ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ὁ θεῖος Πατὴρ ἡμῶν ὁ Νέος εἶχε πατρίδα τὴν περίφημον νῆσον Ζάκυνθον εἰς τὴν ὁποίαν ἐγεννήθη κατὰ τὸ ἔτος ͵αφμζ’ (1547), Ἰουνίου 21η, ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς, ἐνδόξους καὶ εὐγενεῖς· ὁ πατήρ του ὠνομάζετο Μώκιος, τὴν ἐπωνυμίαν Σιγοῦρος καὶ ἡ μήτηρ του Παυλίνα. Ὅταν δὲ ὁ Ἅγιος ἔφθασεν εἰς ἡλικίαν δεκτικὴν μαθήσεως, ἐδόθη εἰς θεοσεβεῖς καὶ σοφοὺς διδασκάλους, ὡς εὐφυὴς δὲ ὅπου ἦτο εἰς τὸν νοῦν, ἔμαθεν εἰς ὀλίγον καιρὸν ὅσα μαθήματα ἦσαν ἀρκετὰ νὰ τοῦ φωτίσουν τὴν διάνοιαν διὰ νὰ καταλάβῃ τὴν πλάνην τοῦ κόσμου, τοῦ προσκαίρου βίου τὴν ματαιότητα καὶ τὴν τῆς ψυχῆς ἀθανασίαν.
Ἐπειδὴ δὲ προέκοπτε καθ’ ἑκάστην εἰς πράξεις ἐναρέτους καὶ θεοσέβειαν, ἔκρινε καθ’ ἑαυτὸν νὰ γίνῃ στρατιώτης τοῦ ἐπουρανίου Βασιλέως Θεοῦ, διὰ νὰ δυνηθῇ νικῶν τοὺς τρεῖς θανατηφόρους ἐχθρούς, τὸν κόσμον, τὴν σάρκα καὶ τὸν διάβολον, νὰ ἀπολαύσῃ ὡς νικητὴς τροπαιοῦχος τὸν ἀμάραντον τῆς δόξης στέφανον. Ἀλλ’ ἐπειδὴ αἱ κοσμικαὶ φροντίδες καὶ αἱ ταραχαὶ τῶν βιοτικῶν πραγμάτων τὸν ἠμπόδιζον ἀπὸ τὸν θεοφιλῆ σκοπόν του, ἀπεφάσισε νὰ ἀπομακρυνθῇ ἀπὸ τὰς συγχύσεις τοῦ κόσμου, διὰ νὰ ἠμπορῇ νὰ φαντάζηται τὰ οὐράνια καὶ νὰ λατρεύῃ ὁλοψύχως τὸν Ποιητήν του καὶ Σωτῆρα Θεόν. Ἀπαρνηθεὶς λοιπὸν πατρίδα, γονεῖς, εὐγένειαν, πλοῦτον, δόξαν καὶ πᾶσαν ἀπόλαυσιν τοῦ κόσμου, ἔδραμεν ὡς ἀετὸς ὑπόπτερος εἰς τὴν βασιλικὴν Μονὴν τῶν Στροφάδων νήσων, κειμένων κατέναντι τῆς Ζακύνθου πρὸς τὸ νότιον μέρος, μακρὰν ἀπ’ αὐτῆς ἕως τεσσαράκοντα μίλια καὶ φθάσας ἐκεῖ γεμᾶτος ἀπὸ πνευματικὴν εὐφροσύνην, ἀφοῦ ἔκαμε τὴν διατεταγμένην δοκιμὴν κατὰ τοὺς κανόνας τῆς μοναδικῆς πολιτείας, ἐνεδύθη ἀπὸ τὸν Ἡγούμενον τὸ Ἀγγελικὸν Σχῆμα τῶν Μοναχῶν.
Ἂν δὲ καὶ ἦτο ὁ Ἅγιος νέος τότε εἰς τὴν ἡλικίαν, ὅμως ὑπερέβαινεν εἰς τὰς ἀρετὰς καὶ τοὺς πλέον γέροντας καὶ ἐναρέτους Πατέρας τῆς σεβασμίας ἐκείνης Μονῆς. Ἠγρύπνει τὸ περισσότερον μέρος τῆς νυκτός, ἀσχολούμενος εἰς τὴν ἀνάγνωσιν τῶν πνευματικῶν βιβλίων καὶ εἰς ὕμνους καὶ δοξολογίας πρὸς τὸν Θεόν. Ἐχαλιναγώγει καὶ κατεδάμαζε τὰς ἐμπαθεῖς ὀρέξεις τῆς σαρκὸς μὲ πολυημέρους νηστείας· στοχαζόμενος δὲ τὴν οὐτιδανότητα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ἐνίκα τὸν δαίμονα τῆς ὑπερηφανείας μὲ ἄκραν ταπείνωσιν· μολονότι κατήγετο ἀπὸ περίλαμπρον γένος, ἔκρινεν ὅμως τὸν ἑαυτόν του εὐτελέστερον ἀπὸ ὅλους καὶ ἀναξιώτατον·