στρατιωτῶν ἐξηράνθησαν καὶ δὲν ἠδύναντο νὰ τὰς σαλεύσουν ὁλότελα· ὁ δὲ Ἅγιος ἔμεινεν ὑγιὴς καὶ ἀβλαβής. Πολλοὶ ἰδόντες τοιαῦτα θαυμάσια ἐφωτίσθησαν τὰς ψυχάς των καὶ ἐκραύγαζον· «Μέγας ὁ Θεὸς τῶν Χριστιανῶν». Ὁ δὲ μακάριος Κλήμης, τὸ κλῆμα τοῦ Χριστοῦ, καρποφορήσας τὰ μέλη αὐτοῦ ὡς καρποὺς ὡραίους, ἐδόξαζε τὸν Κύριον λέγων εὐχαριστίας ὡς ἔπρεπεν. Ὁ δὲ τύραννος, θυμώσας περισσότερον, προστάσσει νὰ συντρίψουν μὲ λοστοὺς σιδηροῦς τὸ στόμα του. Ἔθραυσαν λοιπὸν τὸ στόμα καὶ συνέτριψαν τοὺς ὀδόντας καὶ τὰς σιαγόνας του· ἔπειτα τὸν ἐφυλάκισαν καὶ τὴν νύκτα ἐπῆγαν ὅσοι ἐπίστευσαν ἄνδρες τε καὶ γυναῖνες καὶ τὸν παρεκάλεσαν μὲ θερμότητα νὰ τοὺς ἀξιώσῃ τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος. Ὅθεν ὁ Ἅγιος, βλέπων τὴν πολλήν των εὐλάβειαν, τοὺς ἐβάπτισεν ἅπαντας, ἐπειδὴ εἰς τὰς φυλακὰς ὑπῆρχεν ὕδωρ ὅσον ἤθελεν.
Ἐκεῖνο τὸ μεσονύκτιον ἦλθεν ἐκεῖ φῶς λαμπρότατον καὶ ἔλαμψεν ὅλον τὸ δεσμωτήριον, εἰς τὸ μέσον δὲ τοῦ φωτὸς ἐφάνη ἄνθρωπός τις ὅλος φῶς καὶ αὐτὸς μὲ μεγάλας πτέρυγας καὶ δίδων τοῦ Ἁγίου ἄρτον καὶ ποτήριον, ἔγινεν ἄφαντος. Ὁ δὲ Ἅγιος γνωρίζων, ὅτι ταῦτα ἦσαν σύμβολα τοῦ Δεσποτικοῦ σώματος καὶ αἵματος, τὰ ὑπεδέχθη εὐλαβῶς καὶ λέγων τὰς συνήθεις εὐχὰς ἐκοινώνησεν ὅσους ἐβάπτισεν. Ὅθεν ἐπληθύνοντο καθ’ ἑκάστην οἱ πιστεύοντες οἱ δὲ φύλακες ταῦτα βλέποντες ἐπῆγαν εἰς τὸν βασιλέα λέγοντες, ὅτι ἔγινε τὸ δεσμωτήριον Μοναστήριον, οὗτος δὲ ἔστειλὲ νύκτα τινὰ καὶ τοὺς συνέλαβον ὅλους ἄνδρας καὶ γυναῖκας καὶ παῖδας καὶ τοὺς ἀπεκεφάλισαν, διότι δὲν ἠθέλησαν νὰ προσκυνήσουν τὰ εἴδωλα καὶ κανεὶς δὲν ἔμεινε ζωντανὸς ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα, ὅστις ὠνομάζετο Ἀγαθάγγελος, καὶ ἐκρύβη ὄχι διὰ φόβον θανάτου, ἀλλὰ διὰ νὰ λάβῃ πολλὰ κολαστήρια, ἵνα δοξασθῇ εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ περισσότερον, καθὼς κατωτέρω θέλομεν γράψει περὶ αὐτοῦ σαφέστερον.
Τότε ὁ βασιλεὺς προσέταξε νὰ φέρουν τὸν μακάριον Κλήμεντα καὶ ἐδοκίμασε πάλιν μὲ κολακείας νὰ τὸν νικήσῃ, ἀλλὰ δὲν ἠδυνήθη· ὅθεν ἔρριψεν αὐτὸν εἰς τὴν γῆν καὶ τὸν ἔσυραν δυνατοὶ στρατιῶται ἀπὸ τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας ὅσον ἠδύναντο καὶ τόσον τὸν ἐτέντωσαν, ὥστε ἐσαλεύθησαν ὅλα του τὰ μέλη ἀπὸ τοὺς τόπους των καὶ τοῦ ἔδιδον πόνους δριμυτάτους· ἔπειτα τὸν ἔδερναν μὲ βούνευρα ξηρὰ ἄνδρες τέσσαρες· ἀλλὰ καὶ ταύτας τὰς βασάνους ὑπέμεινεν ἀνδρείως, ὡς νὰ ἔπασχεν ἄλλος. Ὁ δὲ τύραννος ἀπορῶν ἔλεγε· «Καθὼς ἔχεις, Κλήμη, τὴν ψυχὴν φιλόνικον, οὕτως