ΕΥΛΟΓΗΤΟΣ ὁ Θεὸς ὁ παντελεήμων καὶ παντοδύναμος, ὅστις δυναμώνει καὶ τώρα τινὰς εὐχαρίστους καὶ εὐγνώμονας δούλους του, ἵνα πολεμῶσιν ἀνδρείως τον πολέμιον δαίμονα καὶ τὸν νικῶσι κατὰ κράτος, λαμβάνοντες νίκης στεφάνους καὶ τρόπαια ὡς ἀήττητοι, εἰς ἔλεγχον καὶ ἐπιστόμισιν ὀλιγοπίστων τινῶν, οἱ ὁποῖοι λέγουσι πολλὰς φλυαρίας καὶ λοιδωρήματα, ὅτι οἱ καιροὶ καὶ χρόνοι εἶναι αἰτία καὶ δὲν πολιτεύονται τώρα θεαρέστως οἱ ἄνθρωποι, οἵτινες ὁλοφάνερα ψεύδονται. Ἐπειδὴ εἴδομεν καὶ ὀφθαλμοφανῶς ἐπιστώθημεν, ὅτι πολλοὶ εἰς τοὺς χρόνους μας ἐμαρτύρησαν καὶ εὐωδιάζουν τὰ τίμιά των καὶ πανσεβάσμια λείψανα καὶ ἄλλοι πάλιν ὥσπερ τοὺς παλαιοὺς Ὁσίους, Ἀντώνιον λέγω, Εὐθύμιον καὶ τοὺς ἄλλους ἐναρέτους ἐπολιτεύθησαν. Ὥστε λοιπὸν δὲν εἶναι οἱ χρόνοι καὶ καιροὶ αἰτία τῆς τῶν πολλῶν ἀμελείας, ἀλλὰ ἡ τῶν ἀνθρώπων προαίρεσις· καὶ ἀπόδειξις τούτου ὁ νῦν εἰς ὑπόθεσιν προκείμενος θεοφόρος Διονύσιος, ὅστις καὶ τοὺς παλαιοὺς ἐπερίσσευσεν. Ὅτι τότε μὲν ἦσαν πολλοὶ ἐνάρετοι καὶ ὁ ἕνας τὸν ἄλλον ἐμιμεῖτο καὶ ἐζήλωνεν. Ἀλλὰ τώρα ὅπου εἶναι ὀλίγοι οἱ δόκιμοι, πίπτουσι καὶ οἱ σπουδαῖοι εἰς τὴν ἀμέλειαν.
Ὅσοι λοιπὸν εὑρεθῶσι τώρα, κατὰ τοὺς ἐσχάτους τούτους καιρούς, πρὸς τὸν κοινὸν ἡμῶν Δεσπότην εὐγνώμονες, φυλάττοντες τὰ σωτήριά του προστάγματα, πρέπει νὰ τοὺς εὐλαβῆται πᾶς τις ἀπὸ τοὺς παλαιοὺς περισσότερον. Διὰ τοῦτο γράφω καὶ ἐγὼ τούτου τοῦ Πανοσίου Διονυσίου τὸν θεάρεστον Βίον καὶ τὴν ψυχωφελῆ διήγησιν καὶ σᾶς δίδω μάρτυρα τὸν Θεόν, τὴν αὐτοαλήθειαν, νὰ εἴπω πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν καὶ νὰ μὴ γράψω ἀφ’ ἑαυτοῦ τίποτε, ἀλλὰ ὅσα μοῦ διηγήθησαν θεοφόροι πατέρες καὶ ἀξιόπιστοι· ἐπειδὴ τὸ πρέπον καὶ δίκαιον εἶναι νὰ μὴ κρύπτωνται τὰ θεάρεστα διηγήματα, ἀλλὰ νὰ τὰ ἀκούωσιν ἅπαντες, ἵνα μιμῶνται τῶν Ὁσίων τὰς πράξεις καὶ τὰ κατορθώματα· προσέχετε λοιπὸν εἰς τὴν τοιαύτην ὡραιοτάτην διήγησιν.
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ὁ εἰς ἔπαινον προκείμενος Ὅσιος ἐγεννήθη περὶ τὰ τέλη τοῦ ΙΕ’ αἰῶνος, εἰς τὸ χωρίον Πλάτινα [1] τῆς ἐπαρχίας Φαναρίου Τρικκάλων. Οἱ γονεῖς του ἦσαν πτωχοὶ ἀλλ’ εὐσεβεῖς, Νικόλαος καὶ Θεοδώρα ὀνομαζόμενοι, οἵτινες ὠνόμασαν αὐτὸν κατὰ τὸ ἅγιον Βάπτισμα Δημήτριον· εἰργάζοντο δὲ καὶ ἀνέτρεφον τὸ βρέφος ἐπιμελῶς, διότι ὅταν ἐκοιμᾶτο τὴν νύκτα ἐσπαργανωμένον ἔβλεπον εἰς αὐτὸ ἐξαίσιον θέαμα· ἤτοι ἄνωθεν αὐτοῦ ἐφαίνετο τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ λαμποκοποῦν ὡς ὁ ἥλιος, τοῦτο δὲ ἐφανέρωνε τὴν μέλλουσαν αὐτοῦ ἀρετὴν καὶ κατάστασιν· ὅτι ἔμελλε νὰ ἀπαρνηθῇ τὸν κόσμον καὶ πάντα τὰ σαρκικὰ θελήματα, νὰ συσταυρωθῇ τῷ Χριστῷ