Ἦτο δὲ ἡ τροφὴ τοῦ Ὁσίου ἡ μελέτη τῆς θείας Γραφῆς καὶ ὀλίγα κάστανα, ἐπειδὴ ἀπὸ ταῦτα γίνονται πολλὰ εἰς αὐτὸ τὸ ὄρος καὶ δὲν ἐφρόντιζε δι’ ἄλλο τίποτε, ἀλλὰ μόνον ἀπ’ ἐκεῖνα ἔτρωγε, καὶ ταῦτα μόνον τὴν ἐνάτην ὥραν τῆς ἡμέρας ξ’ (60) καὶ ὄχι περισσότερα· μόνον δὲ ὅταν τὸν ἔπαιρνε κανεὶς εἰς ἄλλο κελλίον νὰ λειτουργήσῃ, τότε ἔτρωγε καὶ ὀλίγον ἄρτον, διὰ νὰ φύγῃ τὸν ἔπαινον. Τόσην δὲ ἀκτημοσύνην εἶχεν, ὥστε δὲν ἔβαλλε κλεῖθρον εἰς τὴν θύραν, ἐπειδὴ δὲν ἀπέκτησεν ἄλλο τι, εἰμὴ μόνον τὰ ράσα τὰ ὁποῖα ἐφόρει καὶ ταῦτα πενιχρά τε καὶ ἄχρηστα. Ἔκτισε δὲ καὶ Ναὸν μικρὸν εἰς δόξαν καὶ τὸ ὄνομα τῆς ὑπερενδόξου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος καὶ ἔκαμεν ἐκεῖ τρεῖς χρόνους μόνος, μόνῳ τῷ Θεῷ προσευχόμενος καὶ μηδὲν τῶν γηΐνων κτησάμενος, μόνα δὲ τὰ θεῖα κάλλη φανταζόμενος. Ὅθεν ὡς καθαρὸς τῇ καρδίᾳ καὶ θείων ἀποκαλύψεων ἠξιώθη. Οὕτω λοιπὸν ἐκεῖ ἀσκητεύων, ἐπεθύμησε νὰ ἴδῃ καὶ τοὺς Ἁγίους Τόπους, ἔνθα ὁ Σωτὴρ ἡμῶν ἐσταυρώθη· ὅτι συνήθειαν ἔχουν οἱ ἐρασταί, ὅταν δὲν βλέπωσι παρόντα τὸν ἀγαπώμενον, ἐπιποθοῦν νὰ ἴδουν κἂν τὸν οἶκον αὐτοῦ ἢ ἱμάτιον. Διὰ τοῦτο λοιπὸν ἐπεθύμει καὶ αὐτὸς νὰ ἱστορήσῃ τοὺς σεβασμίους τόπους ἐκείνους, εἰς τοὺς ὁποίους ὁ ἠγαπημένος μας Δεσπότης Χριστὸς κατῴκησε καὶ ἔπαθε, διὰ νὰ μᾶς λυτρώσῃ ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν. Ἀπελθὼν λοιπὸν μετὰ πάσης χαρᾶς προσεκύνησε ὅλους τοὺς Ἁγίους τόπους καὶ ἔλαβεν ἐξ αὐτοῦ πολλὴν εὐφροσύνην εἰς τὴν ψυχήν του καὶ ἀγαλλίασιν.
Ὁ δὲ Πατριάρχης τῶν Ἱεροσολύμων τὸν ηὐλαβήθη καὶ ἠθέλησε νὰ τὸν κρατήσῃ διὰ νὰ τὸν ψηφίσῃ τοῦ θρόνου διάδοχον. Ὁ Ὅσιος ὅμως δὲν ἠθέλησεν, ἀλλὰ ἐπέστρεψε πάλιν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἠσκήτευεν ὡς πρότερον εἰς τὸ κελλίον του. Τότε ἠβουλήθη νὰ μεγαλώσῃ ὀλίγον τὴν Ἐκκλησίαν του. Καθὼς δὲ εἰργάζετο, ἦλθε Μοναχός τις γνώριμός του νὰ τὸν ἐπισκεφθῇ καὶ βλέπει ἄλλους δύο, οἵτινες ἐσήκωναν λίθους καὶ τοὺς ἔφερον ἐκεῖ ὅπου ὁ Ὅσιος ἔκτιζεν· ὅθεν ἐνόμισεν ὅτι ἦσαν ἄνθρωποι καὶ τοὺς προσεκάλεσεν ὁ Ὅσιος· ἀλλὰ ὅταν ἐπλησίασε καὶ τὸν ἐχαιρέτησε, ἔγιναν οἱ δύο ἄφαντοι καὶ ἔμεινε μόνος ὁ Ὅσιος καὶ τὸν ἠρώτα διὰ τοὺς ἄλλους τὶ ἔγιναν· ὁ δὲ ἀπεκρίνατο, ὅτι ἄλλος τις δὲν ἦτο ἐκεῖ, εἰμὴ μόνον ὁ Θεὸς ὁ πανταχοῦ παρών. Ἀπὸ τοῦτο ἐκατάλαβεν ὁ Ὅσιος ὅτι ὁ Κύριος τὸν ἐβοήθει εἰς τὸ θεῖον ἔργον καὶ ἐχάρη χωρὶς ποσῶς νὰ κενοδοξήσῃ εἰς τὴν διάνοιαν, ἀλλὰ μᾶλλον ἐταπεινώνετο, διότι ἦτο πεπαιδευμένος τὴν θείαν Γραφὴν καὶ ἔλεγε μετὰ τοῦ Προφήτου· «Οὐχ ὑψώθη ἡ καρδία μου» (Ψαλμ. ρλ’ (130), 1) καὶ τὰ λοιπά. Ἀλλὰ ἀκούσατε καὶ ἄλλο θαῦμα ἡδύτερον, διὰ νὰ καταλάβετε τὴν πρὸς ἡμᾶς τοῦ Δεσπότου πολλὴν ἀγαθότητα.