ΙΓΝΑΤΙΟΣ ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν ἦτο υἱὸς μὲν Μιχαὴλ Α’ τοῦ Ραγκαβὲ τοῦ καὶ Κουροπαλάτου καλουμένου, ὁ ὁποῖος εὐσεβῶς ἐβασίλευσε πρὸ τοῦ Λέοντος τοῦ Ἀρμενίου καὶ Προκοπίας τῆς βασιλίσσης, ἐν ἔτει ωια’ (811), ἀδελφὸς δὲ Θεοφυλάκτου καὶ ἔγγονος Νικηφόρου βασιλέως Πατρικίου τοῦ ἀπὸ γενικοῦ, τοῦ βασιλεύσαντος ἐν ἔτει ωβ’ (802). Οὗτος λοιπὸν εὐνουχισθεὶς ἀπὸ τὸν θεομισῆ Λέοντα τὸν Ἀρμένιον, ἔγινεν ὕστερον Μοναχὸς καὶ Ἡγούμενος τοῦ Μοναστηρίου τοῦ Ἀρχαγγέλου, τὸ ὁποῖον πρότερον ὠνομάζετο τοῦ Ἀνατέλλοντος, νῦν δὲ ὀνομάζεται τοῦ Σατύρου. Μετὰ ταῦτα ἔγινε καὶ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως καὶ διῴκησε τὴν Ἐκκλησίαν ἔτη ἕνδεκα καὶ μῆνας πέντε· ὕστερον ὅμως ἐξεθρονίσθη παρὰ Μιχαὴλ τοῦ υἱοῦ Θεοφίλου, ὅστις ἀντὶ τοῦ θείου Ἰγνατίου ἐπρόβαλε Πατριάρχην τὸν Φώτιον τὸν πρωτοσπαθάριον καὶ πρωτασηκρῆτιν [1], γενόμενον πρότερον Μοναχόν. Καταβιβασθέντος δὲ τοῦ Φωτίου ἀπὸ τὸν θρόνον ὑπὸ τοῦ βασιλέως Βασιλείου τοῦ Μακεδόνος, ἀποκατεστάθη πάλιν ὁ θεῖος Ἰγνάτιος, διανύσας εἰς τὸν θρόνον ἄλλα ἔνδεκα ἔτη, κατὰ τὰ ὁποῖα ἐπολιτεύθη ἐν πάσῃ ἀρετῇ καὶ ἁγιότητι βίου. Πλήρης δὲ ἡμερῶν γενόμενος ἀπῆλθε πρὸς Κύριον ἐν ἔτει 877, ζήσας ὅλα ἔτη ἑβδομήκοντα ἐννέα. Τὸ ἱερὸν αὐτοῦ λείψανον ἐνεταφιάσθη εἰς τὸ Μοναστήριον τοῦ Σατύρου, ἔνθα καὶ ἐτελεῖτο ἡ σύναξις αὐτοῦ.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ