Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΥ τοῦ Κτήτορος τῆς ἐν Σαλαμῖνι Ἱερᾶς Μονῆς Φανερωμένης.

Ἀπορρίψας τότε ὁ μακάριος πάντα δισταγμόν, ἔπραξε καθὼς ἤκουσε καὶ οὕτως ἔφθασε σῶος καὶ ἀβλαβὴς εἰς τὴν Σαλαμῖνα. Μεταβὰς δὲ εὐθὺς εἰς τὸν τόπον, τὸν ὁποῖον τοῦ ὑπέδειξεν ἡ Θεοτόκος, ὅτι ὑπῆρχεν ἐκεῖ τὸ πάλαι ὠκοδομημένος ὁ Ναὸς τῆς Θεοτόκου, ἔσκαψε καὶ ἀνεῦρε τὴν εἰκόνα αὐτῆς. Κατόπιν μὲ ἰδικά του χρήματα καὶ συνεισφορὰς τῶν εὐσεβῶν ἀνῳκοδόμησε τὴν ἠρειπωμένην παλαιὰν Μονὴν καὶ ἐγένετο εἰς αὐτὴν Μοναχὸς μετονομασθεὶς Λαυρέντιος, διότι πρότερον ἐκαλεῖτο Λάμπρος. Μετ’ ὀλίγον καιρὸν ἐγένετο Μοναχὴ καὶ ἡ σύζυγός του Βασιλική, ἡ ὁποία μετωνομάσθη Βασσιανή. Συναθροίσας δὲ ὁ Ὅσιος ἐκεῖ καί τινας Ἱερομονάχους, καὶ Μοναχοὺς συνέζη μετ’ αὐτῶν, οἰκοδομήσας τὰ ἀναγκαῖα κελλία. Δὲν ἔπαυε δὲ προσευχόμενος ἀδιαλείπτως εἰς τὸν Θεὸν, διδάσκων καὶ νουθετῶν καὶ γενόμενος τύπος καὶ κανὼν εἰς τοὺς ἄλλους μονάζοντας, πανταχόθεν δὲ προσέτρεχον Χριστιανοὶ εἰς τὴν νεοφανῆ ταύτην Μονὴν τῆς Θεοτόκου μετὰ πάσης εὐλαβείας, θεραπευόμενοι διὰ πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου ἀπὸ παντὸς εἴδους ἀσθενείας. Ἐκ τῶν θαυμάτων τούτων ὀλίγα θέλομεν ἐνταῦθα διηγηθῆ πρὸς ὑμνολογίαν τοῦ Παντάνακτος Θεοῦ.

Οὕτω πολιτευόμενος ὁ Ὅσιος ἐπέτυχεν, ὅπως ἐντὸς μικροῦ χρονικοῦ διαστήματος ἀποδοθῇ καὶ πάλιν εἰς τὴν Μονὴν ἡ περιουσία αὐτῆς, ἥτις εἶχε καταπατηθῆ ὑπὸ διαφόρων χωρικῶν, ἀπέμενε δὲ εἷς ἀρκετὰ μεγάλος ἐλαιὼν εὑρισκόμενος εἰς τὴν Γλυφάδα, τὸν ὁποῖον κατεκράτει Ὀθωμανός τις πανίσχυρος. Τοῦτον τὸν ἐλαιῶνα δὲν ἠδυνήθη ἡ Μονὴ νὰ ἀνακτήσῃ, ἂν καὶ ὁ Ὅσιος Λαυρέντιος ἐνήργησεν αὐτοπροσώπως πρὸς τοῦτο, φθάσας καὶ μέχρις αὐτοῦ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως. Μετὰ πάροδον δὲ ἀρκετοῦ χρονικοῦ διαστήματος ἠσθένησεν ἡ σύζυγος τοῦ Ὀθωμανοῦ, ἥτις κατώκει εἰς τὰς Ἀθήνας καὶ οὐδεὶς ἰατρὸς ἢ φάρμακον ἠδυνήθη νὰ τὴν θεραπεύσῃ.

Ἔφθασε τότε εἰς τὰ ὦτα τῆς ἀσθενοῦς Ὀθωμανίδος ἡ φήμη, ὅτι ὁ Ὅσιος Λαυρέντιος διὰ τῶν προσευχῶν του πολλοὺς ἐθεράπευσεν εἰς τὰς Ἀθήνας. Παρεκάλεσε λοιπὸν τὸν σύζυγον αὐτῆς, ὅπως τῆς ἐπιτρέψῃ νὰ καλέσῃ τὸν Ὅσιον Λαυρέντιον διὰ νὰ τὴν θεραπεύσῃ. Ἐκεῖνος ὅμως ἐπὶ τῷ αἰτήματι τούτῳ τῆς συζύγου του ἐξηγριώθη καὶ ἐφρύαξεν ἀπὸ θυμόν, ἀλλ’ ὅταν ἡ κατάστασίς της ἐχειροτέρευσε καὶ εὑρίσκετο πλέον εἰς τὰ πρόθυρα τοῦ θανάτου ἠναγκάσθη νὰ ὑποχωρήσῃ καὶ ἐκάλεσεν ὁ ἲδιος τὸν Ὅσιον Λαυρέντιον εἰς τὴν οἰκίαν του.


Ὑποσημειώσεις

[1] Θερμιά· κοινὴ ὀνομασία τῆς νήσου Κύθνου, φερομένη ἀπὸ τοῦ ΙΒʹ τοὐλάχιστον αἰῶνος, ὅτε ἀναφέρεται Ἐπισκοπὴ Κέας καὶ Θερμίων. Ὀφείλεται δὲ ἡ ὀνομασία αὕτη εἰς τὰς ἐν τῇ νήσῳ θερμοπηγὰς τὰς εὑρισκομένας εἰς τὸν ὅρμον τῆς Ἁγίας Εἰρήνης.