Ταῦτα ηὔχετο ὁ Ἅγιος καὶ ταξιδεύοντες ἔφθασαν εἰς τὴν Ρώμην. Καὶ βλέπων ὁ βασιλεὺς τὴν φαιδρότητα τοῦ Ἁγίου καὶ τὴν εὐγένειαν ἐθαύμασε· καὶ διὰ νὰ τὸν κάμῃ τὰ φοβηθῇ τὰς βασάνους καὶ νὰ προτιμήσῃ τὰ χαρμόσυνα, προσέταξε καὶ ἔφεραν ὅλα τὰ ὡραιότερα πράγματα, τὰ ὁποῖα εἶχεν εἰς τὰ βασίλεια, χρυσᾶ, ἀργυρᾶ σκεύη καὶ ἱμάτια, λίθους τιμίους καὶ ὅσα ἄλλα οἱ ὀφθαλμοὶ ὀρέγονται, καὶ αὐτὰ μὲν ἔβαλεν εἰς τὸ ἕνα μέρος καὶ ἀντίκρυ ἔθεσαν ὅλα τὰ κολαστήρια, κραββάτους σιδηροῦς, τροχούς, ἐσχάρας, σούβλας, χαλκώματα, τήγανα καὶ ἄλλα ὅμοια, τὰ ὁποῖα οὐχὶ νὰ δοκιμάσῃ ἄνθρωπος, ἀλλὰ μόνον νὰ τὰ ἴδῃ ἔτρεμε· καὶ λέγει ταῦτα πρὸς τὸν Ἅγιον δεικνύων εἰς αὐτὸν τὰ πολύτιμα πράγματα· «Αὐτὰ ὅλα σοῦ τὰ χαρίζω ὁμοῦ μὲ τὴν φιλίαν μου, ἐὰν προσκυνήσῃς τοὺς θεοὺς ὡς φρόνιμος· εἰ δὲ ἀπειθήσῃς, θὰ δοκιμάσῃς ὅλα ἐκεῖνα τὰ παιδευτήρια ὄργανα καὶ ἄλλα χειρότερα». Λέγει του ὁ Ἅγιος· «Ἐὰν σοῦ φαίνωνται αὐτὰ τὰ χρυσᾶ καὶ ἀργυρᾶ σκεύη λαμπρὰ καὶ πολύτιμα, πόσον νομίζεις νὰ εἶναι τὰ ἐπουράνια; καὶ ἐὰν αὐτὰ τὰ πρόσκαιρα κολαστήρια φαίνωνται τόσον φοβερά, πόσον νὰ εἶναι ὁ ποταμὸς τοῦ πυρός, ὁ τάρταρος καὶ τὰ λοιπὰ τῆς αἰωνίου κολάσεως; Αὐτὸ τὸ χρυσίον σας εἶναι ὕλη εὐτελὴς καὶ ἄκαρπος· τὸ κλέπτουσιν οἱ λησταὶ καὶ τὸ χάνετε· τὰ πολύτιμά σας ἱμάτια εἶναι τῶν σκωλήκων γεννήματα καὶ βαρβάρων ἀνθρώπων τεχνουργήματα καὶ ὅσοι τὰ τιμῶσιν εἶναι ἀνόητοι καὶ τῶν σκωλήκων αὐτῶν ἀτιμότεροι· ἀλλὰ τὰ αἰώνια ἀγαθὰ εἶναι χαρμόσυνα καὶ πανευφρόσυνα, ἄφθαρτα καὶ ἀτελεύτητα, καθὼς καὶ αὐτὸς ὁ δημιουργὸς καὶ Δεσπότης πάσης τῆς κτίσεως εἶναι ἄναρχος καὶ ἀθάνατος, ὅστις, ὡς Θεὸς μὲν εἶναι ἀπαθής, ὡς ἄνθρωπος δὲ ἐσταυρώθη, ἐτάφη καὶ ἀνέστη τριήμερος, ἀναστήσας ἡμᾶς ὡς ἀγαθὸς καὶ παντοδύναμος».
Ἐθυμώθη εἰς ταῦτα ὁ τύραννος καὶ προστάσσει νὰ τὸν δέσουν εἰς τὸν τροχόν, τὸν ὁποῖον νὰ γυρίζωσι μὲ πολλὴν ὁρμὴν καὶ νὰ δέρνουν μὲ ράβδους τὸν Μάρτυρα ἀσπλάγχνως. Ὁ μὲν λοιπὸν τροχὸς βιαίως ἐστρέφετο καὶ ταχύτατα, αἱ σάρκες κατεκόπτοντο καὶ τὰ ὀστᾶ συνετρίβοντο, ὁ δὲ Μάρτυς προσηύχετο λέγων· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐπίβλεψον ἐπ’ ἐμὲ καὶ ἐλέησόν με· ἐλθὲ καὶ βοήθησόν μοι, ἐλάφρυνον τὸ βαρὺ τῆς κολάσεως, ὅτι ὀδύναι θανάτου καὶ κίνδυνοι ᾅδου μὲ εὗρον· λοιπόν, λύτρωσαί με εἰς δόξαν τοῦ ὀνόματός σου καὶ αἰσχύνην τῶν ἐχθρῶν καὶ καταφρόνησιν». Τότε ὁ τροχὸς ἐσταμάτησε, τὰ δεσμὰ ἐλύθησαν, αἱ χεῖρες τῶν