Ἄλλη τις σεμνὴ καὶ θεοσεβὴς γυνή, Ἀγγέλα καὶ αὐτὴ ὀνομαζομένη, μὴ ἔχουσα τέκνον ἀρσενικόν, ἀλλὰ τέσσαρας θυγατέρας, εἶχε θλῖψιν μεγάλην καὶ συνομιλοῦσα συχνάκις μὲ πλουσίας τινὰς καὶ εὐλαβεῖς, συγγενεῖς τοῦ Ἁγίου, ἤκουσε τὰ ἐξαίσια θαύματα, τὰ ὁποῖα ἔκαμνε καὶ κάμνει καθ’ ἡμέραν ὁ Ἅγιος εἰς ὅσους τὸν ἐπικαλοῦνται μετὰ πίστεως καὶ πιστεύσασα ἀδιστάκτως, τὸν ἐπεκαλέσθη μὲ θερμὰ δάκρυα νὰ τῆς χαρίσῃ, διὰ πρεσβειῶν του, παιδίον ἀρσενικὸν πρὸς παρηγορίαν της. Ἀπὸ δὲ τὰς πολλὰς φορὰς ὅπου ἐδέετο πρὸς τὸν Ἅγιον, βλέπει νύκτα τινὰ εἰς τὸν ὕπνον της Ἀρχιερέα τινά, καὶ τῆς λέγει· «Τί θέλεις ἀπὸ ἐμέ, καὶ συχνάκις μὲ παρακαλεῖς; Ἐὰν θέλῃς νὰ ἐπιτύχῃς τὴν ἐπιθυμίαν σου, στεῖλε εἰς τὰς Στροφάδας νὰ λάβῃς ἀπὸ τὸ βότανον τὸ καλούμενον ἀμάρακος, δηλαδὴ ματζουράνα, μὲ ἄλλο ἓν βότανον, τὰ ὁποῖα εὑρίσκονται ὄπισθεν τοῦ ἁγίου Βήματος τῆς Κυριακῆς Ἐκκλησίας, καὶ πίε ἐξ αὐτῶν διὰ νὰ γεννήσῃς τέκνον ἀρσενικόν». Ταῦτα εἰπὼν τὴν ηὐλόγησεν εἰς τὸ πρόσωπον, καὶ ἔγινεν ἄφαντος. Αὐτὴ δὲ ἐξυπνήσασα, ἔστειλεν εὐθὺς εἰς τὰς Στροφάδας ἕνα ἀδελφόν της καὶ τῆς ἔφερε μὲ σπουδὴν ἀπὸ τὰ δηλωθέντα βότανα, τὰ ὁποῖα μετ’ εὐλαβείας καὶ θερμῆς πίστεως μεταλαμβάνουσα, μετ’ ὀλίγον συνέλαβε καὶ ἐγέννησεν υἱὸν χαριέστατον καὶ εὐφυέστατον, Ἰωάννην ἐπονομασθέντα, εἰς αἶνον Θεοῦ καὶ εἰς δόξαν τοῦ Ἁγίου, ὅστις ἐν τάχει ἐκπληροῖ τὰς αἰτήσεις τῶν ἐν πίστει ἐπικαλουμένων αὐτόν.

Ἦτο εἰς τὴν Μονήν ποτε Ἡγούμενος Δανιὴλ ὁ ἐκ Μαΐνης, ἀνὴρ σεμνοπρεπής, ὅστις ἐχρημάτισε μετὰ ταῦτα Ἀρχιερεὺς τῆς πατρίδος του οὗτος ἐδίσταζε πολὺ διὰ τὴν ἁγιότητα τοῦ Ἱεράρχου Διονυσίου καὶ πολλάκις ἔλεγε καθ’ ἑαυτόν· «Ἆρά γε ὁ Διονύσιος νὰ εὑρίσκηται εἰς τὸν χορὸν τῶν Ἁγίων, καθὼς ἡμεῖς ἐδῶ τὸν ἔχομεν;». Τοῦτον τὸν δισταγμὸν θέλων ὁ Κύριος νὰ ἀποβάλῃ ἀπὸ τὴν διάνοιαν τοῦ Ἡγουμένου, νύκτα τινά, κατὰ τὴν ὁποίαν οὗτος ἐκοιμᾶτο, τοῦ ἐφάνη, ὅτι δῆθεν ἔκρουσε τὴν θύραν τοῦ κελλίου του ὁ Ἐκκλησιάρχης, ζητῶν τὴν εὐλογίαν αὐτοῦ, κατὰ τὴν τάξιν, διὰ νὰ σημάνῃ τὸν ὄρθρον· μετ’ ὀλίγην ὥραν ἐξύπνησε καὶ νομίζων ὅτι ἀληθῶς ἔδωκε τὴν εὐλογίαν εἰς τὸν Ἐκκλησιάρχην νὰ σημάνῃ, ἐμέμφετο τὸν ἑαυτόν του ὡς φιλόϋπνον, λέγων· «Ὢ καὶ πῶς μὲ ἐνίκησεν ὁ ὕπνος, καὶ μὲ ἀπεχαύνωσεν ὁ ἐχθρός! Εἶναι τόση ὥρα, ὅπου εἶπον τοῦ Ἐκκλησιάρχου νὰ σημάνῃ καὶ οἱ Πατέρες θὰ εἶναι ἤδη συνηγμένοι εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ μὲ καρτεροῦν νὰ ἀρχίσουν τὴν Ἀκολουθίαν».