κατὰ τὸν μακάριον Ἀπόστολον. Βλέποντες λοιπὸν οἱ γονεῖς εἰς τὸ παιδίον τοιοῦτον θαυμάσιον, ἐδόξαζον τὸν Θεὸν ἐλπίζοντες νὰ ἴδωσι καὶ τὸ ἀποβησόμενον. Ὅταν δὲ ἔγινε χρόνων ἑπτά, τὸ ἔβαλαν εἰς τὰ γράμματα καὶ εἰς ὀλίγον καιρὸν ἔγινε τέλειος, πεφωτισμένος ἐκ θείου Πνεύματος. Ὅσον δὲ ἐσπούδαζε τὰς Γραφάς, τόσον ἡ ψυχή του ἐθέλγετο εἰς τὸν ἔνθεον ἔρωτα. Ἔμαθε δὲ καὶ τὴν καλλιγραφίαν καὶ καθ’ ἑκάστην ἐπρόκοπτεν ἐκ δυνάμεως εἰς δύναμιν. Δὲν ἐδίδετο δὲ ὁ Ὅσιος ποσῶς εἰς ἀπόλαυσίν τινα τοῦ σώματος οὔτε ἐπόθησε ποσῶς ψυχοβλαβῆ καὶ μάταια πράγματα, οὔτε μὲ ἀτάκτους νέους συνηυλίζετο, διὰ νὰ μὴ βλάπτεται ἀπὸ τὴν συνομιλίαν των, ἀλλὰ ἐμελέτα καθ’ ἑκάστην τὰς θείας Γραφὰς καὶ εἶχε πολλὴν ταπείνωσιν καὶ πρᾳότητα. Ἐγκρατεύετο ὑπέρμετρα καί, ἁπλῶς εἰπεῖν, τόσας ἀρετὰς ἐφύλαττεν, ὥστε τὸν ἐθαύμαζον ἅπαντες πῶς ἠδύνατο τόσον νέος νὰ ἔχῃ τοσαύτας ἀρετὰς καὶ νὰ ἀγρυπνῇ ὅλην σχεδὸν τὴν νύκτα εὐχόμενος.
Μετὰ καιρὸν οἱ γονεῖς τοῦ Ὁσίου ἀπέθανον· ὅθεν ὁ νέος διὰ νὰ ἐξοικονομῇ τὰ πρὸς τὴν χρείαν ἐδίδασκε τὰ παιδία τῶν συγχωρίων του καὶ μὲ τὴν πληρωμὴν αὐτῶν ὡς καὶ ἀπὸ τὴν καλλιγραφίαν ἐπορεύετο. Μετὰ ταῦτα ἔβαλε γνώμην καλὴν νὰ γίνῃ Μοναχὸς καὶ καθὼς ἐμελέτα ταῦτα, ἔτυχεν ἐκεῖ εἰς τὸ χωρίον του εἷς Ἱερομόναχος ἀπὸ τὰ Μετέωρα, ὀνόματι Ἄνθιμος, μετὰ τοῦ ὁποίου συνομιλήσας συνεφώνησαν καὶ ἠκολούθησε τὴν συνοδείαν του. Δὲν ἔλαβε δὲ ὁ μακάριος ἄλλο τι ἀπὸ τὴν περιουσίαν τῶν γονέων του εἰμὴ μόνον ἕν ἀργυροῦν ποτήριον, τὸ ὁποῖον καὶ ἐδώρησε εἰς τὸν προρρηθέντα Ἱερομόναχον Ἄνθιμον. Ἀφοῦ δὲ ἐπῆγαν εἰς τὰ Μετέωρα, ἔμεινεν ὑποτακτικὸς εἰς ἐνάρετόν τινα, Σάββαν ὀνόματι, καὶ τὸν ὑπηρέτει μὲ ἄκραν ταπείνωσιν, φυλάττων πάσας τὰς ἀρετὰς ἐπιμελῶς καὶ ἀόκνως· οὗτος δὲ ὁ Σάββας τὸν ἔκαμε ρασοφόρον καὶ ἀπὸ Δημήτριον τὸν ὠνόμασε Δανιήλ. Ἀφοῦ λοιπὸν ἔκαμεν ἐκεῖ ὀλίγον καιρόν, ἐπεθύμησε νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸ ἁγιώνυνον ὄρος τοῦ Ἄθω διὰ περισσοτέραν ἡσυχίαν καὶ ἄσκησιν. Ζητήσας λοιπὸν ἀπὸ τὸν Γέροντα συγχώρησιν, δὲν τὸν ἄφηνε διὰ νὰ τὸν ἔχῃ βοηθὸν ψυχῆς τε καὶ σώματος, φοβούμενος δὲ μήπως φύγῃ κρυφά, ἔκλεισε τὴν θύραν τῆς Μονῆς καὶ τὴν σκάλαν ἀπέκρυψεν. Ἀλλὰ εἰς μάτην ὁ Γέρων κενὰ ἐμελέτησε, διότι ὁ νέος ἐγνώρισεν, ὅτι ἡ ἐπιθυμία του αὕτη ἦτο θεάρεστος· ὅθεν ἔκαμε καὶ παρακοήν, ἐπειδὴ δὲν ἦτο ἀκόμη Μοναχός, ἀλλὰ μόνον δόκιμος.