Ἐνδυθεὶς λοιπὸν μὲ σπουδήν, ἐκίνησε νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν· ἀλλά, ὤ τοῦ θαύματος! φθάνων εἰς τὴν θύραν τοῦ νάρθηκος, ἡ ὁποία εἶναι ἀντικρὺ τῆς λάρνακος τοῦ ἁγίου Λειψάνου, βλέπει ὀφθαλμοφανῶς τὸν Ἅγιον ἱστάμενον ὄρθιον ἔξω τῆς λάρνακος ἐν μέσῳ δύο Ἱερέων, ἐνδεδυμένων ἱερατικὰς στολὰς λευκάς, ἔχοντα ἀκουμβημένας τὰς χεῖράς του ἐπάνω εἰς τοὺς ὢμους των καὶ δύο Διακόνους ὁμοίως ἐνδεδυμένους διακονικὰς στολάς, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ὁ εἷς ἐνέδυε τὸν Ἅγιον τὴν ἀρχιερατικὴν στολὴν καὶ ὁ ἄλλος ἱστάμενος εἰς τὴν μεσαίαν θύραν τοῦ νάρθηκος καὶ θυμιάζων τὸν Ἅγιον, ἔλεγε τὸ «Ἀγαλλιάσεται ἡ ψυχή μου κλπ.». Ὁ δὲ Ἱερεύς, ὅστις ἵστατο εἰς τὰ δεξιὰ τοῦ Ἱεράρχου, κυττάζων ἀκλινῶς τὸν Ἡγούμενον καὶ σείων ὀλίγον τὴν κεφαλὴν τοῦ εἶπεν· «Ἐπληροφορήθης τώρα ἢ ἀκόμη ἀμφιβάλλεις;». Γενόμενος ἔντρομος ὁ Ἡγούμενος ἀπὸ τὴν ὑπερθαύμαστον ταύτην θεωρίαν καὶ ἄλλος ἐξ ἄλλου ἀπὸ τὴν ἔκπληξιν, μὲ φόβον πολὺν ἐσύρθη εἰς τὰ ὀπίσω ἡσύχως καὶ ἐξῆλθε τοῦ Ναοῦ.
Ὅταν ὅμως ἐξῆλθεν ἔξω τοῦ Ναοῦ ὁ Ἡγούμενος, μετεμελήθη καὶ ἐπέστρεψε διὰ νὰ ἴδῃ καὶ πάλιν ἀνίσως καὶ κρατῇ ἀκόμη ἐκείνη ἡ φοβερὰ θεωρία, φθάσας δὲ εἰς τὴν θύραν τοῦ νάρθηκος, βλέπει τὸν Ἅγιον, ὅτι ἐσύρετο ἀφ’ ἑαυτοῦ του ὀπίσω καὶ ἐμβῆκεν εἰς τὴν ἰδίαν του λάρνακα. Εὐθὺς τότε ἐσβέσθησαν αἱ λαμπάδες καὶ πᾶσα ἡ φωταγωγία, ἐγένοντο δὲ ἐν τῷ ἅμα ἄφαντοι καὶ οἱ Ἱερεῖς μὲ τοὺς Διακόνους, οἵτινες πρότερον ἐνεφανίσθησαν. Ὅθεν ἐπιστρέφων μὲ ἀνεκδιήγητον τρόμον εἰς τὸ κελλίον του, ἵστατο συλλογιζόμενος ὅσα ὁ Θεὸς τὸν ἠξίωσε νὰ ἴδῃ, διὰ νὰ πληροφορηθῇ τὴν ἁγιότητα τοῦ Ἱεράρχου· ἔπειτα εἰς ὀλίγην ὥραν ἔρχεται κατὰ ἀλήθειαν ὁ Ἐκκλησιάρχης ἵνα ζητήσῃ εὐλογίαν διὰ νὰ σημάνῃ, γνωρίζων δὲ αὐτὸν ὁ Ἡγούμενος θεοσεβῆ καὶ ἐνάρετον, τοῦ διηγήθη τὴν ὀπτασίαν, τὴν ὁποίαν μαθόντες μετὰ ταῦτα καὶ οἱ λοιποὶ Πατέρες, ἐπῆγαν ὅλοι μὲ τὸν Προεστῶτα εἰς τὴν λάρνακα τοῦ ἁγίου Λειψάνου καὶ ὑμνοῦντες μὲ πολλὴν κατάνυξιν τὸν Ἅγιον, ἐστερεώθησαν ἅπαντες περισσότερον καὶ μάλιστα ὁ Ἡγούμενος, ὅτι ὁ Ἅγιος Διονύσιος συνευφραίνεται μὲ τοὺς λοιποὺς Ἁγίους εἰς τὰ κάλλη τοῦ Παραδείσου. Ζητῶν λοιπὸν μὲ πᾶσαν ταπείνωσιν συγγνώμην ἀπὸ τὸν Ἅγιον διὰ τὴν προτέραν του δυσπιστίαν ὁ Ἡγούμενος ἔγινεν ἀπὸ τότε μεγαλόφωνος κήρυξ, μὴ παύων νὰ διηγῆται εἰς ὅλους τὴν μεγάλην τοῦ Ἁγίου Διονυσίου πρὸς Θεὸν παρρησίαν καὶ ἁγιότητα· οὗ ταῖς ἁγίαις πρεσβείαις ἐλεήσαι καὶ σώσαι ἡμᾶς ὁ Θεός, ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος. Ἀμήν.