Ὁ Ἑλληνικὸς Βίος αὐτῶν σῴζεται ἐν τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ καὶ ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τῶν Ἰβήρων, οὗ ἡ ἀρχή· «Ξενοφῶν ὁ θαυμάσιος». Ἐν δὲ τῇ ρηθείσῃ Μεγίστῃ Λαύρᾳ σῴζεται καὶ ἄλλος Βίος αὐτῶν, οὗ ἡ ἀρχή· «Διηγήσατό τις μέγας γέρων». Ἐνταῦθα καταχωρίζεται διασκευασθεὶς κατὰ τὴν φράσιν ἐκ τοῦ «Ἐκλογίου» Ἀγαπίου τοῦ Κρητός.

 Καὶ τούτου τοῦ Ὁσίου τὸν Βίον συνέγραψεν ὁ Κύρου Θεοδώρητος ἐν τῷ ἕκτῳ ἀριθμῷ τῆς Φιλοθέου ἱστορίας, ἐξ ἧς καὶ παρελήφθη.

Ὁ ἐνταῦθα ἀναφερόμενος Ὅσιος Ἀμμωνᾶς ἦτο, καθὼς λέγουσί τινες, ὁ Επίσκοπος, περὶ τοῦ ὁποίου προφητεύων ὁ Μ. Ἀντώνιος εἶπεν εἰς αὐτὸν ὅτε ἦτο νέος, ὅτι θὰ προκόψῃ εἰς τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ. Δείξας δηλαδὴ εἰς αὐτὸν πέτραν, εἶπεν· «Ὕβρισον καὶ τύψον αὐτήν». Ὁ δὲ ἐποίησεν οὕτω λέγει εἰς αὐτὸν ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος· «Οὕτω καὶ σὺ θὰ φθάσῃς εἰς τὸ μέτρον τοῦτο, ἤτοι νὰ μὴ ψηφᾷς τὰς παρὰ τῶν ἀνθρώπων τύψεις καὶ ὕβρεις»· καθὼς ἐγένετο, ἐπειδὴ εἰς τόσην ἀνεξικακίαν καὶ ἀγαθότητα ἔφθασεν ὁ ἀοίδιμος Ἀμμωνᾶς, ὥστε δὲν ἐγνώριζε τελείως τὴν κακίαν. Διὰ τοῦτο ὅτε ἔγινεν Ἐπίσκοπος ἔφεραν εἰς αὐτὸν μίαν παρθένον, ἥτις ἐφθάρη ὑπό τινος καὶ ἔμεινεν ἔγκυος, μεθ’ ἧς ἔφεραν καὶ τὸν φθείραντα αὐτὴν καὶ ἐζήτουν νὰ τοὺς ἐπιτιμήσῃ. Ὁ δὲ Ὅσιος, ὄχι μόνον δὲν τοὺς ἐπετίμησεν, ἀλλ’ οὐδόλως τοὺς κατέκρινε, μάλιστα καὶ ἐσφράγισε τὴν κοιλίαν τῆς γυναικὸς καὶ ἔδωκεν εἰς αὐτὴν ἓξ ζεύγη σινδόνων ἐπὶ σκοπῷ μήπως εἰς τὸν καιρὸν τῆς γέννας ἀποθάνῃ ἢ αὐτὴ ἢ τὸ παιδίον της καὶ δὲν εὑρίσκωσιν νὰ τὴν ἐνταφιάσωσιν. Τότε ἐκεῖνοι, οἵτινες τὴν ἔφερον, ἰδόντες τὸ γεγονός, λέγουσιν εἰς τὸν Ἅγιον· «Διατί ἐποίησας τοῦτο; δῶσε εἰς αὐτὴν ἐπιτίμιον». Ὁ δὲ Ἅγιος εἶπεν εἰς αὐτούς· «Βλέπετε, ἀδελφοί, ὅτι αὕτη εὑρίσκεται πλησίον εἰς τὸν θάνατον καὶ τί ἠμπορῶ ἐγὼ νὰ κάμω;». Καὶ τοῦτο εἰπὼν τὴν ἀπέλυσεν· καὶ δὲν ἐτόλμησεν ὁ Γέρων νὰ κρίνῃ αὐτήν.

Ἄλλοτε πάλιν ἐπῆγεν ὁ Ὅσιος εἰς ἕνα τόπον διὰ νὰ φάγῃ ἄρτον· ἐκεῖ ἦτο ἀδελφός τις, ὅστις ἐφημίζετο ὅτι πορνεύει μετά τινος γυναικός, ἥτις ἔτυχε τότε νὰ εἶναι εἰς τὸ κελλίον τοῦ Μοναχοῦ. Μαθόντες δὲ οἱ ἐντόπιοι, ὅτι ἦλθεν ἐκεῖ ὁ Ὅσιος, ἐπῆγαν ἐκεῖ καὶ τὸν παρεκάλεσαν νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸ κελλίον, ἵνα ἐνώπιόν του θεατρισθῇ ὁ Μοναχὸς καὶ οὕτω νὰ διώξωσιν αὐτόν. Ὁ δὲ μοναχός, ἐννοήσας ταῦτα, ἔκρυψε τὴν γυναῖκα εἰς ἓν πιθάριον. Ὁ Ὅσιος ἐγνώρισε τοῦτο, διὸ ἐμβὰς εἰς τὸ κελλίον του, ἐπῆγε καὶ ἐκάθησεν ἐπάνω εἰς τὸ στόμιον τοῦ πιθαρίου καὶ ἔπειτα ἐπρόσταξε νὰ ἐρευνήσωσι τὸ κελλίον διὰ νὰ εὕρωσι τὴν γυναῖκα καὶ ἐρευνήσαντες δὲν εὗρον αὐτήν. Ὅθεν εἶπεν εἰς τοὺς κατηγοροῦντας αὐτόν· «Ὁ Θεὸς νὰ σᾶς συγχωρήσῃ διὰ τὴν κατηγορίαν, τὴ ὁποίαν ἐποιήσατε κατὰ τοῦ Μοναχοῦ»· καὶ προσευχηθείς, ἔκαμεν ὅλους νὰ ἀναχωρήσωσιν. Εἶτα πιάσας τὴν χεῖρα τοῦ Μοναχοῦ εἶπεν εἰς αὐτόν· «Πρόσεχε σεαυτῷ, ἀδελφέ». Καὶ τοῦτο εἰπὼν ἀνεχώρησε. («Εὐεργετινός», ἡμετέρα ἔκδοσις, τόμος Γ’, Ὑπόθεσις Β’). Ἔλεγε δὲ ὁ Ὅσιος οὗτος, ὅτι εἰς τὴν Σκήτην εὑρισκόμενος δέκα τέσσαρα (14) ἔτη παρεκάλει τὸν θεὸν νύκτα καὶ ἡμέραν, διὰ νὰ χαρίσῃ εἰς αὐτὸν νίκην κατὰ τῆς ὀργῆς. («Εὐεργετινός», ἡμετέρα ἔκδοσις, Τόμ. Β’, σελ 318, §18).

Ἄλλοι δὲ λέγουσιν, ὅτι ὁ ἐνταῦθα ἀναφερόμενος Ἀμμωνᾶς εἶναι ἐκεῖνος τοῦ ὁποίου ὁ Βίος γράφεται εἰς τὸ Λαυσαϊκόν, ὅστις ἦτο Ἱερεὺς καὶ μίαν φορὰν εἶδεν ἄγγελον εἰς τὰ δεξιὰ μέρη τοῦ Βήματος, ὅστις ἔγραφεν εἰς τὸ βιβλίον τὰ ὀνόματα τῶν ἀδελφῶν, ὅσοι ἤρχοντο εἰς τὴν ἱερὰν Λειτουργίαν, τὰ δὲ ὀνόματα τῶν μὴ ἐρχομένων ἐξήλειφεν ἀπὸ τοῦ βιβλίου, οἵτινες μετὰ τρεῖς ἡμέρας ἐτελεύτησαν. Ἐγὼ ὅμως (γράφει ὁ ἱερὸς Νικόδημος) συντίθεμαι μετὰ τῶν προτέρων, νομίζων μᾶλλον, ὅτι ὁ Ἀμμωνᾶς οὗτος εἶναι ὁ Ἐπίσκοπος.

Ἡ Ἀκολουθία μετὰ τοῦ Βίου τοῦ Ὁσίου Κλήμεντος ἐξεδόθη ὑπὸ τῆς Μονῆς αὐτοῦ, τῆς ἐν τῷ Σαγματίῳ παρὰ τὰς Θήβας.