εἶναι καὶ τὸ σῶμά σου ἀταπείνωτον· ἀλλὰ πάλιν θέλω νὰ δοκιμάσω (ἐπειδὴ δεικνύεις ὅτι εἶσαι σκληρὸς ὡς ὁ σίδηρος) μὲ σιδηροῦς ὄνυχας νὰ σὲ ἐξυπνήσω ἀπὸ τὴν βαθυτάτην ἀναισθησίαν σου». Λέγει ὁ Ἅγιος· «Καλῶς εἶπες, ὦ βασιλεῦ, ὅτι ὁ Δεσπότης μου Χριστὸς μοῦ δίδει ὕπνον γλυκύτατον, κοιμίζων τοὺς πόνους μὲ τὴν ἐλπίδα τῶν μελλουσῶν ἀπολαύσεων». Τότε κρεμάσαντες αὐτὸν εἰς τὸ ξύλον τόσον τὸν ἐξέσχισαν οἱ ἄσπλαγχνοι δήμιοι ὑπὸ τοῦ ἀπανθρώπου τυράννου προστασσόμενοι καὶ ὑπὸ τοῦ μισανθρώπου δαίμονος ἐκκεντούμενοι, ὥστε δὲν ἔμεινε καθόλου σὰρξ ἐπάνω του, ἀλλὰ ἐφαίνοντο ὅλα του τὰ ὀστᾶ.

Ταύτα ὁ Ἅγιος πάσχων εἶπε πρὸς τὸν τύραννον· «Δὲν εἶναι ἰδικόν μου τοῦτο τὸ σῶμα, ὅπερ βασανίζετε, δι’ αὐτὸ δὲν πονῶ· ὅτι τὸ σῶμα, τὸ ὁποῖον ἡ φύσις μοῦ ἔδωκεν, ἠναλώθη καὶ ἔλυσε μὲ τὰ πρότερα κολαστήρια καὶ δὲν μοῦ ἔμεινεν ἀπ’ ἐκεῖνο μέρος μικρότατον· ταύτην δὲ τὴν σάρκα, ἥτις περιβάλλει τὰ ὀστᾶ μου καὶ συνέχει καὶ κρατεῖ τὰς ἁρμονίας, μοῦ ἔδωκεν ὁ Χριστός μου, ἐπειδὴ διὰ χάριν του τὴν πρώτην ἐξεδύθην, καὶ πάλιν, ἐὰν καὶ ταύτην μοῦ ἀναλώσητε, ἔχει ἄλλην νεωτέραν νὰ μοῦ δώσῃ ὁ Κύριος· ὅτι δὲν λείπει ὁ πηλὸς ἀπὸ τὸν κεραμέα οὐδέποτε». Αὐτὰ καὶ πλείονα τούτων ἀφοῦ εἶπεν ὁ Ἅγιος, ἐπρόσταξεν ὁ τύραννος μὲ λαμπάδας πυρὸς νὰ τὸν καταφλέγωσι, καὶ βλέπων αὐτὸν ὅτι τὰ ὑπέμεινεν ὅλα μὲ καρτερίαν θαυμασίαν ἐθαύμαζε καὶ ἔλεγεν· «Ἐγὼ πολλοὺς ἀπὸ τοὺς δυσωνύμους Χριστιανοὺς ἐτιμώρησα καὶ ἀπείρους ἐθανάτωσα, ἀλλὰ δὲν εἶδα τοιαύτης γνώμης καὶ ψυχῆς ἄλλον ἄνθρωπον». Ταῦτα εἰπὼν ἀπέστειλε τὸν Ἅγιον εἰς τὸν ἔπαρχον τῆς Νικομηδείας, ἔγραψε δὲ καὶ ἐπιστολὴν προστάσσων αὐτὸν νὰ προσπαθήσῃ μὲ ὅλην του τὴν δύναμιν νὰ τὸν ἐπιστρέψῃ εἰς τὴν ἀσέβειαν καὶ ἐὰν δὲν δυνηθῇ, νὰ τὸν δώσῃ τῶν θηρίων εἰς βρῶσιν ἢ μὲ ἂλλον τρόπον νὰ τὸν θανατώσῃ ἀσπλάγχνως. Ἐνῷ λοιπὸν ἐξήρχετο ἀπὸ τὴν Ρώμην ὁ Ἅγιος ἔκλαιον οἱ πιστοὶ Χριστιανοὶ καὶ ἄλλοι μὲν ἐφίλουν τὰς χεῖρας καὶ πόδας του, ἄλλοι ἐχρίοντο μὲ τὸ αἷμά του καὶ δὲν ἠδύναντο νὰ ξεχωρίσουν ἀπ’ αὐτοῦ καὶ μετὰ βίας τὸν ἄφησαν καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸ πλοῖον, κάμνων προσευχὴν εἰς τὸν Θεὸν δι’ ἐκείνους καὶ δι’ ἑαυτόν.

Ὁ δὲ θεῖος Ἀγαθάγγελος, τὸν ὁποῖον ἀνεφέραμεν ἄνωθεν, ἔχων πόθον νὰ πάθῃ διὰ τὸν Χριστὸν εἰς τὴν συνοδείαν τοῦ Ἁγίου Κλήμεντος, εἰσῆλθε καὶ αὐτὸς εἰς τὸ πλοῖον πρωτύτερα, συμφωνήσας μὲ τοὺς ναύτας νὰ δώσῃ τὸν ναῦλόν του, καὶ ἐκάθητο εἰς μίαν γωνίαν εὐχόμενος. Ὅταν λοιπὸν εἶδε τὸν Ἅγιον, ὅτι ἔμεινε μοναχὸς καὶ