Μὲ ταῦτα καὶ ἄλλα πλείονα ἐδίδασκε τὸν παῖδα ἡ πάνσοφος Σοφία ὅλην τὴν ἡμέραν, προθυμοποιοῦσα τοῦτον πρὸς το μαρτύριον, εἰς δὲ τὸ τέλος εἶπε καὶ ταῦτα ἡ παμμακάριστος· «Αὐτὰς τὰς ἀμοιβὰς ἀπόδος εἰς τὴν μητέρα σου, ὦ τέκνον μου· αὐτὸς ἂς είναι ὁ μισθὸς τῶν πόνων μου, ποὺ σὲ ἐγέννησα καὶ ἀνέθρεψα, νὰ δοξασθῶ καὶ ἐγὼ εἰς τὰ μέλη σου· ἐγὼ φεύγω ἀπὸ τὸν κόσμον τοῦτον σήμερον καὶ χωρίζομαι κατὰ τὸ σῶμα τῶν ποθεινῶν μου ὀφθαλμῶν σου· ἀλλὰ γνώριζε ὅτι ἡ ψυχή μου εἰς τὴν ψυχήν σου κρέμαται νὰ κοινωνήσωμεν ὁμοῦ τὰ πάθη σου· ἔπειτα νὰ ὑπάγωμεν μαζὶ νὰ προσκυνήσωμεν τὸν Δεσπότην μας, λαμπρυνόμενοι μὲ τὴν φαιδρότητα τῶν ἄθλων σου». Ταῦτα εἰποῦσα κατεφίλει τὰ μέλη του καὶ ἔλεγε· «Μακαρία ἐγώ, ὅτι Μάρτυρος μέλη φιλῶ, τὰ ὁποῖα ἔχουν νὰ γίνουν θυσία διὰ τὸν Κύριον». Οὕτως ἐναγκαλιζομένη τὸν παῖδα καὶ καταφιλοῦσα τοῦτον γλυκύτατα, τὴν μὲν ἁγίαν ψυχήν της παρέδωκεν εἰς τὸν Θεόν, τὸ δὲ σῶμα ἀφῆκεν εἰς τὰς χεῖρας τοῦ παιδός της, ὁ ὁποῖος τὴν ἐνεταφίασεν εὐλαβῶς καὶ φιλότιμα, τὰ δὲ θεῖα λόγια, τὰ ὁποῖα τοῦ εἶπεν, ἐφύλαττεν ἀκριβῶς εἰς τὴν καρδίαν του. Εὐθὺς λοιπὸν ἀπὸ τότε, παῖς ὢν ὁ μακάριος, ἀπηρνήθη πᾶσαν ἀπόλαυσιν πρόσκαιρον καὶ μετήρχετο μοναχικὴν πολιτείαν, ἐπῆρε δὲ αὐτὸν μία εὐγενεστάτη γυνὴ ἄτεκνος διὰ θετὸν υἱόν, ἡ ὁποία ὠνομάζετο Σοφία ὡς καὶ ἡ πρώτη του μήτηρ. Τοῦτο δὲ ὅλον ἔγινεν ἀπὸ θείαν οἰκονομίαν, διότι ἦτο ἡ Σοφία σοφὴ εἰς τὰ γράμματα καὶ εἰς τὴν ἔνθεον πολιτείαν καὶ ἡμέραν καὶ νύκτα προσηύχετο καὶ τὸν ἐδίδασκε τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν ἠγάπα ὡς τέκνον της γνήσιον· ὁμοίως καὶ τὸ παιδίον τὴν εἶχεν ὥσπερ μητέρα του καὶ ἐφύλαττεν ἀκριβῶς τὰς παραγγελίας της· καὶ ὡς καλὴ γῆ, εἰς ὀλίγον ἀπέδωκε τὸν καρπὸν πολλαπλάσιον. Καὶ ἀκούσατε τοῦ παιδὸς τὴν ἐλεημοσύνην καὶ τὰς θείας ἀρετάς.
Ἕνα καιρὸν ἦτο μεγάλη πεῖνα εἰς ἐκείνην τὴν χώραν τῶν Γαλατῶν· ὁ δὲ Κλήμης ἔπαιρνε τὰ παιδία τῶν Ἑλλήνων, ὅσα ἦσαν πτωχὰ καὶ ὀρφανά, τὰ ὁποῖα δὲν εἶχον τὰ ἀναγκαῖα τοῦ σώματος, τὰ ἐνέδυε, τὰ ἔτρεφε καί τὸ καλλίτερον, τὰ ἐδίδασκε τὴν πίστιν μας ὅσον ἠδύνατο, ἔχων αὐτὰ εἰς τὴν οἰκίαν του πολὺν καιρὸν τρώγων ὁμοῦ μετ’ αὐτῶν καὶ κοιμώμενος, διὰ νὰ τὰ στερεώσῃ εἰς τὴν εὐσέβειαν. Καὶ εἰς μὲν τὰς ἀναγκαίας χρείας τοῦ σώματος ἐξωδίαζεν ἀπὸ τὸ πρᾶγμα τῆς Σοφίας καὶ τὰ ἔτρεφε, εἰς δὲ τὴν μάθησιν τῆς εὐσεβείας καὶ ψυχῆς ὠφέλειαν τὰ ἐφίλευεν αὐτὸς ἀπὸ τὴν ἔσω σοφίαν τοῦ πνεύματος καὶ τὰ ἐπότιζε μὲ τὴν θαυμασίαν διδασκαλίαν του.