Ἡμέραν δὲ τινὰ τοῦ εἶπεν ὁ ὑποτακτικός του νὰ κρατήσῃ ὀλίγα χρήματα διὰ τὰς χρείας τοῦ Μοναστηρίου· ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «Οἱ Μοναχοὶ δὲν χρειάζονται χρήματα, ὅτι ἡ πενία τοὺς γίνεται παιδαγωγία πρὸς σωτηρίαν, ἀλλὰ οἱ κοσμικοὶ οἵτινες ἔχουσι παιδία καὶ γυναῖκας καὶ πληρώνουσι φόρους καὶ ἔχουσιν ἄλλας πολλὰς στενοχωρίας καὶ βάρη, ἐκεῖνοι πρέπει νὰ παίρνουν ἐλεημοσύνην καὶ ὄχι ἡμεῖς οἱ ἄκληροι». Ὄχι δὲ μόνον ταύτας τὰς ἀρετὰς εἶχεν ὁ παναοίδιμος, ἀλλὰ καὶ τὴν ὑψοποιὸν ταπείνωσιν καὶ ὑπετάσσετο εἰς ὅλους ὑπηρετῶν μὲ ἄκραν εὐτέλειαν καὶ ἐφόρει πενιχρὰ καὶ καταφρονημένα ἱμάτια καὶ εἰς πολλοὺς τόπους ηὐτέλιζε τὸν ἑαυτόν του. Καὶ ὅταν ἔγραφε διαθήκην ἢ ἄλλο γράμμα ἔλεγεν· «Ἐγὼ ἠξιώθην ἀπὸ Θεοῦ μυρίων ἀγαθῶν ὁ ἐλάχιστος καὶ πολλὰς ἁμαρτίας ὁ ἀγνώμων ἐτέλεσα». Εἶχε δὲ καὶ τὴν ἀγάπην πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τὸν πλησίον ἀνόθευτον, ὄχι μόνον πρὸς τοὺς μοναχούς, νουθετῶν αὐτοὺς καὶ παρακινῶν νὰ φυλάττουν τὰς ὑποσχέσεις τοῦ σχήματος, ἀλλὰ καὶ εἰς τὰ χωρία καὶ πόλεις πολλάκις ἐπήγαινε διδάσκων πάντας νὰ φυλάττωσι τὰς σωτηρίους ἐντολὰς τοῦ Κυρίου. Καὶ καθολικὰ ἦτο πατὴρ τῶν ὀρφανῶν καὶ χηρῶν προστάτης, πτωχῶν ὑπερασπιστὴς μὲ τὴν ἐλεημοσύνην καὶ θλιβομένων παραμυθία καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν, τοῖς πᾶσι τὰ πάντα, κατὰ τὸν Παῦλον, ἐγένετο διὰ νὰ σώσῃ ὅσους ἠδύνατο. Καὶ πάλιν μὲ ὅλας ταύτας τὰς ἀρετὰς δὲν ἔλειψε ποτὲ ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμούς του τὸ δάκρυον, ὅταν ηὔχετο ἢ ἀνεγίνωσκε ἢ καὶ ὅταν συνωμίλει μετά τινων διὰ τὴν θείαν Γραφήν. Ὅθεν ἔκαμνε καὶ τοὺς ἀκούοντας καὶ ἐδάκρυζαν.
Ἀφοῦ λοιπὸν κατέστησε τὴν Μονὴν τοῦ Προδρόμου Κοινόβιον καὶ παρέδωκεν εἰς τοὺς Μοναχοὺς τύπους και κανόνας πῶς νὰ διάγωσιν, ἐσυνάχθησαν καὶ ἄλλοι πολλοὶ ἀπὸ τὰ μικρὰ τῆς Βεροίας Μονύδρια, ἀκούοντες τὰς ἀρετὰς τοῦ Ἁγίου καὶ τοῦ ἐζήτησαν συγχώρησιν νὰ κτίσουν κελλία· ὁ δὲ ἀσπασίως πάντας δεχόμενος, τοὺς ἐβοήθει ψυχῇ τε καὶ σώματι· ἦσαν δὲ ἀπ’ ἐκείνους πολλοὶ ἐνάρετοι, ἀλλὰ ἕνας Ἱερομόναχος, Ματθαῖος ὀνόματι, ἐπερίσσευεν ἅπαντας. Τοῦτον ἰδὼν ὁ Ἅγιος κατὰ πολλὰ γηραιὸν καὶ σεβάσμιον, τὸν ηὐλαβήθη καὶ τὸν ἔβαλεν εἰς τὸ κελλίον πλησίον του, διὰ νὰ ἐξομολογῇ ὅσους ἤρχοντο. Τοῦτον δὲν εἶδε κανεὶς ὅταν ἔτρωγεν, ἀλλὰ ἦτο κεκλεισμένος πάντοτε καὶ εἶχε τὸ πένθος ὡς τὸν μέγαν Ἀρσένιον καὶ τὸν Ἐφραὶμ τὸν Σύρον καὶ ἔκλαιε τόσον συχνάκις, ὥστε εἶχεν εἰς τὸ στῆθος τεμάχιον ράσου διὰ νὰ σφογγίζῃ τὰ δάκρυα. Ἦτο δὲ εἰς τὴν γενειάδα καὶ εἰς τὴν στάσιν τοῦ σώματος ὅμοιος μὲ τὸν Θεολόγον Γρηγόριον. Καὶ τοσοῦτον ἦτο εἰς τὴν θέαν σεβάσμιος καὶ αἰδέσιμος, ὥστε ὁπόταν τις ἐσυντύχαινε μετ’ αὐτοῦ δὲν ἐτόλμα νὰ τὸν ἴδῃ εἰς τὸ πρόσωπον. Ἀλλὰ ἄς ἔλθωμεν εἰς τὸν θαυμάσιον Διονύσιον.