ΣΥΜΕΩΝ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν παιδιόθεν ἠγάπησε τὴν ἐρημικὴν ζωήν. Ὅθεν κατοικήσας ἐντὸς σπηλαίου κατὰ τὸ βουνὸν τὸ καλούμενον Ἀμανὸν [1], δὲν ἀπήλαυσεν οὐδεμιᾶς ἀνθρωπίνης τροφῆς· διότι οὔτε ἄρτον οὔτε ἄλλο τι εἶχεν ὡς τροφήν του, ἀλλὰ μόνον τὰ χόρτα τοῦ ἀγροῦ. Ἐπειδὴ δὲ ἐπεθύμησε νὰ ἴδῃ τὸ Σίναιον ὄρος καὶ νὰ προσκυνήσῃ τὰ εἰς αὐτὸ ἱερὰ σεβάσματα, ἐπῆγεν ἐκεῖ καὶ φθάσας εἰς τὸ σπήλαιον, εἰς τὸ ὁποῖον ἐκρύβη ὁ προφήτης Μωϋσῆς, ὅταν ἠξιώθη νὰ ἴδῃ τὸν Θεὸν (καθὼς εἶναι δυνατὸν νὰ ἴδῃ αὐτὸν ἡ ἀνθρωπίνη φύσις), εἰσῆλθεν εἰς αὐτὸ καὶ ἔπεσε πρηνής, διῆλθε δὲ οὕτω νῆστις ἑπτὰ ἡμέρας, προσκαρτερῶν χάριν Θεοῦ μετὰ δακρύων καὶ προσευχῶν. Δὲν ἐσηκώθη δὲ ἐκεῖθεν, ἕως οὗ ἤκουσε θεϊκὴν φωνήν, ἥτις τὸν προσέταξε νὰ ἐγερθῇ καὶ νὰ φάγῃ τὰ τρία μῆλα, τὰ ὁποῖα ἦσαν ἔμπροσθέν του.
Ἰουδαῖοι δέ τινες περιπατοῦντες ἐπλανήθησαν κατὰ τὴν ὁδὸν καὶ ἐπειδὴ ὑπὸ βροχῆς καὶ ἀνεμοστροβίλου δεν ἔβλεπον ποῦ νὰ ὑπάγωσιν, ἔτρεχον ἔνθεν κἀκεῖθεν καὶ οὕτω κατήντησαν εἰς τὸ σπήλαιον τοῦ Ὁσίου, ἰδόντες δὲ αὐτὸν ἐκεῖ τὸν ἠρώτησαν νὰ δείξῃ εἰς αὐτοὺς τὴν ὁδόν. Ὁ δὲ Ὅσιος ὑπεσχέθη νὰ δώσῃ εἰς αὐτοὺς δύο ὁδηγούς. Ἐνῷ λοιπὸν οὗτοι ἀνέμενον ἐκεῖ, ἰδοὺ καὶ φθάνουσι δύο λέοντες, οἱ ὁποῖοι ἔλειχον τὸν Ὅσιον ὡς αὐθέντην των. Τούτους δὲ ὁ Ὅσιος προσέταξε διὰ νεύματος νὰ συνοδεύσωσι τοὺς Ἰουδαίους, ἕως οὗ εὕρωσι τὴν ὁδὸν ἐξ ἧς ἐπλανήθησαν, ὅπερ καὶ ἐγένετο.
Ἦτο δέ ποτε καιρὸς θέρους καὶ ἄδικός τις γεωργός, θερίζων τὸ χωράφιόν του, ἔκλεψε τινα δεμάτια ἐκ τοῦ πλησίον χωραφίου καὶ τὰ ἔβαλεν εἰς τὸ ἁλώνιόν του. Εὐθὺς δὲ ἡ θεία δίκη ἔκαμε τὴν παίδευσιν, διότι κεραυνὸς πεσὼν ἐξ οὐρανοῦ ἤναψε τὸ ἁλώνιον. Ὅθεν βλέπων ταῦτα ὁ γεωργός, ἔτρεξεν εἰς τὸν Ὅσιον μετὰ δακρύων διηγούμενος τὴν συμφοράν του (διότι ὁ τόπος ἦτο πλησίον), ἔκρυψεν ὅμως τὴν κλοπὴν τὴν ὁποίαν ἔκαμε. Προσταχθεὶς δὲ ὑπὸ τοῦ Ὁσίου νὰ εἴπῃ τὴν ἀλήθειαν, εἶπεν αὐτήν. Τότε ὁ Ὅσιος εἶπεν εἰς αὐτὸν ὅτι, ἐὰν σὺ ἐπιστρέψῃς εἰς τὸν ἀδικηθέντα τὰ κλαπέντα, τότε θέλει σβεσθῆ τὸ πῦρ. Οὗτος μὲν ὑπακούσας ἔτρεχε νὰ δώσῃ τὸ κλοπιμαῖον, τὸ δὲ πῦρ ἐσβέσθη παρευθὺς ἄνευ ὕδατος.