ΠΑΤΕΡΜΟΥΘΙΟΣ, ΚΟΠΡΙΣ καὶ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ἦσαν κατὰ τοὺς χρόνους Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη τξα’-τξγ’ (361-363). Διήνυσαν δὲ πρότερον τὴν ζωήν των ἐν ἡσυχίᾳ εἰς ἔρημόν τινα τόπον τῆς Αἰγύπτου. Ἐκστρατεύσας δὲ ὁ Παραβάτης κατὰ τῶν Περσῶν καὶ μαθὼν περὶ τῶν Ὁσίων τούτων ἔστειλε καὶ τοὺς ἔφερεν ἔμπροσθέν του. Ἠρώτησε δὲ πρῶτον τὸν Πατερμούθιον πόσων ἐτῶν εἶναι· ἀφοῦ δὲ ἐκεῖνος ἀπεκρίθη, ὅτι εἶναι τεσσαράκοντα πέντε, ἐξέβαλεν αὐτὸν ἔξω.
Εἶτα προσκαλεῖ τὸν Ὅσιον Κόπριν καὶ διαφόρους μηχανορραφίας καὶ κολακείας μεταχειρισθεὶς ὁ πανουργότατος, ἔπεισεν αὐτὸν νὰ ἀρνηθῇ, φεῦ! τὸν Χριστόν. Ὕστερον δὲ ὁ Πατερμούθιος, ὑπενθυμίσας εἰς αὐτὸν τὰς νηστείας, τὰς προσευχὰς καὶ τοὺς ἄλλους ἀγῶνας, τοὺς ὁποίους ἐδοκίμασεν εἰς τὴν ἄσκησιν, τὸν ἐπέστρεψε πάλιν εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ. Τοῦτο μαθὼν ὁ Παραβάτης, προσέταξε νὰ κόψωσι τὴν γλῶσσαν τοῦ Ἁγίου Κόπριος καὶ νὰ ἐξαπλώσωσιν αὐτὸν ἐπὶ ἐσχάρας πεπυρωμένης. Φερόμενος δὲ εἰς τὴν ἐσχάραν καὶ βλέπων αὐτὴν σπινθηροβολοῦσαν, ἐδειλίασεν. Ὅθεν ἐνδυναμωθεὶς πάλιν ἀπὸ τὸν Ἅγιον Πατερμούθιον, ἐτέθη μετ’ αὐτοῦ ἐπὶ τῆς ἐσχάρας, ἀλλ’ ὑπὸ τῆς θείας Χάριτος ἔμειναν καὶ οἱ δύο ἀβλαβεῖς.
Ἔπειτα ἐρρίφθησαν ἀμφότεροι εἰς κάμινον ἀνημμένην καὶ μετὰ τῶν δύο αὐτῶν εἰσῆλθεν ἐν τῇ καμίνῳ καὶ ὁ Μοναχὸς Ἀλέξανδρος καὶ ὡμολόγησε παρρησίᾳ τὸν Χριστόν· ἐπειδὴ δὲ καὶ οἱ τρεῖς ἔμειναν ἀβλαβεῖς, ἀπεκεφαλίσθησαν κατὰ προσταγὴν τοῦ τυράννου, καὶ οὕτως ἔλαβον οἱ ἀοίδιμοι τοὺς στεφάνους τοῦ Μαρτυρίου.