Ἐπύρωσε λοιπὸν ἕνα σίδηρον τόσον, ὥστε ἐσπινθηροβόλει ἀπὸ κάθε μέρος, ἔβαλον δὲ αὐτὸν εἰς τὰς μασχάλας τοῦ Κλήμεντος, ἔπειτα καὶ εἰς τὰς πλευράς, δένων δυνατὰ τοὺς ἀγκῶνάς του, διὰ νὰ αἰσθάνεται τὸν πόνον δριμύτερα. Καὶ καρφώνων εἰς τὴν γῆν ἕνα ξύλον ὀρθόν, ἔδεσεν εἰς αὐτὸ τὸν Κλήμεντα, τὸν δὲ Ἀγαθάγγελον ἐκρέμασαν καὶ ἱστάμενοι πέριξ αὐτοῦ οἱ δήμιοι κατεξέσχιζαν τὰς πλευρὰς καὶ τοὺς μηρούς του, καὶ ἐμπαίζων αὐτοὺς ὁ ἄρχων τοὺς ἠρώτα ἐὰν ἠσθάνοντο τὸν πόνον τῆς βασάνου. Ὁ δὲ Κλήμης ἀπεκρίνετο· «Ὅσον ὁ ἔξω ἄνθρωπος φθείρεται, τόσον ἀνακαινίζεται ἡ ψυχὴ ἔσωθεν». Ὁ δὲ τύραννος φιλονικῶν νὰ νικήσῃ τὴν ὑπερβολὴν τῆς ὑπομονῆς μὲ τὴν ὑπερβολὴν τῶν κολάσεων, ἐπύρωσε σφοδρὰ σιδηρᾶν περικεφαλαίαν, καὶ ὅταν ἔγινεν ὁλοκόκκινη, τὴν ἔβαλεν εἰς τὴν κεφαλὴν τοῦ Μάρτυρος, καὶ εὐθὺς ἐξήρχετο ὁ καπνὸς ἀπὸ τὸ στόμα, τὴν ρῖνα καὶ τὰ ὦτα τοῦ Ἁγίου, ὅστις βαρέως ἐστέναζε, ζητῶν ἀπὸ τὸν Θεὸν βοήθειαν. Καὶ τότε ἐψυχράνθη ὁ σίδηρος, ἐκεῖνοι δὲ οἵτινες ἐξέσχιζαν τὸν Ἀγαθάγγελον ἐκουράσθησαν.
Ταῦτα ἰδὼν ὁ τύραννος ἐτρόμαξε, τὴν ὑπομονὴν αὐτῶν θαυμάζων καὶ προστάσσει νὰ τοὺς φυλακίσουν. Ἡ δὲ σοφὴ Σοφία, ἡ θετὴ μήτηρ τοῦ Ἁγίου Κλήμὲντος, βλέπουσα αὐτὸν κατόπιν τοσούτων χρόνων ἀνελπίστως, ἠγαλλιάσατο καὶ πηγαίνουσα τὴν νύκτα κρυφὰ εἰς τὸ δεσμωτήριον ἐνηγκαλίσθη τὸν Ἅγιον δακρυρροοῦσα καὶ καταφιλοῦσα τὸ στόμα, τοὺς ὀφθαλμούς, τὰς χεῖρας καὶ ὅλα τὰ μέλη του, τὸν ἠρώτα δὲ πῶς ἐπέρασεν εἰς τὴν ξένην καὶ πῶς ἠγωνίσθη καὶ τὶς ἦτο ὁ συνοδίτης αὐτοῦ καὶ σύναθλος. Ὁ δὲ Ἅγιος τῆς εἶπεν ἐξ ἀρχῆς τὴν ὑπόθεσιν καὶ αὐτὴ τοὺς ἐπεμελήθη στοργικῶς, ἔπλυνε τὰς πληγάς των, ἔβαλε βότανα καὶ μανδήλια καὶ τοὺς ἔφερε τροφὰς ὅσας ἤθελον. Ὁ δὲ Κουρίκιος, συλλογιζόμενος τὶ νὰ κάμῃ τοὺς Μάρτυρας, ἐγνώρισεν ὅτι δὲν δύναται νὰ τοὺς νικήσῃ καὶ τοὺς ἔστειλεν εἰς τὸν βικάριον τῶν Ἀμυσινῶν, ὀνόματι Δομετιανόν, ἠκολούθει δὲ καὶ ἡ φιλόπαις καὶ φιλομάρτυς Σοφία μὲ ὅλα τὰ παιδιά, τὰ ὁποῖα ὁ Ἅγιος Κλήμης ἐβάπτισε πρότερον, ὡς ἄνωθεν εἴρηται, περὶ τῶν ὁποίων, ὅταν ἀνέφερον εἰς τὸν τότε βασιλέα, προσέταξεν, ἐὰν θελήσουν νὰ ξεχωρίσουν ἀπὸ τὸν Ἅγιον Κλήμεντα, νὰ τὰ ἀφήσουν νὰ ὑπάγουν ὅπου θέλουσιν, εἰ δὲ καὶ δὲν δεχθοῦν, νὰ κόψουν καὶ ἐκείνων τὰς κεφαλάς. Οἱ δὲ στρατιῶται ἐκοπίασαν πολὺ νὰ τὰ ξεχωρίσουν ἀπ’ ἐκεῖνον καὶ δὲν ἠδυνήθησαν, ὅτι ἔπιπτον κατὰ γῆς καὶ ἐκρατοῦσαν δυνατὰ τοὺς πόδας τοῦ μακαρίου Κλήμεντος καὶ δὲν ἐξεκολλοῦσαν ἀπ’ ἐκεῖ, ἕως οὗ ἔκοψαν τὰς κεφαλάς των· καὶ οὕτως ἔδειξαν ἀκριβῶς, ὅτι τοῦτο ἦτο «δώρημα τέλειον» τῆς καλῆς του γνώμης καὶ ἀγαθῆς προαιρέσεως, «ἄνωθεν καταβαῖνον» ἐκ τοῦ Πατρὸς τῶν φώτων», κατὰ τὸν θεῖον Ἰάκωβον (Καθ. Ἐπ. Α’ 17).