαι, Ἀγγέλους ἢ ἀνθρώπους; Ἐξ ἀπαλῶν γὰρ ὀνύχων ἔλαβον τὸν γλυκὺν ζυγὸν τοῦ Κυρίου καὶ οἱ πλείονες ἦσαν πλήρεις ἡμερῶν, ταπεινοί, πρᾶοι, τίμιοι, ἄμεμπτοι, εὐλαβεῖς, ἀλλότριοι πάσης κακουργίας καὶ μέμψεως, πάσαις ταῖς ἀρεταῖς κεκοσμημένοι καὶ θεϊκῶν χαρισμάτων πεπληρωμένοι. Τινὲς δὲ ἐμέτρουν ὑπὲρ τὰ ἑκατὸν ἔτη. Δὲν ἐξήρχοντο ἐκ τῆς Λαύρας, οὔτε εἰς τὴν πόλιν τῶν Ἱεροσολύμων ἀπήρχοντο. Ὄντως οὐράνιοι ἄνθρωποι καὶ ἐπίγειοι Ἄγγελοι. Ἰσμαηλῖται δὲ ἦσαν οἱ φονεύσαντες αὐτούς, ὅταν δὲ οὗτοι ἐπλησίασαν εἰς τὴν Λαύραν, ἄλλοι μὲν Μοναχοί ἔφυγον, ἄλλοι δὲ ἔμειναν, ὅσοι δηλαδὴ ἦσαν δυνατώτεροι καὶ νεώτεροι». Ἕτεροι δὲ φαίνεται ὅτι εἶναι οἱ Ὅσιοι Πατέρες οὗτοι ἀπὸ τοὺς ἑορταζομένους κατὰ τὴν ιϛʹ (16ην) Μαΐου (βλέπε ἐν τόμῳ Εʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἐν Ἀμινσῷ Ἁγίων Ἑπτὰ Μαρτύρων γυναικῶν ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΑΣ, ΚΛΑΥΔΙΑΣ, ΕΥΦΡΑΣΙΑΣ, ΜΑΤΡΩΝΗΣ, ΙΟΥΛΙΑΝΗΣ, ΕΥΦΗΜΙΑΣ καὶ ΘΕΟΔΩΡΑΣ.
Δηλοῖ γυναικῶν τῶν πεπυρπολημένων
Ἀριθμὸς ἑπτὰ παρθένος τῶν παρθένων [1].
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν καὶ Ὁμολογητὴς ΝΙΚΗΤΑΣ, Ἐπίσκοπος Ἀπολλωνιάδος, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Ὑπὲρ τύπου Σοῦ δεινὰ Νικήτας φέρων,
Νῦν Σὸν τρόσωπον, Χριστέ, ἐν πόλῳ βλέπει.
ΝΙΚΗΤΑΣ, ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν καὶ Ὁμολογητής, ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ εἰκονομάχου βασιλέως Λεοντος Γ’ τοῦ Ἰσαύρου (717-741), χρηματίσας Ἐπίσκοπος Ἀπολλωνιάδος, πόλεως τῆς Βιθυνίας, ἥτις καὶ Ἀπολλωνία καὶ κοινῶς Ἀπολλωνιάδα ὀνομάζεται, ὑποκειμένη ποτὲ εἰς τὸν Μητροπολίτην Νικομηδείας. Οὗτος, λοιπόν, ὄχι μόνον ἐστάθη πιστὸς καὶ εὐλαβὴς καὶ ὀρθοδοξότατος, ἀλλ’ ἦτο πρὸς τούτοις ἐλεήμων καὶ συμπαθὴς καὶ καλῶς μὲν παρεσκευασμένος εἰς τὴν γνῶσιν καὶ μάθησιν τῶν Γραφῶν, περισσότερον δὲ εἰς τὸν λόγον καὶ τὴν εὐγλωττίαν. Ἀναγκασθεὶς δὲ ὑπὸ τῶν εἰκονομάχων νὰ μὴ προσκυνῇ τὴν πάνσεπτον Εἰκόνα τοῦ Κυρίου, ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς παναχράντου αὐτοῦ Μητρός, τῶν ἱερῶν καὶ θείων Ἀγγέλων καὶ πάντων τῶν Ἁγίων καὶ μὴ πεισθείς, ἐξωρίσθη. Ὑποστὰς δὲ παντοίας ἐνοχλήσεις, ἀνυποφόρων πειρασμῶν, ὁ ἀοίδιμος, ἐκ τῆς αἰτίας ταύτης χαλεπῶς ἠσθένησε καὶ οὕτω παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ, λαβὼν παρ’ αὐτοῦ τὸν τῆς ὁμολογίας εἰκήρατον στέφανον.
✥ Ὁ Ἅγιος Μάρτυς ΡΟΔΙΑΝΟΣ ξίφει τελειοῦται.
Ὁ Ροδιανὸς ὡς ἐρυθρόν Σοι ρόδον,
Χριστέ, προσήχθη τῇ τομῇ βεβαμμένος.
✥ Ὁ Ἅγιος Μάρτυς ΑΚΥΛΑΣ ὁ Ἔπαρχος ξίφει τελειοῦται.
Ἄμωμον ἱερεῖον ὤφθης, Ἀκύλα,
Τμηθεὶς ἀμώμῳ Δεσπότῃ διὰ ξίφους.
✥ Ὁ Ἅγιος ΔΟΛΛΙΩΝ πυγμαῖς βαλλόμενος τελειοῦται.
Ὁ Δολλίων ἕστηκε τὰς πυγμὰς φέρων
Καὶ μὴ στεναγμὸν μηδὲ μυγμὸν ἐκφέρων.
✥ Ὁ Ἅγιος Μάρτυς ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ξίφει τελειοῦται.
Ξίφει χεθήτω, κἂν κοτύλη φησί μοι,
Ἐμμανουὴλ πέφυκεν αἵματος μία.
✥ Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς ΜΥΡΩΝ ὁ Κρής, ὁ μαρτυρήσας ἐν Κρήτῃ κατὰ τὸ ἔτος ͵αψϟγ’ (1793), ἀγχόνῃ τελειοῦται.
Μύρον νοητὸν ὡράθης ἐξ ἀγχόνης,
Μύρων ἀθλητά, δόξα Κρήτης καὶ κλέος.
Ὑποσημειώσεις
[1] Ὁ ἀριθμὸς ἑπτὰ καλεῖται ὑπὸ τῶν μαθηματικῶν παρθένος, διότι αὐτὸς μόνος ἐντὸς τῆς δεκάδος, οὔτε γεννᾷ ἄλλον ἀριθμόν, οὔτε γεννᾶται παρ’ ἄλλου. Λέγει λοιπὸν τὸ δίστιχον τοῦτο, ὅτι ὁ παρθένος ἀριθμὸς ἑπτὰ δηλοῖ τὸν ἑπτὰ ἀριθμὸν τῶν ἑπτὰ τούτων παρθένων γυναικῶν, τῶν πεπυρπολημένων.