Δὲν παρῆλθε πολὺς καιρὸς ἀπὸ τῆς τελειώσεώς του καὶ ἐφάνη πολλάκις κατ’ ὄναρ εἰς τὸν Ἡγούμενον καὶ εἰς τοὺς ἀδελφούς. Το ὅραμα τοῦτο ἔκριναν ὅτι εἶναι θεϊκὴ ἀποκάλυψις καὶ οὕτως ἤνοιξαν τὸν τάφον καὶ εὑρόντες ὁλόκληρον καὶ ἀκέραιον καὶ ἀνελλιπὲς τὸ πάντιμον ἐκεῖνο καὶ ἱερὸν Λείψανον μετὰ τῶν ἀρχιερατικῶν του ἐνδυμάτων, μεθ᾽ ὧν ἐνεταφιάσθη, πνέον δὲ καὶ εὐωδίαν θαυμάσιον, ἐκβαλόντες αὐτὸ ἀπὸ τὸν τάφον μὲ ὕμνους, μὲ ψαλμῳδίας καὶ μὲ κάθε ἄλλην εὐλαβείας ἐπίδειξιν, τὸ μετέθεσαν εἰς ἡτοιμασμένην λάρνακα μέσα εἰς τὸν νάρθηκα τῆς Κυριακῆς Ἐκκλησίας τῆς θείας τοῦ Χριστοῦ Μεταμορφώσεως. Τοῦτο τὸ πάντιμον Λείψανον εἶναι φυλακτήριον τῆς σεβασμίας ἐκείνης Μονῆς καὶ δὲν παύει ἀπὸ τοῦ νὰ θαυματουργῇ καθ’ ἡμέραν· ἰατρεύει πᾶσαν ἀσθένειαν τῶν Πατέρων· διώκει τὸ πλῆθος τῶν καρποφθόρων ἀκρίδων, αἵτινες πίπτουν ἐκεῖ συχνάκις καὶ ζημιώνουν τὰ γεννήματα· πολλάκις εἰς καιρὸν ἀνομβρίας, λιτανεύοντες οἱ Πατέρες γύρωθεν τοῦ Μοναστηρίου μὲ τὸ ἅγιον Λείψανον (ἂς εἶναι ὅσον θέλει ὁ καιρὸς εὔδιος καὶ ἡ ἡμέρα ἡλιόλουστος), εὐθὺς συννεφιάζει ὁ οὐρανὸς καὶ μὲ πολλὰς βροχὰς ποτίζει τὴν διψασμένην γῆν καὶ χαροποιεῖ τοὺς μονάζοντας.
Εἰς τὰ 1645, ὅτε ἔμελλε νὰ περάσῃ ἀπὸ τὰς Στροφάδας ὁ στόλος τῶν Τούρκων διὰ νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν Κυδωνίαν τῆς Κρήτης, ἤτοι εἰς τὰ Χανιὰ καὶ τὰ πέριξ, φοβούμενοι οἱ Πατέρες νὰ μὴ τοὺς κακοποιήσουν οἱ Ἀγαρηνοὶ ἐπῆραν τὸ ἱερὸν Λείψανον τοῦ Ἁγίου ὁμοῦ μὲ τὰ πράγματα τῆς Μονῆς καὶ ἐπῆγαν εἰς τὴν Ζάκυνθον, διὰ νὰ φυλαχθοῦν, λαβόντες μεθ’ ἑαυτῶν ἀκόμη καὶ ὅλα τὰ πρόβατα καὶ τὰ κτήνη. Ὅταν δὲ ἔφθασαν εἰς τὸ μετόχιόν των τῆς Ζακύνθου, εἰς ὀλίγας ἡμέρας ἐτυφλώθησαν ὅλα γενικῶς τὰ κτήνη καὶ τοῦτο ἢ κατὰ βασκανίαν τοῦ διαβόλου κατὰ θείαν οἰκονομίαν, ἢ διὰ νὰ δοξασθῇ ὁ Ἅγιος· ὅθεν θλιβόμενοι ὑπερμέτρως οἱ Πατέρες δὲν ἠμπόρεσαν νὰ εὕρουν ἄλλο ἰατρεῖον ὠφελιμώτερον παρὰ μόνην τὴν βοήθειαν τοῦ Ἁγίου· διότι ἀφοῦ ἔκαμαν ἁγιασμόν, καὶ ἤγγισαν τὰς χεῖρας τοῦ ἁγίου Λειψάνου αὐτοῦ εἰς τὸ ἡγιασμένον ὕδωρ, ἐρράντισαν μὲ αὐτὸ τὰ τυφλωθέντα ζῷα καὶ ὅλα κοινῶς ἐν τῷ ἅμα ἐφωτίσθησαν.
Εἶχεν οἰκία τινὰ μεγάλην ἀνώγειον εἰς τὴν Ζάκυνθον ὁ Ἅγιος, εἰς τὴν ὁποίαν ἐκάθητο ὅταν κατέβαινεν εἰς τὴν χώραν ἀπὸ τὴν Μονὴν τῆς Ἀναφωνητρίας· μετὰ δὲ τὸν θάνατόν του τὴν ἔλαβεν εἰς κατοικίαν μὲ ἐνοίκιον ἀπὸ τοὺς κληρονόμους του ἄρχων τις συμπατριώτης εὐσεβὴς καὶ γνωστὸς τοῦ Ἁγίου εἰς τὴν ζωήν του·