καὶ τὰς πόλεις, θὰ κλείσουν οἱ βωμοὶ τῶν Ἑλλήνων καὶ θὰ φύγουν ὅσοι προσκυνοῦσι τὰ εἴδωλα. Τοῦτο δὲ θέλει γίνει εἰς ὀλίγον καιρὸν καὶ θέλετε τὸ ἴδει πολλοὶ ἀπὸ σᾶς». Ταῦτα προφητεύσας φανερὰ ὁ θαυμάσιος, ἐχάρη ἡ σοφὴ Σοφία, καὶ συνάξασα χήρας καὶ ὀρφανά, τοὺς ἔτρεφε καὶ ἐπεμελεῖτο πλουσιοπάροχα. Ὅταν δὲ ἦλθεν ἡ ὡρισμένη ἡμέρα, ἥτις ἦτο Κυριακή, λειτουργήσας ὁ Ἅγιος τοὺς ἐκοινώνησεν ὅλους, καθ’ ἥν ὣραν δὲ ἔκλινε τὸν αὐχένα εἰς τὴν Ἁγίαν Τράπεζαν ἦλθεν εἷς ἄρχων, ὀνόματι Ἀλέξανδρος, μὲ πλῆθος στρατιωτῶν καὶ εἰσελθόντες ἐξαίφνης εἰς τὸν Ναόν, προσέταξεν ὁ ἄρχων ἕνα στρατιώτην, ὅστις καὶ κτυπήσας ἀπέκοψε διὰ τῆς σπάθης του τὴν κεφαλὴν τοῦ Ἁγίου, τὴν δὲ παναγίαν καὶ ἄχραντον προσφοράν, ὢ τῆς μακροθυμίας σου, Χριστὲ Βασιλεῦ! ἔρριψαν εἰς τὴν γῆν, καὶ τὴν κατεπάτησαν οἱ ἀσεβεῖς καὶ παμμίαροι τύραννοι.

Οὕτω λοιπὸν ὁ μέγας Κλήμης εἶδε τὸ ποθούμενον τέλος, καὶ ἔγινε θυσία ὁ θύτης εἰς τὸν Θεὸν εὐπρόσδεκτος. Καὶ οἱ μὲν ἄλλοι κλαίοντες ἔφυγον, οἱ δὲ δύο Διάκονοι, οἵτινες συνελειτούργησαν μὲ τὸν Ἅγιον, ἐστέκοντο εἰς τὴν ἁγίαν Τράπεζαν καὶ ἐκεῖ τοὺς ἐφόνευσαν. Τότε ἡ πιστὴ Σοφία, ἡ κατὰ Θεὸν μήτηρ καὶ τροφὸς καὶ παιδαγωγὸς τοῦ μεγάλου Κλήμεντος, ἀνάπτουσα λαμπάδας καὶ θυμιάματα, ἐπῆρε τὸ πολυπαθὲς καὶ πολύαθλον αὐτοῦ σῶμα μὲ ᾄσματα πνευματικὰ καὶ ὕμνους ὡς ἔπρεπε καὶ τυλίξασα τὸν πολύτιμον αὐτὸν θησαυρὸν μὲ καθαρὰν σινδόνα λαμπρῶς τὸν λαμπρὸν εἰς τὸ Κρυπτὸν ἀπέκρυψεν, ἐκεῖ ὅπου ἔθαψε καὶ τὸν σύναθλον Ἀγαθάγγελον, διὰ νὰ εἶναι εἰς μίαν θήκην τὰ σώματα, καθὼς καὶ τὰς μακαρίας αὐτῶν ψυχὰς εἰς ἕνα τόπον εὐφρόσυνον ἀνέπαυσεν ὁ Κύριος. Τοὺς δὲ Διακόνους ἐνεταφίασε πλησίον αὐτῶν καὶ ἔκτισε καὶ αὐτῶν μικρὰν οἰκίαν. Ἔπειτα ἐκάθησεν εἰς τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου Κλήμεντος καὶ ἔλεγε ταῦτα πρὸς αὐτὸν μετὰ πίστεως· «Ἐγὼ μέν, ὦ τέκνον, σᾶς ἔκρυψα εἰς τὸ Κρυπτόν, ὁ δὲ Χριστὸς νὰ σᾶς ἀναπαύσῃ εἰς τὸ φανερόν, ἐπειδὴ δι’ αὐτὸν τοῦτον ἐβασανίσθητε. Ἐγὼ δὲ ἐγήρασα πολὺ καὶ τώρα ἔρχομαι πρὸς σᾶς, ὅτι ὁ Κύριος μὲ ἐφύλαξεν ἕως τὴν σήμερον διὰ νὰ σᾶς ἐνταφιάσω ὁμοῦ, καθὼς καὶ τοὺς μακροὺς χρόνους τοῦ μαρτυρίου ὁμοῦ καλῶς ἐτελέσατε· ἀλλ’ εὔξασθε, δέομαι καὶ παρακαλῶ σας, ἠγαπημένα τέκνα μου, διὰ τὴν μητέρα καὶ τροφὸν καὶ δούλην σας, ἵνα μὲ ἀξιώσῃ ὁ Κύριος νὰ εὕρω καὶ ἐγὼ ἡ ἁμαρτωλὸς ὀλίγην παρρησίαν πρὸς αὐτόν, νὰ ἔλθω εἰς τὴν συνοδείαν σας, καθὼς καὶ ἐδῶ μετὰ πόθου σᾶς ὑπηρέτησα». Καὶ ταῦτα εἴποῦσα ἡ μακαρία μετὰ δακρύων καὶ πίστεως, δὲν ἀπέτυχε τῆς αἰτήσεως, ἀλλὰ προσεκάλεσε καὶ αὐτὴν ὁ πανάγαθος Κύριος, διὰ πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου Κλήμεντος καὶ τῆς ἀνταπέδωσε τὸ ἑκατονταπλάσιον.