Νύκτα λοιπὸν τινά, ἔχων πίστιν εἰς τὸν Δεσπότην Χριστὸν ἀδίστακτον, ἐπήδησεν ἀπὸ τόσον ὕψος καὶ ἔπεσε κάτω, ὥσπερ νὰ ἦτο ποτάμι ἀπ’ ἔξω καὶ ποσῶς δὲν ἐκτύπησεν, ὅτι ἡ θεία δύναμις ἐβοήθησεν. Ἀπελθὼν λοιπὸν εἰς τὸ ὄρος τοῦ Ἄθω καὶ ἐρωτήσας ποῦ νὰ εὕρῃ τινὰ ἐνάρετον ἄνθρωπον, τοῦ ἀνήγγειλαν δι’ ἕνα πνευματικὸν θαυμάσιον Προεστῶτα τοῦ Ὄρους, Σεραφεὶμ ὀνομαζόμενον. Τοῦτον λοιπὸν εὑρὼν καὶ συνομιλήσαντες, τὸν ὑπεδέχθη ἀσμένως, ὡς φιλόξενος ὅπου ἦτο ὁ Γέρων καὶ φιλομόναχος καὶ νουθετήσας αὐτὸν ἱκανῶς νὰ φυλάττῃ ἐπιμελῶς πᾶσαν ἀκρίβειαν τῆς μοναδικῆς πολιτείας, τὸν ἐκράτησεν εἰς τὴν συνοδείαν του καὶ κουρεύσας αὐτὸν, τὸν ἔκαμε μεγαλόσχημον ὀνομάσας Διονύσιον, ὁ δὲ Ἐπίσκοπος τοῦ Ὄρους τὸν ἐχειροτόνησε Διάκονον καὶ ἐλειτούργει τῷ Θεῷ μὲ πολλὴν εὐλάβειαν καὶ ταπείνωσιν. Βλέπων δὲ ὁ Γέρων τὰς μεγάλας ἀρετὰς αὐτοῦ τὸν ἐθαύμαζε. Κυριακὴν δέ τινα τῶν Βαΐων, ἀφοῦ ἐλειτούργησεν, ἀνεχώρησεν ἀπὸ τὸ κελλίον καὶ ἔκαμεν εἰς τὸ δάσος ἕως τὸ Μέγα Σάββατον· καὶ τότε ὑπέστρεψεν εἰς τὸν Γέροντα, ὅστις ἠρώτησεν αὐτὸν τί ἔτρωγε τόσας ἡμέρας καὶ ποῦ εὑρίσκετο. Οὗτος τοῦ ἀπεκρίθη, ὅτι ἦτο εἰς τὴν Σκήτην τοῦ Καρακάλλου καὶ ἔτρωγε κάστανα ὀλίγα καὶ μάλαθρα καὶ ἐθαύμασεν ὁ Γέρων διὰ τὸν θεῖον αὐτοῦ ζῆλον.
Εἰς ὀλίγον καιρὸν ἐψήφισαν Πρῶτον τοῦ Ὄρους τὸν Γέροντα τοῦ Ὁσίου καὶ τὸν ἔστειλαν εἰς τὴν Βλαχίαν μὲ τοὺς Ἡγουμένους κατὰ τὸ σύνηθες [2]. Ὅθεν οἱ τοῦ Ὄρους Μοναχοὶ ἐχειροτόνησαν τὸν Ὅσιον Πρεσβύτερον, ἵνα λειτουργῇ εἰς τὸ Πρωτᾶτον ἀντὶ τοῦ Γέροντος. Ἔπειτα, ὅταν ἦλθεν αὐτὸς ἀπὸ τὴν Βλαχίαν, παρέμεινε μετ’ αὐτοῦ ὀλίγον καιρὸν ὁ Ὅσιος καὶ κατόπιν τὸν παρεκάλεσε νὰ τὸν συγχωρήσῃ, ἵνα ὑπάγῃ εἰς τόπον ἥσυχον νὰ προσεύχεται εἰς τὸν Θεόν, μόνος μόνῳ κατὰ τὸν πόθον του. Ὁ Σεραφεὶμ ὅμως εἶχε πόθον καὶ ὠρέγετο νὰ τὸν ἔχῃ εἰς τὴν συνοδείαν του, νὰ τὸν ὑπηρετῇ εἰς τὸ γῆράς του, ἀλλὰ πάλιν, διὰ νὰ μὴ τὸν ἐμποδίσῃ ἀπὸ τὴν ἡσυχίαν, τοῦ εἶπε νὰ ὑπάγῃ ὅπου βούλεται, νὰ πρεσβεύῃ καὶ δι’ αὐτὸν καὶ καμμίαν φορὰν νὰ ἔρχεται νὰ συνομιλῶσι, διὰ νὰ γνωρίζῃ πῶς πορεύεται εἰς τοὺς πειρασμοὺς τῶν δαιμόνων καὶ λογισμοὺς καὶ ἕτερα συναντήματα. Λαβὼν λοιπὸν ἀπὸ τὸν Γέροντα ὁ Ὅσιος συγχώρησιν νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν ἄσκησιν, ἐγύρευε τόπον ἥσυχον καὶ φθάσας εἰς τὴν Σκήτην τοῦ Καρακάλλου, εὗρε τόπον τινὰ δύσβατον καὶ ψυχρότατον καὶ ἐκεῖ κτίσας μικρὸν κελλίον κατῴκησεν εἰς αὐτὸ καὶ τόσον ἐπεμελεῖτο τὴν ἀρετὴν ὁ ἀείμνηστος, ὥστε δὲν ἔπαυεν ἡμέραν καὶ νύκτα εἰς τὸν μυστικὸν ἀμπελῶνα ἀεὶ ἐργαζόμενος. Ἐνήστευεν, ἠγρύπνει, προσηύχετο καὶ ἐποίει γονυκλισίας ὅσας ἠδύνατο, εἶχε δὲ καὶ τὴν ψυχωφελῆ καὶ θαυμασίαν βίβλον τοῦ Θηκαρᾶ [3], τὴν ὁποίαν συχνάκις ἀνεγίνωσκε.