Μαθὼν ὁ πολύαθλος Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ Κλήμης τοῦ συνάθλου του τὴν τελείωσιν, ηὐχαρίστησε πολλὰ τὸν Θεον, ὅτι ἐτέλεσε τὸν δρόμον του ἅγια. Ὁ δὲ ἡγεμὼν προσέταξε νὰ δίδουν εἰς τὸν Ἅγιον ἑκατὸν ραπίσματα καθ’ ἡμέραν καὶ ἑκατὸν πληγὰς εἰς τὸ πρόσωπον. Ὅθεν καὶ ὁ λίθος εἰς τὸν ὁποῖον τὸν εἶχον δεδεμένον καὶ ὅλη ἡ γῆ ἐκοκκίνιζεν ἀπὸ τὰ αἵματα ὁ δὲ ὑπέμενεν εὐχαριστῶν τὸν Κύριον· τὴν νύκτα δὲ πάλιν ἤρχετο Ἅγιος Ἄγγελος μὲ φῶς ἄμετρον καὶ τὸν ἐθεράπευεν. Οὕτω λοιπὸν ὑπέμεινεν ὁ θεῖος Κλήμης εἰς τὴν φυλακὴν δεμένος εἰς τὸν λίθον, καὶ τὸν ἔδερναν καθ’ ἑκάστην ἡμέραν ἕως οὗ ἐτελείωσαν οἱ εἴκοσι ὀκτὼ χρόνοι ἀπὸ τὸν καιρὸν ὅπου ἤρχισε τὸ μαρτύριον, καὶ τότε ἔλαβε καὶ τὴν σφαγὴν μὲ τὸν τρόπον τοῦτον. Ἡ θεοφιλὴς Σοφία εἶχε πόθον ἄμετρον νὰ ἴδῃ τὸν μακάριον Κλήμεντα νὰ λειτουργήσῃ· ὅθεν νύκτα τινά, κατὰ τὴν ὁποίαν ἐτελεῖτο ἡ ἀγρυπνία τῶν θείων Θεοφανείων, κινουμένη ἀπὸ θεῖον ζῆλον, ἐτόλμησε νὰ κάμῃ τοιαύτην ἀνδραγαθίαν ἡ πάνσεμνος· ἤτοι ἐπῆρεν ὅλους τοὺς ὑπηρέτας καὶ δούλους της, καὶ τὰ παιδία ὅπου διὰ τὴν ψυχήν της ἀνέτρεφε, καὶ ἐπῆγαν τὴν νύκτα ἄνδρες καὶ γυναῖκες κρυφίως εἰς τὸ δεσμωτήριον, καὶ δωροδοκήσαντες τοὺς φύλακας ἔλυσαν τὸν Ἅγιον καὶ τὸν ἐνέδυσε στολὴν λευκὴν ἡ Σοφία, τοῦ ἔβαλε δὲ καὶ τὸ ὠμοφόριον, καὶ ἐπῆγαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν μὲ λαμπάδας καὶ θυμιάματα. Ἐνεδύθη δὲ καὶ αὐτὴ ὁμοίως στολὴν λευκὴν διὰ νὰ φανερώσῃ τὴν ἔσωθεν τῆς ψυχῆς φαιδρότητα, τὴν ὁποίαν εἶχε διὰ τὸν θετὸν υἱόν της Κλήμεντα. Ὁ Ἅγιος δὲ προεγνώρισε τὴν τελείωσίν του καὶ κρατῶν εἰς τὴν μίαν χεῖρα τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον, ὕψωσε τὴν ἄλλην καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς πρὸς τὸν οὐρανὸν καὶ προσηύχετο διὰ τὴν κατὰ πνεῦμα μητέρα του, καὶ δι’ ὅλον τὸ ποίμνιον, καὶ δι’ ὅσους θέλουν τὸν ἑορτάζει, νὰ τοὺς δώσῃ ὁ Κύριος σωτηρίαν ψυχῆς καὶ εἴ τι ἄλλο ζητήσωσιν εὔλογον.
Ταῦτα λέγων, ἐπέρασαν ἀγρυπνοῦντες ὅλην τὴν νύκτα εὐχόμενοι, ἔχοντες τὰς θύρας κεκλεισμένας ἐπιμελῶς καὶ ἀφοῦ ἐξημέρωσεν ἐλειτούργησεν ὁ Ἅγιος καὶ τοὺς ἐκοινώνησε τὰ θεῖα Μυστήρια. Ἔπειτα ἔκαμε καὶ διδαχὴν θαυμασίαν ὁ θεῖος Κλήμης, τὸ κλῆμα τοῦ Χριστοῦ, καὶ τοὺς ἐπότισεν οἶνον θεολογίας γλυκύτατον. Ἔπειτα βλέπων αὐτοὺς ὅτι ἦσαν ἔμφοβοι διότι ἤκουσαν, ὅτι ἔμελλον νὰ ἔλθουν στρατιῶται νὰ τοὺς φονεύσουν, προεφήτευσε τὰ μέλλοντα λέγων· «Μὴ φοβεῖσθε, ἀδελφοί, ἀλλὰ ἔχετε θάρρος, ὅτι κανεὶς ἀπὸ σᾶς δὲν φονεύεται, εἰ μὴ μόνον ἐγὼ τὴν δωδεκάτην ἡμέραν, καὶ οἱ δύο Διάκονοι, Χριστόφορος καὶ Χαρίτων· ἔπειτα θὰ σβύσῃ ὁ θυμὸς τῶν εἰδώλων, θὰ εἰρηνεύσῃ ὁ κόσμος, θὰ κηρύττεται ὁ Χριστὸς εἰς ὅλα τὰ φρούρια