Καθὼς λοιπὸν ἤρχοντο εἰς τὴν φυλακὴν οἱ Ἅγιοι, ἔτρεχον οἱ πιστοὶ καὶ περισυνέλεγον τὰς σάρκας καὶ τὰ αἵματα, τὰ ὁποῖα ἔπιπτον ἀπ’ αὐτῶν καὶ τὰ ἐφύλαττον ὡς μέγαν θησαυρὸν δι’ εὐλάβειαν. Ἀφοῦ δὲ ἔκαμεν ὅσα τεχνάσματα, σοφίσματα, μαγγανείας καὶ μηχανήματα ἠθέλησεν ὁ Σακερδὼν καὶ δὲν ἠδυνήθη νὰ τοὺς νικήσῃ, ἔμεινε κατησχυμμένος καὶ περίλυπος, τὸν περιέπαιζε δὲ ὁ Μαξιμιανὸς μὲ τοὺς ἄρχοντας. Τότε ἡγεμών τις, ὀνόματι Μάξιμος, εἶπε πρὸς τὸν τύραννον· «Δῶσε αὐτοὺς εἰς ἐμέ, ὦ βασιλεῦ, καὶ ἐλπίζω εἰς τοὺς μεγάλους θεοὺς νὰ τοὺς νικήσω ἢ νὰ τοὺς θανατώσω κακῶς τοὺς κακούς, νὰ μὴ μᾶς πειράζωσι». Τοὺς ἐπῆρε λοιπὸν ὁ δείλαιος Μάξιμος, ὅστις ἦτο ὄγδοος τύραννος, ὅτι ἄλλοι ἑπτὰ τοὺς ἐβασάνισαν πρότερον. Πρῶτον μὲν λοιπὸν ὑπεκρίθη ὅτι ἦτο φίλος των καὶ τοὺς ἔλεγε λόγια ἀγαπητικὰ ὁ δόλιος· μετὰ πολλὰς ἡμέρας όμως ἐφανέρωσε τὴν αἰτίαν τῆς δολερᾶς ἐκείνης καὶ προσποιητῆς φιλίας καὶ τοὺς λέγει· «Νὰ ἠξεύρετε, φὶλοι μου, ὅτι οἱ ἀθάνατοι θεοὶ σᾶς ἀγαπῶσιν ὡς τέκνα των, καθὼς μοῦ εἶπον εἰς τὸν ὕπνον μου καὶ δὲν σᾶς ὠργίσθησαν, διότι ἤξευραν ὅτι εἰς τὸ τέλος ἔχετε νὰ ἐπιστρέψητε πρὸς αὐτούς· καὶ πάλιν σήμερον μοῦ εἶπεν ὁ μέγας Διόνυσος νὰ σᾶς ὁδηγήσω εἰς τὸν βωμὸν νὰ τὸν προσκυνήσετε». Λέγουσι πρὸς αὐτὸν οἱ Ἅγιοι· «Ποῖον Διόνυσον ὀνομάζεις ἀθάνατον, τὸν χαλκοῦν ἢ τὸν λίθινον; ἐὰν λέγῃς τὸν λίθινον, ἤξευρε, ὅτι εἰς ὀλίγας ἡμέρας τὸν βλέπεις τσακισμένον ἢ εἰς τὸν τοῖχον μὲ ἄλλους ὁμοίους λίθους κτισμένον ἢ νὰ τὸν κάμνουν ἀσβέστην εἰς τὴν κάμινον· τὸν χαλκοῦν πάλιν θέλεις ἴδει σφυροκοπούμενον ὑπὸ τοῦ τεχνίτου, ὅστις θὰ τὸν κάμῃ χύτραν καὶ τήγανον».
Ταῦτα ἀκούσας ὁ τύραννος ἐθυμώθη καὶ ἀποβαλὼν τὸ προσωπεῖον ἀποκαλύπτει καὶ φανερώνει τὸν ἔσω Μάξιμον, και προστάσσει νὰ καρφώσουν εἰς τὴν γῆν ἀντιστρόφως σούβλας αἰχμηρὰς καὶ μαχαίρας ἠκονισμένας, ἤτοι νὰ εἶναι αἱ αἰχμαὶ αὐτῶν ἀκονισμέναι ἐπιμελέστατα. Ἐπάνω λοιπὸν εἰς αὐτὰς ἥπλωσαν ὕπτιον τὸν μακάριον Κλήμην καὶ τὸν ἔδερον εἰς τὴν κοιλίαν δυνατὰ μὲ ξύλα χονδρά, διὰ νὰ βαραίνῃ καὶ νὰ καθίζουν αἱ σοῦβλαι βαθύτερα εἰς τὴν ράχιν του, τοῦ δὲ Ἁγίου Ἀγαθαγγέλου ἔχυσαν εἰς τὴν κεφαλὴν βραστὸν μόλυβδον. Ἀλλὰ πάλιν ὁ Κύριος τοὺς ἐδυνάμωνε καὶ ὑπέμειναν ἀνδρείως καὶ ταῦτα ὡς καὶ τὰ πρότερα· ἐξαιρέτως δὲ ἐθαύμαζον αἱ εἰδωλολάτραι τὸν Ἅγιον Κλήμεντα, πῶς δὲν ἀπέθανε, ἀφοῦ ἦσαν αἱ σοῦβλαι καρφωμέναι εἰς τὴν καρδίαν καὶ εἰς ὅλον του τὸ σῶμα. Ἀφοῦ δὲ ταῦτα