ΔΟΥΛΑΣ ὁ Ἅγιος τοῦ Χριστοῦ Μάρτυς κατήγετο ἐκ τῆς καλουμένης Ζεφυρίου Πραιτωριάδος, τῆς ἐν τῇ ἐπαρχίᾳ τῆς Κιλικίας. Ἐπειδὴ δὲ ὡμολόγει τὸν Χριστὸν Θεὸν ἀληθινόν, προσήχθη πρὸς τὸν ἡγεμόνα Μάξιμον καὶ ἐδάρη σκληρῶς. Διηγηθεὶς δὲ ὁ Ἅγιος τὸν Ἑλληνικὸν μῦθον, καθ’ ὃν ὁ Ἀπόλλων, ἐρασθεὶς τῆς Δάφνης, κατεδίωξε μὲν αὐτήν, δὲν ἐπέτυχεν ὅμως τῆς ἐπιθυμίας του, ἠρέθισεν ἔτι μᾶλλον τὸν ἡγεμόνα. Ὅθεν πάλιν ἔδειραν αὐτὸν ἐπὶ τῆς κοιλίας, ἀφ’ οὗ τὸν ἔθεσαν ὕπτιον ἐπὶ ἐσχάρας πεπυρακτωμένης. Μετὰ ταῦτα πάλιν ἥπλωσαν αὐτὸν ἐπὶ ἄλλης ἐσχάρας, καὶ βρέξαντες τὴν κεφαλήν του μὲ ἔλαιον, ἔβαλον ἐπ’ αὐτῆς ἀνημμένους ἄνθρακας. Εἶτα ἐχάραξαν τὴν ράχιν του μὲ σίδηρα, καὶ τὰς πληγὰς τῶν χαραγμάτων ἔτριψαν μὲ τοῦβλα καὶ ὄξος· ὕστερον δὲ κατασυνέτριψαν τὰς σιαγόνας καὶ τὰ σκέλη τοῦ Ἁγίου.
Ἐρωτηθεὶς δὲ ὁ Ἅγιος ὑπὸ τοῦ ἡγεμόνος περὶ τοῦ Χριστοῦ, πῶς νομίζεται Θεός, ἐνῷ ἐγένετο τέλειος ἄνθρωπος, ἤρχισε καὶ διηγήθη ὁ Ἅγιος ἐν συντομίᾳ ὅλην τὴν ἔνσαρκον οἰκονομίαν τοῦ Κυρίου. Ὁδηγηθεὶς δὲ ἐκ νέου ἐνώπιον τοῦ ἡγεμόνος δι’ ἄλλην ἐξέτασιν, ἠναγκάσθη νὰ γευθῇ ἐκ τῶν θυσιῶν τῶν εἰδώλων, καὶ ἐπειδὴ θεληματικῶς δὲν ὑπήκουσεν εἰς τοῦτο, βιαίως ἔχυσαν ἐν τῷ στόματί του σπονδὴν οἴνου, ἥτις εἶχε προσφερθῆ εἰς τὰ εἴδωλα, ἀλλ’ ὁ Ἅγιος ταύτην ἔπτυσε. Τούτου ἕνεκα ἐκρέμασαν αὐτὸν καὶ τὸν ἐξέσχισαν τόσον πολύ, ὥστε αἱ μὲν παρειαὶ καὶ τὰ ὀστᾶ του ἐγυμνώθησαν ἀπὸ σάρκας, τὰ δὲ ἐντόσθιά του ἐχύθησαν ἔξω. Τέλος ἠνάγκασαν αὐτὸν νὰ τρέχῃ ἕως εἴκοσι μίλια, καὶ οὕτως ἀποκαμὼν ὁ ἀοίδιμος ἀθλητὴς παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ.