ἀναμένοντες μήπως καὶ τοὺς ἐκβάλῃ ἡ θάλασσα. Ἀφοῦ δὲ παρῆλθεν ὥρα ἀρκετὴ βλέπουσι τοὺς σάκκους ἀναβαίνοντας ἀπὸ τὸν βυθὸν καὶ πλέοντας εἰς τὰ ὕδατα. Ὅθεν ἐμβαίνοντες εἰς μίαν λέμβον ἐπῆραν τοὺς σάκκους καὶ ἀνοίξαντες αὐτούς, βλέπουσιν, ὢ τῆς ἀφάτου σου, Χριστὲ βασιλεῦ, καὶ ἀπορρήτου δυνάμεως! ζῶντας τοὺς Ἁγίους καὶ δὲν εἶχον οὐδὲ μικρὸν σημεῖον πληγῆς ἐπάνω των. Ἦλθε δὲ καὶ φῶς εἰς αὐτοὺς ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς τὸ μεσονύκτιον, Ἅγιοι δὲ Ἄγγελοι λαβόντες αὐτοὺς ἀπὸ τὴν χεῖρα τοὺς ἐξήγαγον εἰς τὴν ξηρὰν καὶ τοὺς ἔδωσαν τροφὴν οὐράνιον, καὶ φαγόντες ἐδυνάμωσαν, οἱ δὲ Ἄγγελοι τοὺς ἐστερέωσαν καὶ ἔγιναν ἰσχυρότεροι καὶ δυνατώτεροι παρὰ ὅ,τι πρότερον, ἐρχόμενοι δὲ εἰς τὸ μέσον τῆς πόλεως διηγοῦντο εἰς τοὺς πιστοὺς τοῦ Θεοῦ τὰ θαυμάσια.
Περιπατοῦντες δὲ εἰς τὴν ὁδὸν οἱ Ἅγιοι εὗρον δύο τυφλοὺς εἰς ἕνα δωμάτιον καὶ ἕνα τοῦ ὁποίου ἦτο ἐξηραμμένη ἡ χείρ, καὶ ἄλλον τελείως παράλυτον, εἰς τοὺς ὁποίους προσεγγίσαντες τὰς χεῖρας οἱ Μάρτυρες ἐθεράπευσαν χωρὶς κόπον καὶ ἔξοδον. Καὶ ὄχι μόνον αὐτοί, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἄλλοι, οἵτινες εἶχον διαφόρους ἀσθενείας, ἰατρεύθησαν. Ταῦτα μαθὼν ὁ ἔπαρχος ἐγνώρισεν, ὅτι ὄχι μόνον αὐτοὺς δὲν ἠδύνατο νὰ θανατώσῃ, ἀλλὰ καὶ ἐζημιώνετο πολλοὺς εἰδωλολάτρας, οἵτινες ἐπίστευον εἰς τὸν Χριστόν, βλέποντες τοιαῦτα θαυμάσια. Λοιπὸν ἔστειλε πρὸς τὸν βασιλέα γράμματα, νὰ κάμῃ τοὺς Ἁγίους ὡς βούλεται. Ἰδὼν δὲ ἐκεῖνος πόσα κολαστήρια ἔλαβον καὶ δὲν ἀπέθανον, ἐδειλίασε νὰ τοὺς ἐπιχειρηθῇ, διὰ νὰ μὴ καταισχυνθῇ καὶ αὐτὸς εἰς τὸ ὕστερον, ἀλλὰ τοῦ ἔγραψε νὰ τοὺς στείλῃ εἰς τὸν ἡγεμόνα τῆς Ἀγκύρας, Κουρίκιον ὀνόματι, ἵνα τοὺς θανατώσῃ ἐκεῖνος εἰς αὐτὴν τὴν χώραν τοῦ Κλήμεντος. Τοῦτο δὲ ἦτο οἰκονομία Θεοῦ καὶ πρόνοια νὰ ὑπάγῃ πάλιν ὁ θεῖος Κλήμης εἰς τὴν πατρίδα του, ἀφοῦ ἐπέρασε τόσην γῆν καὶ θάλασσαν, καθὼς αὐτὸς ηὔχετο, ὡς ἄνωθεν εἴρηται. Ὅταν λοιπὸν ἔφθασεν ὁ Ἅγιος εἰς τὴν χώραν του, ηὐχαρίστει τὸν Θεὸν μὲ φαιδρότητα, λέγων· «Δόξα σοι, Χριστὲ ὁ Θεός, ὅτι ἐπήκουσες τῆς δεήσεώς μου καὶ μὲ ἔφερες εἰς τὴν πατρίδα μου μὲ καλὴν προσθήκην τὸν σύναθλον Ἀγαθάγγελον».
Μετά τινας ἡμέρας, καθήσας εἰς τὸ κριτήριον ὁ Κουρίκιος, ἔφεραν τοὺς Ἁγίους, και πρῶτον μὲν ἐδοκίμασε μὲ κολακείας ὁ δόλιος, ἐγκωμιάζων τὸν ἱερὸν Κλήμεντα καὶ φημίζων αὐτὸν ὡς φρόνιμον. Ἔπειτα, ὅταν εἶδεν, ὅτι οἱ Ἅγιοι ἐνέπαιζον τὰ εἴδωλα καὶ ἔλεγον ὅτι εἶχον διὰ χαράν των τὰ κολαστήρια, ἐθυμώθη πολὺ ὁ ἀλιτήριος λέγων· «Ἐπειδὴ εἰς τὰς τιμωρίας χαίρεσθε, ἐγὼ θὰ σᾶς φιλοτιμήσω, κακοδαίμονες».