ΔΑΝΙΗΛ ὁ μακάριος Προφήτης ἦτο ἀπὸ τὴν βασιλικὴν φυλὴν τοῦ Ἰούδα, καταγόμενος ἀπὸ γένος εὑρισκόμενον εἰς τὴν βασιλικὴν ὑπηρεσίαν καὶ ἐγεννήθη εἰς Βηθαρὰν τὴν ἀνωτέραν. Ἐνῷ δὲ ἀκόμη ἦτο νήπιον, ἀπήχθη αἰχμάλωτος ἐκ τῆς Ἰουδαίας εἰς τὴν Βαβυλῶνα καὶ ἐκεῖ προεφήτευσεν ἔτη ἑβδομήκοντα· προέλαβε δὲ τὴν Γέννησιν τοῦ Χριστοῦ τετρακόσια ἑξήκοντα ἔτη. Ἦτο δὲ ἀνὴρ τοσοῦτον σώφρων, ὥστε οἱ Ἰουδαῖοι ἐνόμιζον, ὅτι εἶναι εὐνοῦχος. Ἐπένθησε πολὺ διὰ τὴν αἰχμαλωσίαν τῶν ὁμοφύλων του Ἑβραίων, ἐνήστευε δὲ ἀπὸ πᾶσαν ἐπιθυμητὴν τροφήν· καὶ ἦτο μὲν ξηρὸς κατὰ τὸ σῶμα, ἐφαίνετο ὅμως πολὺ ὡραῖος μὲ τὴν χάριν τοῦ Ὑψίστου Θεοῦ.

Οἱ δὲ Ἅγιοι τρεῖς Παῖδες ἦσαν Ἱεροσολυμῖται, υἱοὶ πατρὸς μὲν Ἐζεκίου τοῦ βασιλέως [1], μητρὸς δὲ Καλλινίκης. Ὁ δὲ πατὴρ αὐτῶν Ἐζεκίας ἀσθενήσας και εἰπὼν πρὸς τὸν Θεὸν μετὰ δακρύων, ὅτι ἐφύλαξε τὰ ἀρεστὰ ἐνώπιον αὐτοῦ, ἔλαβε προσθήκην τῆς ζωῆς του δεκαπέντε ἔτη. Ὅταν δὲ ἡ ἁγία πόλις τῶν Ἱεροσολύμων ἐκυριεύθη ὑπὸ τοῦ Ναβουχοδονόσορος βασιλέως τῶν Βαβυλωνίων καὶ Ἀσσυρίων, ἀπήχθησαν καὶ οὗτοι οἱ Τρεῖς Παῖδες αἰχμάλωτοι εἰς τὴν Βαβυλῶνα μετὰ τοῦ Προφήτου Δανιήλ· ἐκεῖ δὲ κατεστάθησαν ἐπιστάται τῶν πραγμάτων τοῦ βασιλέως διὰ τὴν ἀρετὴν καὶ φρόνησίν των καὶ μάλιστα διὰ τὴν μεσιτείαν τοῦ Δανιήλ [2]. Ἐπειδὴ δὲ κατεφρόνησαν τὴν χρυσῆν εἰκόνα τοῦ βασιλέως, τὴν ὁποίαν προσέταξε νὰ προσκυνῶσιν ὅλοι οἱ λαοὶ εἰς τὴν πεδιάδα Δεηρᾶ, ἐρρίφθησαν εἰς κάμινον, ἑπταπλασίως καιομένην, ἐντὸς τῆς ὁποίας δροσιζόμενοι ἀπὸ καταβάντα θεῖον Ἄγγελον, ἔψαλλον τὸν παγκόσμιον ὕμνον, συγκαλοῦντες ὅλα τὰ κτίσματα εἰς δοξολογίαν Θεοῦ. Τότε βλέπων ὁ βασιλεὺς τὸ παράδοξον τοῦτο θαῦμα ὡμολόγησεν, ὅτι εἶναι μέγας ὁ Θεὸς ὁ ὑπ’ αὐτῶν προσκυνούμενος.

Ὁ δὲ θεῖος Δανιήλ, καίτοι συζήσας καὶ συναναστραφεὶς μετὰ τῶν ἀνωτέρω Ἁγίων Τριῶν Παίδων καὶ γενόμενος αἴτιος νὰ τιμηθῶσι διὰ τῆς μεσιτείας του, ὡς εἴπομεν, ἐν τούτοις δὲν ἐρρίφθη μετ’ αὐτῶν εἰς τὴν κάμινον καθὼς καὶ ἡ θεία Γραφὴ δὲν ἀναφέρει τοῦτο. Ἡ αἰτία δὲ διὰ τὴν ὁποίαν δὲν ἐρρίφθη εἰς τὴν κάμινον ὁ Δανιὴλ εἶναι ἡ ἑξῆς, ὅπερ συνᾴδει καὶ μὲ τὴν ἀλήθειαν. Ἐπειδὴ ὁ βασιλεὺς Ναβουχοδονόσορ ὠνόμασε τὸν Δανιὴλ Βαλτάσαρ, ὡς εἶναι γεγραμμένον· «Καὶ ὁ βασιλεὺς ἐπέθηκεν ὄνομα αὐτῷ Βαλτάσαρ» (Δαν. ε’ 12),