Ἔμειναν λοιπὸν τὰ ἅγια σώματα τῶν παίδων εἰς ἕνα κάμπον, ἡ δὲ καλὴ Σοφία ἐπῆρε συγχώρησιν ἀπὸ τοὺς Ἁγίους νὰ ἀπομείνῃ ἐκεῖ νὰ τὰ ἐνταφιάσῃ ἔπειτα δὲ νὰ ὑπάγῃ πάλιν πρὸς αὐτούς. Ἔφεραν λοιπὸν τοὺς Ἁγίους εἰς τὸν βικάριον, μὲ τὸν ὁποῖον συνεζήτησεν ὁ θεῖος Κλήμης περὶ τῆς αἰωνίου ζωῆς σοφώτατα, δοκιμάζων μήπως καὶ τὸν φέρῃ εἰς μετάνοιαν, νὰ πιστεύσῃ εἰς τὸν Χριστόν. Ἀλλ’ ἐκεῖνος δὲν ἔβαλε κατὰ νοῦν τοὺς λόγους τοῦ Ἁγίου καὶ προστάσσει νὰ τοὺς φυλακίσουν διὰ νὰ τοὺς ἐξετάζῃ ἕνα πρὸς ἕνα, νὰ τοὺς νικᾷ εὐκολώτερα, καθὼς ἐνόμιζεν· ἀλλὰ δὲν ἠδυνήθη ὁ μάταιος. Ὅθεν γεμίσας ἕνα μεγάλον λάκκον ἀσβέστην ἄσβεστον, τοὺς ἔβαλεν ἐντὸς αὐτοῦ θέσας καὶ στρατιώτας νὰ τοὺς φυλάττουν, διὰ νὰ μὴ τοὺς κλέψωσιν. Ὁ Θεὸς ὅμως ἐφύλαξε καὶ αὐτοὺς ἀβλαβεῖς, ὡς πάλαι τοὺς τρεῖς Παῖδας διέσωσεν εἰς τὴν Χαλδαϊκὴν κάμινον. Ἦτο δὲ ὥρα δευτέρα, ἐν ἡμέρᾳ Παρασκευῇ, ὅταν τοὺς ἔβαλαν. Καὶ ὅταν ἐνύκτωσεν, ἦλθεν ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς φῶς λαμπρότατον καὶ περιέλαμπεν ἐκεῖνον τὸν τόπον ὅλην τὴν νύκτα καὶ καρπὸς εἰς τὸ θαῦμα ἠκολούθησεν· ὅτι δύο ἀπὸ τοὺς φύλακας, Φάγγων καὶ Εὔκαρπος τὰ ὀνόματα, ἰδόντες τὸ φῶς ἐπήδησαν εἰς τὴν ἄσβεστον, τὸν Χριστὸν ἐπικαλούμενοι καὶ τὸ πρωῒ νομίζων ὁ νεκρὸς τὴν ψυχὴν βικάριος ὅτι ἀπέθανον, προσέταξε νὰ ἐξαγάγουν τὰ λείψανα. Οἱ δὲ ἰδόντες καὶ τοὺς τέσσαρας σώους καὶ ὑγιεῖς ἐξεπλάγησαν καὶ τὸ ἀνήγγειλαν εἰς τὸν τύραννον, ὅστις προσέταξε νὰ ἐμπήξουν πασσάλους εἰς τὰ σώματα τῶν δύο στρατιωτῶν καὶ οὕτως ἐδέχθησαν οἱ μακάριοι τοῦ μαρτυρίου τὸν ἀμάραντον στέφανον.
Μετὰ ταῦτα ἔδερναν τοὺς Ἁγίους μὲ ράβδους καθ’ ὅλον τὸ σῶμά των, ἕως οὗ συνέτριψαν ὅλα των τα ὀστᾶ, ἔτι δὲ καὶ δύο λωρίδας ἀπὸ τὴν ράχιν των ἔβγαλαν καὶ τότε πυρώσαντες δύο σιδηρᾶ στρώματα τοὺς ἥπλωσαν ἐπάνω τοποθετοῦντες ἀπὸ κάτω κάρβουνα πολλὰ ἀναμμένα καὶ χύνοντες ἄνωθεν πίσσαν, θεῖον καὶ ἔλαιον τοσοῦτον ἤναψε τὸ πῦρ, ὥστε ὅλοι ἐνόμισαν ὅτι ἀπέθανον· ὁμοίως καὶ ὁ βικάριος βλέπων αὐτοὺς ὅτι δὲν ἐσάλευον, ἀλλὰ ἦσαν κλεισμένοι οἱ ὀφθαλμοί των, προσέταξε τοὺς ὑπηρέτας νὰ σβύσουν τὸ πῦρ καὶ νὰ ρίψουν εἰς τὸν ποταμὸν τὰ λείψανα. Ἐκεῖνοι ὅμως οἱ μακάριοι ἐκοιμῶντο ὕπνον τινὰ γλυκὺν καὶ θαυμάσιον· καὶ εἰς τὸν ὕπνον ἦλθεν ὁ ἀγωνοθέτης Χριστὸς μὲ πλῆθος Ἁγίων Ἀγγέλων καὶ τοὺς λέγει· «Μὴ φοβεῖσθε, ὅτι ἐγὼ εἶμαι εἰς τὴν συνοδείαν σας». Οἱ μὲν λοιπὸν Ἅγιοι ἐξύπνησαν καὶ διηγεῖτο ὁ ἕνας εἰς τὸν ἄλλον τὴν ὅρασιν, ὡσὰν νὰ ἦσαν εἰς δροσερὰ χορτάρια καὶ ὄχι εἰς φλόγα πυρὸς καιόμενοι. Ὁ δὲ Δομέτιος, ἰδὼν αὐτοὺς παραδόξως καὶ τοῦ πυρὸς κυριεύσαντας, ἀπηλπίσθη τελείως καὶ μὴ ἠξεύρων πλέον ποίαν ἄλλην παίδευσιν νὰ τοὺς δώσῃ, τοὺς ἔστειλεν εἰς τὸν Μαξιμιανόν, ὅστις ἤρχετο τότε ἀπὸ τὴν Ταρσὸν εἰς τὴν Ἄγκυραν.