Αὐτοὶ δὲ εἶπον· «Δέσποτά μου, ἡμεῖς πηγαίνομεν μὲ τὴν ἁγίαν σου εὐχὴν νὰ σᾶς δουλεύσωμεν σήμερον· ὅμως ὁ τόπος τὸν ὁποῖον μᾶς δεικνύεις δὲν εἶναι ἰχθυότοπος, διότι ἐκεῖ δὲν ἐπιάσαμεν ποτὲ ἰχθύν· ἀλλὰ ἡμεῖς γνωρίζομεν ἐδῶ τὰ κατατόπια τῶν ἰχθύων καὶ θέλομεν ρίψει τὰ δίκτυα ὅπου μᾶς φανῇ καλλίτερα». Τότε ὁ Ἅγιος, βλέπων τὴν αὐθάδη ἀντιλογίαν, λέγει πρὸς αὐτοὺς ἐπιτιμητικῶς· «Ἐπιθυμῶ κατὰ πάντα τρόπον νὰ τὰ ρίψετε ἐκεῖ ὅπου σᾶς λέγω ἐγώ». Λέγει πρὸς αὐτοὺς καὶ ὁ ἄρχων· «Ἂς γίνῃ τὸ θέλημα τοῦ Ἀρχιερέως καὶ μὴ ἀντιστέκεσθε εἰς τὸ πρόσταγμά του». Ἔπῆγαν λοιπὸν καὶ χωρὶς νὰ θέλουν, ἀλλὰ κατὰ τὴν γνώμην των ἀπηλπισμένοι· ρίψαντες δὲ τὰ δίκτυα εἰς τὸν προστεταγμένον τόπον, συνέλαβον τόσον πλῆθος πολυειδῶν ἰχθύων, ὥστε μετὰ βίας ἠδυνήθησαν νὰ τοὺς σύρουν καὶ νὰ τοὺς βάλουν εἰς τὸ πλοιάριον. Τότε γενόμενοι ἐκστατικοὶ ἐθαύμασαν καὶ εὐθὺς μετέβαλον τὴν ἀπιστίαν εἰς πίστιν καὶ φέροντες τὴν ἄγραν τῶν ἰχθύων ὡς βραβεῖον τοῦ θαύματος, ἔδραμον μὲ φόβον ὁμοῦ καὶ χαρὰν καὶ πίπτοντες εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ἁγίου ὡμολόγουν μεγαλοφώνως τὸ σφάλμα των, ζητοῦντες συγχώρησιν· ὁ δὲ πρᾷος καὶ θεῖος ἀνήρ, συγχωρῶν αὐτοὺς τοὺς ἐνουθέτησε νὰ σέβωνται τὸ Ἱερατικὸν Σχῆμα καὶ νὰ διώκουν ἀπὸ τὸν νοῦν των τὰς ψυχοβλαβεῖς δεισιδαιμονίας.
Ὄχι δὲ μόνον τὸ χάρισμα τῆς θαυματουργίας ἔλαβεν ὁ Ἅγιος ἀπὸ τὸν Θεόν, ἀλλ’ ἀκόμη καὶ τὸ διορατικὸν εἰς τὸ νὰ γνωρίζῃ τὰ ἀπόκρυφα, καθὼς ἐφάνη εἰς Ἱερομόναχόν τινα, ὅστις ἐπῆγε πρὸς αὐτὸν χάριν ἐξομολογήσεως. Οὗτος ὁ Ἱερομόναχος, Παγκράτιος ὀνόματι, ἀκούων τὰς ἀρετὰς τοῦ Ἁγίου καὶ τὴν ἰσάγγελον πολιτείαν του, ἐπῆγεν ἐν μιᾷ τῶν ἡμερῶν νὰ ἐξομολογηθῇ εἰς αὐτὸν καὶ τελειώνων τὴν ἐξομολόγησιν, τὸν ἠρώτησεν ὁ Ἅγιος ἐὰν ἐνεθυμεῖτο ἄλλο τι νὰ τοῦ εἴπῃ καὶ αὐτὸς ἀπεκρίθη, ὅτι δὲν ἐνθυμεῖται. Τοῦ λέγει ὁ Ἅγιος· «Ἴδε καλά, τέκνον μου, μήπως δι’ ἀμέλειαν σοῦ ἔφυγεν ἀπὸ τὴν μνήμην κανὲν ἁμάρτημα καὶ μείνῃς ἀδιόρθωτος· ὅθεν στάσου ὀλίγον, συλλογίσου μὲ τὸν ἑαυτόν σου ἂν τύχῃ νὰ ἐνθυμηθῇς κανὲν ἄλλο πταίσιμον, ὅπερ νὰ ἔπραξας, διότι μοὶ φαίνεται βέβαιον, ὅτι δὲν ἔκαμες τελείαν ἐξομολόγησιν». Στέκεται ὁ Ἱερομόναχος, συλλογίζεται ἀρκετὴν ὥραν καὶ ἔπειτα ἀποκρίνεται· «Δέσποτά μου πανιερώτατε, δὲν ἠμπορῶ τελείως νὰ ἐνθυμηθῶ ἄλλο τι, μόνον δός μοι τὴν λύσιν, διὰ νὰ μὴ πειράζω τὴν Ἀρχιερωσύνην σου».