Τῇ ΚΓ’ (23ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ Ἐπισκόπου Ἀγκύρας καὶ τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΥ.

Οἱ μὲν λοιπὸν Ἅγιοι ηὐχαρίστουν τὸν Κύριον λέγοντες· «Δοξασμένος νὰ εἶσαι, Χριστέ, ὅτι ἐφώτισες τὰ θηρία καὶ μᾶς ηὐλαβήθησαν, καθὼς καὶ πρῴην τὸν δοῦλον σου Δανιὴλ ἐθαυμάστωσες». Ὁ δὲ ἀγριώνυμος ἔπαρχος δὲν ἐγνώρισε τὴν αἰτίαν, ἀπὸ τὸ βαθὺ σκότος τῆς ἀσεβείας ἐκτυφλωθεὶς ὁ ἀσύνετος, ἀλλὰ προστάσσει νὰ πυρώσουν σούβλας δυνατά, νὰ τὰς ἐμπήξουν ἀπὸ τὰ δάκτυλα τῶν χειρῶν των ἕως τοὺς ἀγκῶνας. Τούτου γενομένου ἔδωσε δριμυτάτην ὀδύνην εἰς τοὺς Μάρτυρας, ὅτι καθὼς τὰς ἐκάρφωναν, ἐσύριζαν οἱ σάρκες ὑπὸ τοῦ πυρὸς καιόμεναι τόσον, ὥστε καὶ οἱ παρεστῶτες τοὺς συνεπόνεσαν καὶ ἐφώναζαν νὰ τοὺς ἀφήσουν. Ὁ δὲ ἔπαρχος ἐθυμώνετο περισσότερον καὶ προστάσσει νὰ πυρώσουν καὶ ἄλλας σούβλας, νὰ τὰς καρφώσουν ἀπὸ τὰς μασχάλας ἕως τοὺς ὤμους των, καὶ τοῦτο τοὺς ἔδωκε σφοδροτέραν ὀδύνην καὶ αἴσθησιν. Ὁ λαὸς τότε ἀγανακτήσας διὰ τὴν ἀπανθρωπίαν καὶ ἀγριότητα τοῦ Ἀγριππίνου, ἔρριψαν λίθους κατ’ αὐτοῦ νὰ τὸν φονεύσουν ὡς ἄδικον, ἐνῷ ἐφώναζον· «Μέγας ὁ Θεὸς τῶν Χριστιανῶν». Τοῦτο δὲ ἔλεγον θαυμάζοντες, ὅτι δὲν ἐξεψύχησαν οἱ Ἅγιοι ἀπὸ τὴν σκληροτάτην αὐτὴν βάσανον. Ἔγινε λοιπὸν μεγάλη ταραχὴ καὶ θόρυβος, καὶ ὁ μὲν ἄρχων ἔφυγεν, οἱ δὲ Ἅγιοι ἔχοντες ἄδειαν ἐπῆγαν εἰς ἕνα ὄρος, Πύραμιν καλούμενον, εἰς τὸ ὁποῖον εἶχον κεκρυμμένα πολλὰ εἴδωλα, εἰς τὰ ὁποῖα προσέφερον θυσίαν οἱ πεπλανημένοι εἰδωλολάτραι.

Μετὰ δὲ ἡμέρας τινὰς ἔστειλεν ἀνθρώπους ὁ ἄρχων καὶ ἔφερε τοὺς Ἁγίους, καὶ τους λέγει· «Μὲ τὰς μαγείας σας ἐκάμετε τὸν ὄχλον νὰ σηκώσουν χεῖρας ἐπάνω μου καὶ νὰ βλασφημοῦν τοὺς θεοὺς ἀναίσχυντα». Οἱ δὲ εἶπον εἰς αὐτόν· «Ὁ Θεὸς τοὺς ἐφώτισε νὰ κηρύξουν τὸν ἀλήθειαν, ὅτι ἐὰν δὲν ἦτο Θεὸς ἀληθής, δὲν ἔκαμνε τοιαῦτα θαυμάσια. Λοιπὸν μὴ ἀμελήσῃς, ἀλλὰ δός μας καὶ ἄλλας τιμωρίας, ὅπως μελετᾷς, νὰ ἴδῃς πῶς μᾶς λυτρώνει πάλιν ἀπὸ τὰς χεῖράς σου ὡς Θεὸς παντοδύναμος». Τότε ὁ ἔπαρχος ἀνεβίβασε τοὺς Ἁγίους εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ ὄρους καὶ πρῶτον μὲν κατέκοψε τὰς σάρκας αὐτῶν καὶ τὰ ὀστᾶ (φεῦ!) συνέτριψεν· ἔπειτα τοὺς ἔβαλεν εἰς δύο σάκκους, καὶ δένων εἰς αὐτοὺς λίθους μεγάλους, τοὺς ἔρριψεν ἀπὸ τὴν κορυφὴν τοῦ ὄρους εἰς τὸν κατήφορον, καὶ κατέβαινον οἱ σάκκοι κατακτυπῶντες εἰς τοὺς λίθους, ἕως οὗ ἔπεσαν εἰς τὸ πέλαγος, καὶ ὅλοι ἐνόμισαν ὅτι ἀπέθανον οἱ Μάρτυρες. Οἱ δὲ φιλομάρτυρες ἐπῆγαν ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος καὶ ἐστέκοντο εἰς τὸν αἰγιαλόν,