Ἰουνίου ΙΕ’ (15η)

Τῇ ΙΕ’ (15ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου Προφήτου ΑΜΩΣ.

Ἀμὼς ὁ συκάμινα κνίζων αἰπόλος,
Ἐδὲμ τρυγᾷ τὰ δένδρα κνίζων οὐκέτι.
Πέμπτῃ ἐκ βιότοιο Ἀμὼς δεκάτῃ τε ἀπέπτῃ.

ΑΜΩΣ ὁ Προφήτης ἦτο πατὴρ Ἡσαΐου τοῦ Προφήτου, καὶ ἐγεννήθη ἐν τῇ χώρᾳ Θεκουέ, εἰς τὴν γῆν τοῦ Πατριάρχου Ζαβουλών· ἐπροφήτευσε δὲ ἔτη πεντήκοντα, ἀκμάσας πρὸ τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ ἔτη 799. Ἀμεσίας δὲ ὁ ψευδοϊερεὺς Βαιθὴλ πολλάκις ἔδειρε καὶ κατηγόρησεν αὐτόν, καὶ τελευταῖον ὁ υἱός του τὸν ἐθανάτωσε, πλήξας κατὰ τὴν μήνιγγα τὸν μακάριον διὰ χονδρᾶς ράβδου, ἐπειδὴ ἤλεγχεν αὐτὸν ὁ Ἅγιος Προφήτης διὰ τὰς χρυσᾶς δαμάλεις, τὰς ὁποίας προσεκύνουν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ ἐλάτρευον ὡς θεούς. Μετέβη δὲ εἰς τὴν πατρικήν του γῆν ἐνῷ ἦτο ἀκόμη ζωντανὸς καὶ μετὰ δύο ἡμέρας ἐκοιμήθη, καὶ ἐτάφη μετὰ τῶν πατέρων του. Ἀμὼς δὲ μεθερμηνεύεται καρτερός, πιστός, λαὸς σκληρός, στερεός. Ἦτο δὲ κατὰ τὸν χαρακτῆρα τοῦ σώματος δασύτριχος, γέρων σχεδόν, τὸ γένειον ἔχων ὀξύ, καὶ παρόμοιος κατὰ τὸ εἶδος μὲ τὸν Θεολόγον Ἰωάννην.

 

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος ΔΟΥΛΑ ξίφει τελειωθέντος.

Δουλᾶς ξοάνοις δουλικὸν μὴ δοὺς σέβας,
Ἤνεγκε σαρκὸς ὡς Θεοῦ δοῦλος ξέσεις.

ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ

   

Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος ΦΟΥΡΤΟΥΝΑΤΟΣ ξίφει τελειοῦται.

Φουρτουνάτος καύχημα τοῖς Ἀποστόλοις
Καὶ τοῖς ἀθληταῖς, τὴν κάραν τετμημένος.

 

Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος ΑΧΑΪΚΟΣ λιμῷ καὶ δίψῃ τελειοῦται.

Λιμὸν λύει σοι καὶ τὸ δῖψος, παμμάκαρ,
Ὡς εἶπε διψῶ Δεσπότης ἐπὶ ξύλου.

Περὶ τοῦ ἀνωτέρω Φουρτουνάτου καὶ τοῦ Ἀχαϊκοῦ τούτου καὶ τοῦ κατωτέρω Στεφανᾶ γράφει ταῦτα ὁ Παῦλος· «Χαίρω δὲ ἐπὶ τῇ παρουσίᾳ Στεφανᾶ καὶ Φουρτουνάτου καὶ Ἀχαϊκοῦ, ὅτι τὸ ὑμῶν ὑστέρημα οὗτοι ἀνεπλήρωσαν. Ἀνέπαυσαν γὰρ τὸ ἐμὸν πνεῦμα καὶ τὸ ὑμῶν· ἐπιγινώσκετε οὖν τοὺς τοιούτους» (αʹ Κορ. ιϛʹ 17-18).

 

Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος ΣΤΕΦΑΝΑΣ ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Ἔργον στεφανᾶν τὸν Στεφανᾶν μοι νόει,
Φοροῦντα τὸν στέφανον, οὗ βραβεὺς πόνοι.

Περὶ δὲ τοῦ Στεφανᾶ τούτου γράφει ἰδιαιτέρως ὁ αὐτὸς Παῦλος «παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί οἴδατε τὴν οἰκίαν Στεφανᾶ, ὅτι ἐστὶν ἀπαρχὴ τῆς Ἀχαΐας, καὶ εἰς διακονίαν τοῖς Ἁγίοις ἔταξαν ἑαυτοὺς» (αʹ Κορ. ιϛʹ 15).

 

Ὁ Ὅσιος ΟΡΤΙΣΙΟΣ ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Ἄμωμος Ὀρτίσιος ἥκει σοι, Λόγε,
Οὗ μῶμον εἰπεῖν οὐδ’ ὁ μῶμος ἰσχύσει.

Περὶ τοῦ Ὀρτισίου ἢ Ὀρσισίου τούτου ἀναγινώσκομεν εἰς τὸν χειρόγραφον Παράδεισον τῶν Πατέρων, τὸν συναχθέντα ὑπὸ Παλλαδίου Ἐπισκόπου Ἑλενουπόλεως, τί δὲ ἀναγινώσκομεν· Ὅτι ὁ Ὅσιος οὗτος εἶπε· «Νομίζω ὅτι ἐὰν μὴ ὁ ἄνθρωπος φυλάξῃ τὴν ἑαυτοῦ καρδίαν καλῶς, πάντα τὰ καλὰ ὅσα ἤκουσεν ἐπιλανθάνεται καὶ ἀμελεῖ, καὶ οὕτως ὁ ἐχθρός, εὑρὼν ἐν αὐτῷ τόπον, καταβάλλει αὐτόν. Διότι ὅπως ὁ λύχνος σκευασθεὶς καὶ φωτίζων, ἐὰν ἀμεληθῇ νὰ πληρωθῇ ἐλαίου, κατ’ ὀλίγον σβέννυται, καὶ λοιπὸν ἐνδυναμοῦται τὸ σκότος κατ’ αὐτοῦ … οὕτω καὶ ψυχῆς ἀμελούσης, ὅσον τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ὑποχωρεῖ, ἕως ὅτου ἐντελῶς ἀποσβεσθῇ ἡ θέρμη αὐτῆς». Καὶ πάλιν εἶπεν ὁ αὐτός. «Πλίνθος ὠμὴ βαλλομένη εἰς θεμέλιον ἐγγὺς ποταμοῦ, δὲν ὑπομένει μίαν ἡμέραν. Ἑψημένη δὲ οὖσα, ὡς λίθος διαμένει. Οὕτως ἄνθρωπος σαρκικὸν φρόνημα ἔχων, καὶ μὴ πυρωθεὶς κατὰ τὸν Ἰωσὴφ (τὸν Πάγκαλον δηλαδὴ) τῷ φόβῳ τοῦ Θεοῦ, λύεται προελθὼν εἰς ἀρχήν. Διότι πολλοὶ τῶν τοιούτων οἱ πειρασμοὶ ἐν μέσῳ ἀνθρώπων ὄντων. Καλὸν δέ τινα γνωρίζοντα τὰ ἴδια μέτρα νὰ ἀποφεύγῃ τὸ βάρος τῆς ἀρχῆς».

 

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ὅσιος ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Ἱερώνυμον τὸν μέγαν τεθνηκότα,
Μέγας μένει στέφανος οὐκ ἀπεικότως.

ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ

   

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ Ἐπισκόπου Ἱππῶνος.

Ἔρωτι φλεχθεὶς τοῦ Θεοῦ, Αὐγουστῖνε,
Φωστὴρ ἐδείχθης παμφαέστατος μάκαρ.

ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ

   

Ἡ Ἁγία Μάρτυς ΓΡΑΥΣ ξίφει τελειοῦται.

Θύεις θεοῖς, Γραῦς, ἢ ταθῇ σοι τὸ ξίφος;
Χαίρω, ταθήτω, τοῖς θεοῖς γὰρ οὐ θύω.

 

Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος ΝΕΡΣΗ.

Νερσῆς ἀπῆλθε διὰ τοῦ Μαρτυρίου,
Ὅπου ἀθλητῶν αἱ χορεῖαι ἐν πόλῳ.

 

Ἡ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν ΘΕΟΤΟΚΟΥ, πέραν ἐν τοῖς Μαρανακίου.

Ὕμνον σοι θεῖον ἐν τοῖς Μαρανακίου,
ᾄδομεν πιστῶς χρεωστικῶς σοι, Κόρη.

   

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ