Ὅτε δὲ ὁ Ὅσιος Συμεὼν ἀπήρχετο εἰς τὸ Σίναιον ὄρος καὶ ἔφθασεν εἰς τὴν ἔρημον τὴν κατὰ τὰ Σόδομα, βλέπει ἀπὸ μακρόθεν χεῖρας ἀνθρώπου ἐξερχομένας ἀπὸ τοῦ βάθους τῆς γῆς. Πλησιάζει λοιπὸν καὶ βλέπει ἕνα λάκκον ὡς φωλεὰν ἀλώπεκος· ὁ δὲ εἰς τὸν λάκκον εὑρισκόμενος, ἀκούσας τὸν κτύπον τῶν ποδῶν, ἐκρύβη εἰς τὰ ἐνδότερα. Κύψας δὲ ὁ γέρων παρεκάλει κατὰ πολλὰ τὸν κρυβέντα νὰ φανερωθῇ εἰς αὐτόν, ὁ ὁποῖος κατόπιν πολλῶν παρακλήσεων ἐφανερώθη. Ἦτο δὲ ἄγριος τὴν θεωρίαν· εἶχε τὰ μαλλιά του ρυπαρὰ καὶ ἀκτένιστα, τὸ πρόσωπον ρυτιδωμένον καὶ πάντα τὰ μέλη τοῦ σώματος κατεξηραμμένα. Ἐφόρει δὲ καὶ ἐσχισμένα ἱμάτια μὲ βάϊα ἐρραμμένα. Ἐρωτηθεὶς δὲ παρὰ τοῦ Ὁσίου πῶς κατῴκησεν εἰς τοιοῦτον τόπον, ἀπεκρίθη· «Καὶ ἐγὼ εἶχον προθυμίαν νὰ ὑπάγω εἰς τὸ Σίναιον ὄρος, καθὼς σύ, καὶ εὑρὼν συνοδίτην τινὰ ἀδελφὸν συνεφωνήσαμεν μεθ’ ὅρκου νὰ μὴ χωρισθῶμεν ἕως θανάτου. Διὸ ἐπειδὴ ἐκεῖνος ἀπέθανεν εἰς τὸν δρόμον, εἰς τὸν τόπον τοῦτον, ἐγὼ τὸν ὅρκον φυλάττων, ἀφοῦ ἐνεταφίασα αὐτόν, ἔσκαψα τὸν λάκκον τοῦτον καὶ κάθημαι προσμένων τὸ τέλος τῆς ζωῆς μου, τροφὴν δὲ ἔχω τοὺς φοίνικας, τοὺς ὁποίους διωρίσθη παρὰ Θεοῦ νὰ μοὶ φέρῃ εἷς ἀδελφός». Καὶ ταῦτα λέγοντος, ἰδοὺ ἦλθεν εἷς λέων, ὅστις ἐβάσταζεν ἐν τῷ στόματί του ἕν σταφύλιον φοίνικος [2]. Οἱ δὲ σὺν τῷ Ὁσίῳ ὄντες, βλέποντες τὸν λέοντα ἐφοβήθησαν· ὁ δὲ γέρων ἐσηκώθη καὶ ἔνευσεν εἰς τὸν λέοντα, ὅστις παρεμέρισεν ἀπὸ πλησίον των. Ἔπειτα πάλιν προσταχθεὶς ἐπῆγε μακρὰν καὶ ἐκοιμήθη, ὡσὰν νὰ ἦτο λογικὸς ἄνθρωπος. Οὕτω γνωρίζει ἡ ἀρετὴ νὰ ὑποτάσσῃ εἰς τοὺς ταύτην ἔχοντας καὶ αὐτὰ τὰ ἄγρια θηρία. Ἐπιστρέψας δὲ ὁ Ὅσιος ἀπὸ τοῦ Σινᾶ, ἔκτισε δύο Μοναστήρια καὶ οὕτως ἔλαβε τὸ τέλος τῆς ἐπιπόνου ταύτης ζωῆς, ποιήσας πρότερον πολλὰ παράδοξα θαύματα εἰς δόξαν Θεοῦ.