ΚΛΗΜΗΣ ὁ μακάριος καὶ θεσπέσιος Ἱερομάρτυς ἦτο ἀπὸ τὴν Ἄγκυραν τῆς Γαλατίας (τῆς ἐν Μικρᾷ Ἀσίᾳ) ζήσας κατὰ τοὺς χρόνους πολλῶν μισοχρίστων αὐτοκρατόρων ἀπὸ τοῦ Οὐαλεριανοῦ τοῦ ἐν ἔτει σνγ’ (253) βασιλεύσαντος μέχρι τῶν Διοκλητιανοῦ καὶ Μαξιμιανοῦ, ὁπότε ἐπὶ τῆς βασιλείας αὐτῶν, ἐν ἔτει σϟϛ’ (296), ἠξιώθη τῶν στεφάνων τοῦ μαρτυρίου. Κατὰ δὲ τὴν ἐπωνυμίαν εἶχε καὶ τὴν πρᾶξιν ἁρμόζουσαν, ὢν ἐστολισμένος ὡς κλῆμα καρποφόρον μὲ τὰς σταφυλὰς τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τὰς ὁποίας ἐτρύγησεν ἡ πατρίς του μετὰ τὴν τελείωσιν τοῦ μαρτυρίου του. Τὸ γένος του ἦτο ἐπίσημον καὶ εὐγενικώτατον. Ὁ πατὴρ αὐτοῦ ἦτο εἰδωλολάτρης καὶ ἀπέθανεν (οἴμοι!) διπλοῦν σαρκός τε καὶ ψυχῆς θάνατον, ἡ δὲ μήτηρ αὐτοῦ ἦτο ἡ εὐσεβὴς καὶ σοφὴ Σοφία τὸ ὄνομα, μὲ τὴν ὁποίαν ἔμεινεν ὁ Κλήμης μικρὸν παιδίον καὶ τὸ ἀνέτρεφεν εὐσεβῶς ὀνομάσασα αὐτό, σοφώτατα, Κλήμεντα, ἐπειδὴ ἔμελλε νὰ καρποφορήσῃ πολλὰς ψυχὰς καὶ νὰ τὸ κλαδεύσουν ὡς κλῆμα πολύφορον πολλοὶ βασιλεῖς μὲ διάφορα κολαστήρια. Ἔτρεφε λοιπὸν τὸ παιδίον ἡ ἐνάρετος μήτηρ ἐπιμελῶς καὶ τὸ ἐδίδασκε καλῶς τὴν εὐσέβειαν.

Ὅταν δὲ τὸ παιδίον ἦτο δέκα χρόνων ἢ ἕνδεκα, ἐγνώρισεν ἡ Σοφία τὸν θάνατόν της καὶ ἔχουσα πόθον νὰ τὸ κάμῃ κληρονόμον τῶν οὐρανίων θησαυρῶν μᾶλλον ἢ εἰς τὸν πλοῦτον αὐτῆς τὸν πρόσκαιρον, κατεφίλησεν αὐτό, ταῦτα λέγουσα· «Τέκνον μου ἠγαπημένον καὶ γλυκύτατον, ἐγὼ μὲν σωματικῶς σὲ ἐκύησα, ὁ δὲ Χριστὸς διὰ Πνεύματός σε ἀνεγέννησε. Λοιπόν, γνώρισε καλὰ τὸν οὐράνιόν σου Πατέρα, νὰ τὸν λατρεύῃς πιστότατα, ὅτι αὐτὸς ὁ Χριστὸς εἶναι μόνος Θεός· αὐτὸς εἶναι ἡ ἀθανασία καὶ σωτηρία μας, ὅστις ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καὶ μᾶς ἔκαμεν υἱοὺς αὐτοῦ καὶ θεοὺς κατὰ χάριν». Ταῦτα λέγουσα ἡ θεοσεβὴς ἐκείνη γυνὴ ἐγέμισαν οἱ ὀφθαλμοί της δάκρυα. Τότε προεφήτευσεν ὅσα ἔμελλε νὰ πάθῃ τὸ τέκνον της λέγουσα· «Παρακαλῶ σε νὰ μοῦ κάμῃς μίαν χάριν, τέκνον μου· ἐπειδὴ ὁ διωγμὸς τῆς ἀσεβείας ἐξάπτεται καὶ ἔχεις νὰ παρρησιασθῇς εἰς βασιλεῖς καὶ ἄρχοντας, νὰ βασανισθῇς διαφόρως, καθὼς καὶ ὁ Δεσπότης Χριστὸς ἐθανατώθη διὰ τὴν σωτηρίαν μας, κάμε ὑπομονὴν νὰ τιμήσῃς τὸ γένος σου καὶ νὰ λάβῃς ἀπὸ τὸν Θεὸν τοῦ μαρτυρίου τὸν ἄφθαρτον στέφανον· ἑτοιμάζου λοιπὸν καὶ ἀγωνίζου πρωτύτερα, νὰ μὴ σὲ ἁρπάσουν ἔξαφνα καὶ σὲ νικήσουν οἱ ἄνομοι καὶ ἀνδρίζου γενναίως, ὅτι ἓν ἀπὸ τὰ δύο ταῦτα θὰ ἐπακολουθήσουν· ἢ ἔχεις νὰ ἀπολαύσῃς μετὰ τὸν θάνατον ζωὴν αἰώνιον, ἵνα ἀγάλλεσαι εἰς τὸν Παράδεισον μὲ τοὺς Ἁγίους, ἐὰν ὑπομείνῃς τῶν τυράννων τὰ κολαστήρια, ἤ, ἐὰν ἀρνηθῇς τὸν Χριστόν, νὰ καίεσαι μὲ τοὺς δαίμονας εἰς πῦρ ἀτελεύτητον. Λοιπὸν ἐπειδὴ ἀνάγκη εἶναι νὰ ἀποθάνωμεν τὸν θάνατον τῆς φυσεως, κάλλιον ν’ ἀποθάνῃς διὰ τὸν Χριστὸν ἵνα δοξασθῇς ἀτελευτήτως».