ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ἢ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΑ ἡ τοῦ Χριστοῦ Μάρτυς ἦτο σύζυγος τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη σπδ’-τε’ (284-305). Βλέπουσα δὲ τὸν Ἅγιον Μεγαλομάρτυρα Γεώργιον γενναίως ἀντεπεξερχόμενον κατὰ τῶν ἐπιβαλλομένων εἰς αὐτὸν τιμωριῶν καὶ ἀπρόσβλητον μένοντα, κτυπώμενον εἰς τὴν κοιλίαν μὲ τὸ ἀκόντιον καὶ οὐδόλως βλαπτόμενον, δενόμενον εἰς τὸν τροχὸν ἐκεῖνον, τὸν ἔχοντα πέριξ αὐτοῦ ἐμπεπηγμένα σίδηρα κοπτερὰ καὶ διαμελιζόμενον κατὰ τὸ σῶμα εἰς πολλὰ τεμάχια, κατόπιν δὲ πάλιν ὑγιᾶ καὶ ἀκέραιον γενόμενον καὶ ἐμφανισθέντα εἰς τὸν βασιλέα, καθ’ ἣν στιγμὴν ἐκεῖνος ἐθυσίαζεν εἰς τὰ εἴδωλα καὶ ὅτι, ἐξ αἰτίας τοῦ παραδόξου τούτου θαύματος, ἔκαμε πολλοὺς νὰ πιστεύσωσιν εἰς τὸν Χριστόν, ἐκ τῶν ὁποίων ἄλλοι μὲν ἀπεκεφαλίσθησαν, ἄλλοι δὲ ἐκλείσθησαν εἰς φυλακάς, ταῦτα, λέγω, τὰ παράδοξα καὶ ὑπερφυσικὰ θαύματα βλέπουσα ἡ μακαρία Ἀλεξάνδρα κατεφρόνησε τὴν δόξαν τῆς βασιλείας καὶ πιστεύσασα εἰς τὸν Χριστὸν ὡμολόγησεν ἑαυτὴν Χριστιανὴν ἐνώπιον τοῦ συζύγου της Διοκλητιανοῦ. Διὰ τοῦτο καὶ ἐρρίφθη εἰς τὴν φυλακήν.

Ὅταν δὲ ἐλήφθη παρὰ τοῦ συζύγου της ἡ ἀπόφασις ἵνα ἀποκεφαλισθῇ ὁ Μέγας Γεώργιος μετ’ αὐτῆς, ἔμαθε τοῦτο ἡ βασίλισσα ἐν τῇ φυλακῇ εὑρισκομένη καὶ προσευχηθεῖσα παρέδωκε τὴν ψυχήν της εἰς χεῖρας Θεοῦ [1]. Ἰδόντες δὲ οἱ τρεῖς ὑπηρέται τῆς βασιλίσσης Ἀπολλώς, Ἰσαάκιος καὶ Κοδρᾶτος, ὅτι κατεφρόνησεν ἡ Ἁγία την πρόσκαιρον βασιλείαν καὶ τὸν θνητὸν βασιλέα καὶ ἐπίστευσεν εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, καθ’ ὃ ἀποθανοῦσα μάλιστα διὰ τὴν ἀγάπην του, ἐπίστευσαν καὶ οὗτοι εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, παρουσιασθέντες δὲ πρὸ τοῦ βασιλέως ἤλεγξαν αὐτὸν ὀνομάσαντες παράνομον καὶ θηριώδη, ἐπειδὴ οὐδὲ τὴν ἰδίαν αὐτοῦ σύζυγον εὐσπλαγχνίσθη μεθ’ ἧς ἐτεκνογόνησεν. Ὅθεν, ὀργισθεὶς ὁ βασιλεύς, διέταξε νὰ ρίψωσιν αὐτοὺς εἰς τὴν φυλακήν. Τούτου δὲ γενομένου ἐσυλλογίζετο ὁ ἄνομος καθ’ ὅλην τὴν νύκτα ποῖον εἶδος θανάτου νὰ ἐπιβάλῃ εἰς τοὺς Μάρτυρας.

Τὸ πρωῒ λοιπὸν ἐκβαλὼν αὐτοὺς ἐκ τῆς φυλακῆς, τὸν μὲν Κοδρᾶτον διέταξε νὰ ἀποκεφαλίσωσι, τοὺς δὲ Ἀπολλὼ καὶ Ἰσαάκιον νὰ ρίψωσι πάλιν εἰς φυλακήν. Εἰς αὐτὴν δὲ εὑρισκόμενοι οἱ Ἅγιοι οὔτε ἔφαγον, οὔτε ἔπιον ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας. Ἐκ τῆς ἐξαντλήσεως λοιπὸν τῆς πείνης καὶ τῆς δίψης παρέδωκαν καὶ οὗτοι τὰς ἁγίας των ψυχὰς εἰς χεῖρας Θεοῦ καὶ ἔλαβον παρ’ αὐτοῦ τοὺς στεφάνους τῆς ἀθλήσεως.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ