Τέλος, δὲν γνωρίζω ἂν κατὰ τύχην ἢ κατ’ οἰκονομίαν μᾶλλον θεϊκήν, διὰ νὰ φανερωθῇ ἡ μεγάλη καὶ παράδοτος ἀρετὴ τοῦ Ἁγίου, ἐξέπεσεν εἰς τὸ προειρημένον Μοναστήριον τῆς Θεοτόκου τῆς Ἀναφωνητρίας καὶ μὴ γνωρίζων, ὅτι ὁ Ἡγούμενος ἦτο ἀδελφὸς τοῦ φονευθέντος, ὅλος ἔντρομος καὶ ἀπὸ τὸν φόβον ὡς ἡμιθανὴς μὲ δάκρυα γονατιστὸς πίπτει εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ἁγίου καὶ τὸν παρακαλεῖ νὰ κάμῃ ἔλεος εἰς αὐτόν, νὰ τὸν κρύψῃ εἰς τόπον ἀπόκρυφον. Βλέπων αὐτὸν ὁ Ἅγιος τόσον φοβισμένον, τὸν ἐρωτᾷ νὰ εἴπῃ τὸ αἴτιον τοῦ τοιούτου φόβου καὶ ἀκούει παρ’ αὐτοῦ, ὅτι ἔφευγεν ἀπὸ τὸν θυμὸν τῶν ἀρχόντων Σιγούρων, οἵτινες ἐπήγαινον τρέχοντες νὰ τὸν εὕρουν καὶ νὰ τὸν θανατώσουν, διότι εἶχε φονεύσει ἕνα ἀπὸ τὸ γένος των, ὀνομαζόμενον Κωνσταντῖνον. Ἀφήνω ἐδῶ ἕκαστον νὰ συλλογισθῇ πόσον πόνον ᾐσθάνθη ὁ Ἅγιος εἰς τὴν καρδίαν, κατὰ φύσιν, εἰς τοιοῦτον θλιβερὸν καὶ κατάπικρον μήνυμα, μάλιστα καθ’ ὅσον δὲν εἶχε καὶ ἄλλον ἀδελφόν· ἤλλαξε παρευθὺς ἡ ὄψις τοῦ προσώπου του, ἔτρεξαν ὡς ἀπὸ δύο βρύσεις ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμούς του τὰ φιλάδελφα δάκρυα καὶ μὲ βαθύτατον στεναγμὸν τοῦ εἶπεν· «Ὦ ἄνθρωπε, καὶ τὶ σοι ἔπταισεν ὁ καλὸς ἐκεῖνος ἄρχων καὶ τὸν ἐθανάτωσας ἄδικα;». Ἐδῶ ὡς ἄνθρωπος ἐβιάζετο ἀπὸ τὴν φυσικὴν ἀγάπην τῆς ἀδελφότητος, νὰ κάμῃ ἐκδίκησιν· ἀλλὰ προτιμῶν τὴν ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ, ὅστις προστάσσει νὰ ἀγαθοποιῶμεν τοὺς κακοποιοῦντας, ὄχι μόνον δὲν ἐκακοποίησεν ἐκεῖνον τὸν πάσης τιμωρίας ἄξιον, ἀλλὰ μιμούμενος τὴν ἀνεξικακίαν τοῦ Δεσπότου μας Χριστοῦ, ὅστις παρεκάλει τὸν Πατέρα του διὰ τοὺς ἰδίους του σταυρωτάς, ἔλαβε τὸν φονέα ἐκεῖνον καὶ θαρρύνων αὐτὸν μὲ παρηγορητικὰ λόγια, τὸν ἔκρυψεν εἰς τόπον ἀπόκρυφον, φιλεύων αὐτὸν μὲ πᾶσαν φιλοφροσύνην καὶ εὐσπλαγχνίαν, ὡς νὰ ἦτο ὄχι ἐχθρὸς ἀλλ’ εὐεργέτης του.
Εἰς διάστημα ὀλίγης ὥρας καταφθάνουν πολλοὶ ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς τοῦ Ἁγίου τρέχοντες, ἱδρωμένοι ἀπὸ τὸν κόπον τῆς μακρᾶς ὁδοιπορίας καὶ ἀπὸ τὴν ἄμετρον λύπην σχεδὸν ἡμιθανεῖς, συνοδευόμενοι ἀπὸ πλῆθος ὡπλισμένων ἀνθρώπων, τοὺς ὁποίους βλέπων ὁ Ἅγιος προσεποιήθη ὅτι δὲν ἐγνώριζε τίποτε καὶ τοὺς ἐρωτᾷ νὰ εἴπουν τὴν αἰτίαν τοῦ ἐρχομοῦ των καὶ τῆς πολλῆς των θλίψεως· αὐτοὶ δὲ μετὰ πολλῶν δακρύων τοῦ ἐφανέρωσαν τὸν ἐλεεινὸν φόνον τοῦ ἀδελφοῦ του, ἐρωτῶντες αὐτὸν ἀκόμη ἐὰν ἐπέρασεν ἀπὸ ἐκεῖ ὁ φονεύς, τὸν ὁποῖον ἀνεζήτουν, διὰ νὰ τοῦ ἀφαιρέσουν τὴν ζωήν, καθὼς καὶ ἐκεῖνος ἐστέρησεν ἀπὸ τὴν ζωὴν τὸν ἠγαπημένον του ἀδελφόν.