ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΣ ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν ὁ ὁσιώτατος καὶ δικαιότατος ἄνθρωπος κατήγετο ἐκ τῆς πόλεως τῶν Μεγάρων, εἰς τὴν ὁποίαν καὶ ἐγεννήθη κατὰ τὸ πρῶτον ἥμισυ τοῦ ιστ’ αἰῶνος. Οἱ γονεῖς του ἦσαν Ὀρθόδοξοι καὶ λίαν εὐλαβεῖς εἰς τὴν Πίστιν, ἐκαλοῦντο δὲ ὁ μὲν πατὴρ αὐτοῦ Δημήτριος, ἡ δὲ μήτηρ Κυριακή.

Ἐνηλικιωθεὶς δὲ ὁ δίκαιος οὗτος συνεζεύχθη μετὰ νομίμου γυναικὸς καλουμένης Βασίλως, ἐξ ἧς ἀπέκτησε δύο υἱούς, τὸν Ἰωάννην καὶ τὸν Δημήτριον. Ἦτο δὲ ὁ Ἅγιος γεωργὸς τὸ ἐπάγγελμα, μετήρχετο δὲ καὶ τὴν τέχνην τοῦ οἰκοδόμου. Ἐπορεύθη δέ ποτε μετ’ ἄλλων δύο συμπατριωτῶν του εἰς τόπον τινὰ τῆς Κορίνθου καλούμενον Λιάντρον πρὸς καλλιέργειαν τῶν ἐκεῖ ἀγρῶν. Ἐκεῖ δὲ εὑρισκομένου, νύκτα τινὰ ἐνεφανίσθη εἰς αὐτὸν ἐν ὁράματι ἡ Κυρία ἡμῶν Θεοτόκος καὶ τὸν ἐπρόσταξε νὰ μεταβῇ εἰς τόπον τινά, τὸν ὁποῖον τοῦ ὑπέδειξεν, ἵνα οἰκοδομήσῃ τὸν Ναὸν Αὐτῆς. Ἀφυπνισθεὶς τότε ὁ δίκαιος γέρων ἠρώτησε· «Ποία εἶσαι ἡ προστάττουσά με νὰ ἀνεγείρω τὸν Ναόν σου;». Ἠκούσθη δὲ παρευθὺς φωνὴ λέγουσα· «Ὁ Ναός μου εὑρίσκεται κατηδαφισμένος εἰς τὴν νῆσον Σαλαμῖνα κατὰ τὸ βόρειον αὐτῆς μέρος».

Ταῦτα ὁ μακάριος γέρων ἀκούσας δὲν ἐπίστευσεν, ἀλλὰ κατὰ τὴν ἑπομένην νύκτα βλέπει πάλιν τὴν Παναγίαν προστάττουσαν αὐτὸν μετ’ ἀπειλῆς· ὁ δέ, ἐν ἀπιστίᾳ μένων, οὐδόλως ὑπελόγισε τὴν προσταγήν. Ὅθεν βλέπει καὶ διὰ τρίτην φορὰν τὴν Θεοτόκον ἀπειλοῦσαν αὐτὸν καὶ λέγουσαν· «Τάχιστα πορεύου, ἄνθρωπε, εἰς τὴν νῆσον, εἰς τὴν ὁποίαν σοῦ εἶπον, νὰ ἐκτελέσῃς τὸ παρ’ ἐμοῦ προσταττόμενον». Ὁ δὲ ταπεινὸς γέρων, ἔντρομος γενόμενος, ἐπέστρεψε παρευθὺς εἰς τὴν πατρίδα του τὰ Μέγαρα καὶ διηγούμενος τὸ ὅραμα ἀπὸ ἄλλους μὲν ἐγένετο πιστευτός, ἄλλοι δὲ ἀμφέβαλλον καὶ οὕτω παρέμεινεν ὁ γέρων εἰς τὴν οἰκίαν του ἀναποφάσιστος. Κατὰ δὲ τὴν νύκτα ἐνεφανίσθη εἰς αὐτὸν καὶ πάλιν ἡ Θεομήτωρ ἀπειλοῦσα βαρέως αὐτόν, ἵνα μεταβῇ εἰς τὴν νῆσον καὶ ἐκτελέσῃ τὸ προσταττόμενον. Τοῦ ὑπέδειξε δὲ κατὰ τὸ ὅραμα καὶ τὰ κτήματα τῆς Μονῆς μετὰ τῶν ὁρίων των, τὰ ὁποῖα κατεπατοῦντο ἀπὸ διαφόρους, οἵτινες ἐνέμοντο ταῦτα, ἐνῷ ἦσαν ἰδιοκτησία τῆς Μονῆς. Ὁ δὲ γέρων ἐκπλαγεὶς προσηύχετο καὶ θείᾳ νεύσει καὶ ὁδηγίᾳ ἦλθεν εἰς τὴν παραλίαν. Ἦτο ὅμως τόσον μεγάλη θαλασσοταραχή, ὥστε οὐδαμοῦ ἐφαίνετο πλοιάριον τι διὰ νὰ τὸν μεταφέρῃ εἰς τὴν Σαλαμῖνα. Ἐνῷ δὲ ἐκάθητο συλλογιζόμενος καὶ ἠπηλπισμένος ἀκούει αἴφνης φωνὴν ἄνωθεν, λέγουσαν εἰς αὐτόν· «κρῖψον τὴν κάπαν σου εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἀφοῦ καθίσῃς ἐπάνω εἰς αὐτήν, θὰ σὲ ὁδηγήσῃ χωρὶς κίνδυνον εἰς τὴν νῆσον».