Ἐπάνω δὲ εἰς τὰς ἄλλας ἀρετὰς ἦτο καὶ ἐγκρατὴς ὁ μακάριος καὶ δὲν ἔτρωγε πρᾶγμα ἔμψυχον, εἰ μὴ ὄσπρια, ἐνθυμούμενος τοὺς τρεῖς Παῖδας, οἵτινες μὲ τὴν νηστείαν ἐνίκησαν τὴν φλόγα τῆς καμίνου καὶ δὲν τοὺς ἔκαυσε. Διὰ ταύτας λοιπὸν τὰς ἀρετάς, τὰς ὁποίας εἶχε, τὸν ἐχειροτόνησαν καὶ Πρεσβύτερον, ἔπειτα δὲ εἰς δύο χρόνους Ἐπίσκοπον, ὅταν κατὰ μὲν τὴν σωματικὴν ἡλικίαν ἦτο χρόνων εἴκοσι [1], κατὰ δὲ τὴν ψυχικὴν διάθεσιν ἐπερίσσευε τοὺς γέροντας, ὅτι τότε ποὺ ἐστολίσθη μὲ τὴν ἀξίαν τῆς Ἀρχιερωσύνης (ἢ νὰ εἴπω καλλίτερα αὐτὸς ηὐτρέπισε τὴν Μητρόπολιν) ἐπεμελεῖτο τοὺς ὀρφανοὺς καὶ πτωχοὺς περισσότερον, τοὺς δὲ παῖδας ἐβάπτισεν, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ὅσους ἐγνώρισεν ἄξια σκεύη τῆς ἱερωσύνης· ἐχειροτόνησεν ὅθεν οἱ γείτονες αὐτοῦ ἔφερον καθ’ ἑκάστην τὰ τέκνα των καὶ τὰ ἐνουθέτει πρότερον τινὰς ἡμέρας, ἔπειτα τὰ ἐβάπτιζεν· αὐτοὶ εἶναι οἱ πρῶτοι καρποὶ τοῦ θαυμαστοῦ Κλήμεντος καὶ ἀπὸ ταῦτα τὰ θεῖά του κατορθώματα ἔλαβεν ἀρχὴν τὸ μαρτύριόν του καὶ ἤρχισε νὰ πλέκεται ὁ πολυτίμητος στέφανος.
Κατ’ ἐκείνας τὰς ἡμέρας ἐστάλη διαταγὴ ἀπὸ τὸν μισόχριστον βασιλέα τῆς Ρώμης προς ὅλους τοὺς ὑπ’ αὐτον ἡγεμόνας καὶ ἄρχοντας νὰ παιδεύουν ἀσπλάγχνως τοὺς φιλοχρίστους οἱ ἄχρηστοι, οἵτινες διὰ νὰ φανοῦν πρὸς τὸν ἐπίγειον βασιλέα εὐγνώμονες καὶ πιστοί, ἐκόλαζον τοὺς Χριστιανοὺς μετ’ ἀσπλαγχνίας ἄκρας. Ἐξόχως δὲ ὁ Βικάριος τῶν Γαλατῶν, ἀκούσας διὰ τὸν Ἅγιον Κλήμεντα, ὅτι ἐβάπτιζε τὰ παιδιὰ καὶ ἐκήρυττε τὸν Χριστὸν Θεὸν ἀληθέστατον, τὰ δὲ εἴδωλα περιέπαιζεν, προσέταξε νὰ τὸν φέρουν καὶ βλέπων αὐτὸν νέον καὶ κόσμιον, ἐδοκίμασε μὲ κολακείας νὰ τὸν νικήσῃ καὶ τοῦ λέγει· «Ἡ εὐγένεια τοῦ προσώπου σου καὶ ἡ εὐταξία σου μαρτυροῦσιν ὅτι εἶσαι καὶ εἰς τὴν ψυχὴν γνωστικὸς καὶ φρόνιμος· τὰ δὲ λόγια, τὰ ὁποῖα ἤκουσα ἀπό τινας πρὸς κατηγορίαν σου, εἶναι περίσσια καὶ ἀσύμφωνα, διότι λέγουν ὅτι κάμνεις παιδικὰ καὶ ἀνόητα πράγματα· λοιπὸν εἰπέ μας ὀλίγα λόγια γνωστικὰ νὰ βεβαιωθῶμεν διὰ τὴν ἀλήθειαν». Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «Ἡ φρόνησις καὶ ἡ γνῶσίς μας εἶναι ὁ Δεσπότης Χριστός, ἡ αὐτοσοφία, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὅστις ἔκαμεν ὅλον τὸν κόσμον καὶ τὸ λέγειν καὶ φρονεῖν μᾶς ἔδωκε». Τοῦ λέγει ὁ Βικάριος· «Μᾶς ἐπίκρανες, μὰ τοὺς θεούς, εἰς τοὺς πρώτους σου λόγους, λέγων εἰς ἡμᾶς τοιαῦτα φλυαρήματα· ἀλλ’ ἐὰν ἀγαπᾷς τὸ καλόν σου, ἄφες τὰς μωρίας, νὰ φύγῃς τὰς τιμωρίας, καὶ προσκύνησον τοὺς θεοὺς νὰ λάβῃς ἀπὸ ἡμᾶς τιμὰς πολλὰς καὶ χάριτας».