ἡ οἰκία αὕτη διὰ τὴν παλαιότητα τῆς οἰκοδομῆς ἦτο σχεδὸν σεσαθρωμένη καὶ ἡ κατάστασίς της εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς τῶν ἀνθρώπων ἀπειλοῦσεν ὄλεθρον· μὲ ὅλον τοῦτο ὁ ἄρχων ἐκεῖνος ἠρέσκετο νὰ παραμένῃ εἰς αὐτήν, διὰ τὴν ἀγάπην καὶ εὐλάβειαν τὴν ὁποίαν εἶχεν εἰς τὸν Ἅγιον, καὶ εὐφήμιζε μὲ σέβας πολὺ τὰς πολλὰς ἀρετάς του καὶ τὰ ἔνθεα αὐτοῦ προτερήματα. Εἰς δὲ τὰ 1661, ὅτε ὁ Θεὸς διὰ τὰς ἀνομίας τοῦ λαοῦ τῆς νήσου ἐκείνης τοὺς ἐπαίδευσεν ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας μὲ φοβεροὺς σεισμοὺς καὶ κινδύνους ἀφανισμοῦ, φοβούμενος πολὺ ὁ ἐνοικιαστὴς ἐκεῖνος ἄρχων τὸν ἐπικείμενον κίνδυνον, διὰ τὴν ἐφθαρμένην κατάστασιν τῆς παλαιᾶς αὐτῆς οἰκοδομῆς, ἀπεφάσισε νὰ ἀποχωρήσῃ εἰς παράμερον τόπον τοῦ κατωγείου, διὰ νὰ ἔχῃ τὴν δυνατότητα νὰ φεύγῃ ἔξω αὐτῆς εἰς κάθε κλόνον καὶ ταραχὴν τῆς γῆς.

Εἰς τὴν ἀνησυχίαν ταύτην τοῦ καιροῦ ἐκείνου, νύκτα τινὰ ἡ Ἑλένη, ἡ γυνὴ τοῦ ἄρχοντος ἐκείνου, βλέπει εἰς τὸν ὕπνον της Ἀρχιερέα σεμνοπρεπῆ ἡλικίας μετρίας, καθὼς ἦτο ὁ Ἅγιος, ἀναβάντα μὲ τὸν Διάκονόν του εἰς τὸ ἀνώγειον τῆς κατοικίας ἐκείνης, καὶ βαλὼν ἐπιτραχήλιον καὶ ὠμοφόριον, ἔκαμεν εὐλογητὸν κατ’ ἔμπροσθεν τῆς Εἰκόνος τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, ἥτις εὑρίσκετο ἐκεῖ, καὶ ἀνέγνωσε τὴν Ἀκολουθίαν τοῦ μικροῦ ἁγιασμοῦ· ἔπειτα ραντίζων μὲ τὸ ἁγίασμα ὅλον τὸν οἶκον ἄνω καὶ κάτω, ἐπλησίασεν εἰς τὴν ἀρχόντισσαν, καὶ τῆς εἶπε μὲ ἱλαρὸν πρόσωπον· «Γύναι, μὴ φοβοῦ πλέον». Καὶ εὐθὺς ἐξύπνησεν, ἐξυπνήσασα δὲ καὶ τὸν ἄνδρα της, τοῦ διηγήθη μὲ φόβον ὁμοῦ καὶ χαρὰν τὸ ὅραμα, ἐκεῖνος δέ, ὡς θεοσεβὴς καὶ ἐνάρετος, ἔκρινεν εὐλόγως, ὅτι δὲν ἦτο ἄλλο παρὰ ἡ προστασία καὶ ἡ σκέπη τοῦ Ἁγίου, ἥτις ἐπέβλεπεν εὐστόχως τὸν οἶκον, ὡς κτῆμα ἰδικόν του εἰς τοιαύτας περιστάσεις μεγάλων φόβων καὶ κινδύνων καὶ διεφύλαττε σῴους καὶ ἀβλαβεῖς τοὺς κατοικοῦντας εἰς αὐτόν· ὅθεν θείᾳ Χάριτι ἐνδυναμωθεὶς ὁ ἄρχων πανοικεῖ, διὰ πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου κατῴκει μὲ θερμὴν πίστιν ἀφόβως εἰς τὸν αὐτὸν οἶκον, καὶ οὔτε βλάβην, οὔτε ζημίαν ὑπέστη ποτέ, οὔτε τότε, οὔτε είς ἄλλους σεισμοὺς μετὰ ταῦτα, οἵτινες κατὰ καιροὺς συνέβησαν ἐκεῖ, ἀλλ’ εἰς τὸν οἶκον αὐτὸν ἔδωκε τέλος τῆς ζωῆς θεοσεβῶς τὸ εὐσεβέστατον ἀνδρόγυνον.