Καθὼς λοιπὸν, ἐβάδιζον οἱ Ἅγιοι εἰς τὴν ὁδὸν ἦτο καύσων πολὺς καὶ ὁ τόπος ξηρὸς καὶ ἄνυδρος, καὶ ὄχι μόνον οἱ Ἅγιοι, ἀλλὰ καὶ οἱ στρατιῶται καὶ ἄλλοι πολλοὶ συνοδοιπόροι ἐκινδύνευαν ἀπὸ τὴν δίψαν εἰς θάνατον· ὅθεν οἱ Ἅγιοι κλίναντες τὴν καρδίαν καὶ τὰ γόνατα ἔλεγον· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὅστις προσέταξας τὴν θάλασσαν καὶ ἐσχίσθη εἰς δύο καὶ τὴν σκληρὰν πέτραν καὶ ἐξήγαγεν ὕδωρ, Αὐτὸς καὶ τώρα πρόσταξε νὰ ἐξέλθῃ ὕδωρ εἰς τοῦτον τὸν ἀνυδρον τόπον, ἵνα θεραπεύσωμεν τὴν ἄμετρον δίψαν, ὅτι ὅσα θέλεις κάμνεις ὡς Παντοδύναμος». Ταῦτα ἀφοῦ εἶπον μὲ θερμὰ δάκρυα, ἐξῆλθεν ὕδωρ (ὢ τοῦ θαύματος!) ἀπὸ τὴν ξηρὰν ἐκείνην γῆν, καθαρὸν καὶ γλυκύτατον καὶ πιόντες ὅλοι ηὐφράνθησαν. Αὕτη ἡ φήμη ἠκούσθη εἰς τὰ περίχωρα καὶ ἔφερον ἀρρώστους καὶ ἰατρεύοντο ὄχι μὲ χόρτα ἢ ἄλλα φάρμακα, ἀλλὰ μόνον δι’ ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τῶν Ἁγίων εἰς τοὺς ἀσθενεῖς. Ὁ δὲ μακαριώτατος Κλήμης εἶχε τόσην δίψαν νὰ πάθῃ διὰ τὸν Χριστὸν καὶ ἄλλα βάσανα, ὥστε δὲν ἐχόρτασε μὲ τὰ περασμένα, ἀλλὰ πάλιν ἐδέετο τοῦ Θεοῦ ὅπως τὸν ἀξιώσῃ νὰ βασανίζεται δι’ ἀγάπην του καθ’ ὅλην του τὴν ζωήν, λέγων τὰ ἑξῆς· «Δέσποτα Θεέ, μόνε Βασιλεῦ τῶν αἰώνων, μὴ μὲ πάρῃς ἀκόμη εἰς τὸ μέσον τῶν ἡμερῶν μου, ἀλλὰ κάμε μου τὴν χάριν ταύτην, νὰ πάσχω ὅλην μου τὴν ζωὴν διὰ τὴν ἀγάπην σου κολαστήρια, ἕως νὰ σοῦ θυσιάσω ὅλα τὰ μέλη μου, διὰ νὰ τὰ ἀπολαύσω πάλιν λαμπρότερα».
Ταῦτα εὐχόμενος ἤκουσε φωνὴν ἄνωθεν λέγουσαν· «Ὅ,τι ἐζήτησες, Κλήμη, ἔχε το· λοιπὸν ἐνδυναμοῦ καὶ τρέχε ἀνδρείως τὸν δρόμον τῆς ἀθλήσεως, ὅτι ὅλος ὁ καιρὸς τῆς ζωῆς σου θέλει τελειώσει μὲ μαρτύριον ὅστις εἶναι χρόνοι κη’ (28) μετ’ ἐκείνων ὅπου ἤθλησες ἕως τῆς σήμερον». Ἀπελθόντες λοιπὸν εἰς τὴν Ταρσὸν παρεστάθησαν εἰς τὸν βασιλέα, ὅστις τοὺς ἐκολάκευεν ὥραν πολλὴν ἵνα τοὺς διαστρέψῃ, καὶ διελέγετο ὁ Ἅγιος Κλήμης μετ’ αὐτοῦ χωρὶς δειλίαν ἢ φόβον τινά, ἐλέγχων τὴν ἀσέβειαν αὐτοῦ· ὅθεν ἐσβέσθη ἀπὸ τὸν θυμὸν ἡ φωνὴ τοῦ τυράννου καὶ προστάσσει νὰ ἀνακάψουν κάμινον δυνατώτερα ἀπὸ τὴν Χαλδαϊκήν, ἔρριψαν δὲ τοὺς Ἁγίους εἰς αὐτὴν καὶ πάντες ἐνόμισαν ὅτι παρευθὺς ἐξεψύχησαν, ὅτι μόνον ἀπ’ ἔξω νὰ βλέπῃ κανεὶς ἦτο φόβος καὶ τρόμος κατὰ ἀλήθειαν· εἰς τὴν κάμινον τοὺς ἀφῆκαν ἕνα ἡμερονύκτιον, διὰ νὰ μὴ μείνῃ οὔτε κἂν ὀστοῦν. Ἀλλὰ ἡ θεία χάρις τοὺς ἐδρόσιζεν, ὥσπερ τοὺς τρεῖς Παῖδας καὶ ἀβλαβεῖς διεφύλαξεν, ἀπ’ ἔξω δὲ ἠκούετο ἦχος