Ὁ Ὅσιος τότε παρευθὺς μετέβη εἰς τὸν οἶκον τοῦ Ὀθωμανοῦ ἄρχοντος, ἐπλησίασε τὴν ἀσθενῆ καὶ ἀφοῦ διὰ τῆς ράβδου του ἐσημείωσεν ἐπὶ τῆς ἀσθενοῦς Ὀθωμανίδος τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ, ἀνέγνωσε σχετικὰς προσευχὰς καὶ ἀπῆλθε. Τὴν ἑπομένην ἡ ἀσθενοῦσα ἤρχισε νὰ καλλιτερεύῃ καὶ εἰς ὀλίγας ἡμέρας ἐθεραπεύθη ἐντελῶς. Ὁ Ὀθωμανὸς ἄρχων τότε ἐκάλεσε τὸν Ὅσιον καὶ ἀφοῦ μετὰ βαθυτάτου σεβασμοῦ τὸν ηὐχαρίστησε καὶ τοῦ ἐζήτησε συγχώρησιν διὰ τὴν προτέραν ἀγνωσίαν του, ἀπέδωσε εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν τῆς Φανερωμένης, δι’ ἐπισήμων ἐγγράφων, τὸν ἐλαιῶνα, τὸν ὁποῖον πρότερον ἠρνεῖτο νὰ ἐπιστρέψῃ.
Ὑπῆρχεν ἀόμματός τις ἐπὶ πολλὰ ἔτη ὀνομαζόμενος Κυριαζῆς, ἐκ κώμης τινὸς τῆς Εὐβοίας καλουμένης Φύλλα, ὅστις μαθὼν τὴν φήμην τοῦ Ἁγίου προσέτρεξε μετὰ θερμοῦ ζήλου καὶ εὐλαβείας εἰς τὴν Μονὴν τοῦ Ὁσίου. Εὑρὼν δὲ τὸν Ἅγιον προσέπεσεν εἰς τοὺς πόδας αὐτοῦ παρακαλῶν τοῦτον νὰ ἱκετεύσῃ τὴν Θεοτόκον, ὅπως θεραπευθῇ ἐκ τῆς ἀσθενείας του. Ὁ δὲ πρόθυμος εἰς εὐσπλαγχνίαν Ὅσιος παρεκάλεσεν εὐθὺς τὴν Θεοτόκον μετὰ πολλῶν δακρύων καὶ παραχρῆμα ἠνεώχθησαν οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ καὶ ἐθεραπεύθη, εὐχαριστήσας τὸν Θεὸν καὶ τὴν Ὑπέραγνον Παρθένον· ἐπέστρεψε δὲ χαίρων εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, διηγούμενος τὰ θαυμάσια τῆς Θεοτόκου, τὰ διὰ τῶν παρακλήσεων τοῦ Ὁσίου Λαυρεντίου τελούμενα.
Κατ’ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν Γεώργιός τις τὸ ὄνομα, καταγόμενος ἐκ τῆς νήσου τῶν Θερμιῶν [1], ἐβασανίζετο ὑπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων ὑπὲρ τὰ εἴκοσιν ἔτη. Μαθὼν δὲ τὰ θαύματα τοῦ Ἁγίου διὰ τῆς Θεοτόκου ἐξεκίνησεν ἀπὸ τὸν οἶκον αὐτοῦ κατ’ εὐθεῖαν διὰ τὴν Μονὴν καὶ φθάσας ἐκεῖ προσέπεσε μετ’ εὐλαβείας εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ἁγίου παρακαλῶν αὐτὸν μετὰ δακρύων καὶ λέγων· «Ἅγιε τοῦ Θεοῦ, ἱκέτευσον ὑπὲρ ἐμοῦ τοῦ ἀναξίου δούλου σου τὴν Θεοτόκον, ὅπως θεραπευθῶ ἀπὸ τὴν τοιαύτην μεγάλην ἀσθένειαν τοῦ ἀκαθάρτου πνεύματος». Ἰδὼν τοῦτον ὁ Ὅσιος Λαυρέντιος εὐσπλαγχνίσθη αὐτὸν καὶ ἀφοῦ προσηυχήθη εἰς τὴν Θεοτόκον, ὢ τοῦ θαύματος! ἰάθη μετ’ ὀλίγας ἡμέρας ὁ ἄνθρωπος οὗτος καὶ μετ’ ὀλίγον ἐπέστρεψεν εἰς τὴν ἰδίαν αὐτοῦ πατρίδα δοξάζων τὴν Κυρίαν Θεοτόκον καὶ διηγούμενος τὴν τοῦ Ἁγίου πρὸς τὸν Θεὸν παρρησίαν.