ΕΛΠΙΔΙΟΣ, ΜΑΡΚΕΛΛΟΣ καὶ ΕΥΣΤΟΧΙΟΣ οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ἦσαν κατὰ τοὺς χρόνους Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου, ἐν ἔτει τξα’ (361). Ἐκ τούτων τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ὁ μακάριος Ἐλπίδιος ἦτο μέλος τῆς Συγκλήτου ἐμπεπιστειμένος τὰ μυστικὰ πράγματα τοῦ ἀποστάτου Ἰουλιανοῦ, νόμους δὲ γράφων ἐγνωρίσθη ὅτι εἶναι Χριστιανός. Παρασταθεὶς λοιπὸν εἰς τὸν ἀποστάτην καὶ μὴ πεισθεὶς νὰ ἀρνηθῇ τὸν Χριστόν, ἐνεδύθη ἔνδυμα τραχέως ὑφασμένον μὲ τρίχας αἰγός, τὸ ὁποῖον εἶχε μὲν καρφωμένους τριβόλους σιδηροῦς, ἐπάνω δὲ ἠλείφετο μὲ πίσσαν βραστὴν καὶ μὲ αὐτὴν ἐστερεώνοντο οἱ τρίβολοι· ἔπειτα κτυπώμενον ἔξωθεν τὸ ἔνδυμα ἐκεῖνο κατετρύπα τὰς ἔσωθεν σάρκας τοῦ Ἁγίου μὲ τὰς ἀγκίδας τῶν τριβόλων. Μετὰ ταῦτα ἐρρίφθη ὁ Ἅγιος ἐντὸς λάκκου καὶ κατεκάη είς τὰς σάρκας μὲ ὕδωρ ζέον, τὸ ὁποῖον ἐχύνετο εἰς ὅλον τὸ σῶμά του. Εἶτα τίθεται ἐπὶ τῶν καταξηρανθεισῶν σαρκῶν του ἔμπλαστρον κατεσκευασμένον μὲν ἀπὸ πίσσαν καὶ λίπος καὶ ἀπὸ ἄλλα κολλητικὰ καὶ καυστικὰ εἴδη, πυρωμένον δὲ ὂν καθ’ ὑπερβολήν. Ἀκολούθως δὲ ποτίζεται ποτά τινα δριμύτατα ἀναμεμιγμένα μὲ θεῖον καὶ ἄσφαλτον. Μετὰ ταῦτα προσαχθέντων καὶ τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Εὐστοχίου καὶ Μαρκέλλου, προσεδέθησαν εἰς ἀγρίους ἵππους καὶ ταύρους ἐπὶ τῷ σκοπῷ ἵνα διασπαραχθῶσιν ὑπ’ αὐτῶν, ἀλλ’ ὅμως τὰ ζῷα ἔμειναν ἀκίνητα ὑπὸ θείας Δυνάμεως. Ὅθεν κατεθλάσθησαν τὰ μέλη των μὲ ραβδία χονδρὰ καὶ οὕτως ἐρρίφθησαν εἰς τὸ πῦρ, εἰς τὸ ὁποῖον εὑρισκόμενοι παρέδωκαν οἱ ἀοίδιμοι τὰς ψυχάς των εἰς χεῖρας Θεοῦ.
Λέγουσι δὲ ὅτι μετὰ ταῦτα ἐνεταφιάσθησαν μὲν αὐτῶν τὰ τίμια λείψανα εἰς τὸ Καρμήλιον ὄρος, εὐθὺς δὲ γενομένων ἀστραπῶν καὶ βροντῶν παρεγένετο ἐκεῖ ὁ Δεσπότης Χριστὸς μετὰ τῶν Ἀγγελικῶν Δυνάμεων καὶ ἠσπάσατο τοὺς Μάρτυρας. Καὶ τὸν μὲν Εὐστόχιον καὶ Μάρκελλον μετέθηκεν εἰς τόπον, τὸν ὁποῖον αὐτὸς ἠθέλησε, τὸν δὲ θαυμαστὸν Ἐλπίδιον ἀνέστησε καὶ ἐνδυναμώσας αὐτὸν ἀπέστειλεν ἵνα ἀγωνισθῇ εἰς τὸ Μαρτύριον τὸ δεύτερον. Τοῦτον βλέπων ὁ Ἰουλιανὸς προσέταξε νὰ ἁπλωθῇ δεδεμένος ἀπὸ τὰ τέσσαρα ἄκρα καὶ νὰ δέρηται ἀδιακόπως· ἔπειτα νὰ χύνηται ὄξος καὶ ἅλας ἐπὶ τῶν πληγῶν του, αἱ ὁποῖαι νὰ τρίβωνται μὲ πανία τρίχινα. Μετὰ ταῦτα ἡπλώθη ὁ τοῦ Χριστοῦ Μάρτυς ἐπὶ ἀνημμένων ἀνθράκων, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἔβαλον καὶ ἐπ’ αὐτῆς ἀκόμη τῆς κεφαλῆς του. Εἶτα κρεμᾶται ἐπὶ τοῦ βασανιστηρίου ξύλου καὶ τίθεται ἐπὶ τῶν ὤμων του σιδηροῦς θυρεός, ὁ ὁποῖος εἶχεν ὀπήν, εἰς τὸ μέσον δὲ τοῦ θυρεοῦ τούτου ἐτέθη σωρὸς ἀνημμένων ἀνθράκων, ἵνα κατακαύσῃ τὰ αἰσθητήριά του. Ἀκολούθως δὲ ἐκτυπήθη εἰς τὴν κεφαλὴν μὲ κόρακα σιδηροῦν. Ἐπειδὴ δὲ ἐφυλάχθη ὁ Ἅγιος ἀβλαβὴς ἀπὸ ὅλα τὰ βασανιστήρια, πολλοὺς ἀπίστους ἐπέστρεψεν εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ καὶ κατέπεισε τούτους νὰ συντρίψωσι τὰ εἴδωλα. Τελευταῖον δὲ ριφθεὶς ὁ Μάρτυς ἐντὸς ἀνημμένης καμίνου, παρέδωκε τὸ πνεῦμά του εἰς χεῖρας Θεοῦ καὶ οὕτως ἔλαβε παρ’ αὐτοῦ τῆς νίκης τὸν στέφανον.