ΣΑΛΑΜΑΝΗΣ ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν κατήγετο ἀπὸ χωρίον τι Καπερσανᾶ καλούμενον, κείμενου παρὰ τὰς δυτικὰς ὄχθας τοῦ ποταμοῦ Εὐφράτου. Ἀγαπήσας δὲ τὴν ἡσυχαστικὴν ζωὴν τῶν Μοναχῶν καὶ εὑρὼν εἰς τὸ χωρίον, τὸ πέραν τοῦ ποταμοῦ, μικρόν τι κελλίον, ἐκλείσθη ἐντὸς αὐτοῦ, χωρὶς νὰ ἀφήσῃ εἰς αὐτὸ οὔτε θύραν διὰ νὰ μὴ ἠμπορῇ νὰ ἐξέρχεται, οὔτε παράθυρον, διὰ νὰ μὴ ἐμβαίνῃ φῶς. Μίαν δὲ φορὰν τὸν χρόνον ἔσκαπτεν ὑπὸ κάτω τῆς γῆς καὶ ἐξήρχετο ἔξω καὶ δοκιμάζων ὀλίγον περισπασμόν, ἐσύναζε τὴν ἀναγκαίαν τροφὴν δι’ ὅλον τὸν χρόνον καὶ οὕτω διῆλθεν ὁ ἀοίδιμος πολλοὺς χρόνους. Μανθάνων δὲ ὁ Ἀρχιερεὺς τῆς πόλεως τὴν ἀρετὴν τοῦ ἀνδρός, ἐπῆγεν εἰς αὐτόν, θέλων νὰ τοῦ δώσῃ τὴν Ἱερωσύνην. Καὶ σκάψας ὀλίγον τι μέρος τοῦ κελλίου του καὶ θέσας τὴν χεῖρά του ἐπὶ τῆς κεφαλῆς τοῦ Ὁσίου, ἐτέλεσε τὴν εὐχὴν τῆς χειροτονίας καὶ εἶπε πολλὰ εἰς αὐτὸν καὶ ἀνήγγειλε τὴν χάριν τῆς Ἱερωσύνης, τὴν ὁποίαν τοῦ ἔδωκε, ἀλλ’ οὐδένα λόγον δὲν ἤκουσε νὰ τοῦ ἀπαντήσῃ ὁ Ὅσιος. Ὅθεν ἀνεχώρησε, προστάξας νὰ κτίσωσι πάλιν τὸ μέρος ἐκεῖνο τοῦ κελλίου, τὸ ὁποῖον ἐχάλασε.
Ἄλλην φορὰν ἐπέρασαν διὰ νυκτὸς τὸν ποταμὸν Εὐφράτην οἱ συγχώριοί του Χριστιανοὶ καὶ ἐχάλασαν τὸ κελλίον του· εἶτα λαβόντες τὸν Ὅσιον σηκωτὸν τὸν ἔφεραν εἰς τὸ χωρίον χωρὶς ἐκεῖνος οὔτε νὰ ἐναντιωθῇ εἰς αὐτοὺς οὔτε πάλιν νὰ τοὺς προστάξῃ οὕτω νὰ κάμωσιν. Ἔχοντες δὲ εἰς τὸ χωρίον αὐτῶν ἄλλο κελλίον κτισμένον ἕτοιμον, τὸν ἔκλεισαν ἐντὸς αὐτοῦ· ὁ δὲ Ὅσιος παρομοίως ἡσύχαζε καὶ ἐκεῖ, χωρὶς νὰ ὁμιλῇ μὲ κανένα. Μετ’ ὀλίγας δὲ ἡμέρας οἱ Χριστιανοί, οἱ κατοικοῦντες εἰς τὸ ἀντίπεραν τοῦ ποταμοῦ ἄλλο χωρίον, ἐλθόντες τὴν νύκτα ἐχάλασαν πάλιν τὸ κελλίον ἐκεῖνο καὶ λαβόντες παρομοίως τὸν Ὅσιον σηκωτὸν τὸν ἔφεραν εἰς τὸ χωρίον των, ὅστις οὐδὲν πάλιν ἀντέλεγεν εἰς αὐτούς, οὐδὲ τοὺς ἐβίαζε νὰ τὸν ἀφήσωσιν, οὐδὲ πάλιν μετὰ προθυμίας ἐπορεύετο.
Οὕτω κατέστησεν ὁ Ὅσιος τὸν ἑαυτόν του τελείως νεκρὸν ὁ ἀοίδιμος εἰς τὴν παροῦσαν ζωήν. Ὅθεν συμφώνως πρὸς τὴν φωνὴν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἔλεγεν ὁ τρισόλβιος· «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός. Ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ». (Γαλ. β’ 20). Οὕτω λοιπόν, νεκρώσας τὸν ἑαυτόν του ὁ μακάριος Σαλαμάνης, ὡς οὐδεὶς ἄλλος οὐδέποτε, διήνυσε τὴν ζωήν του ἕως ὅτου ἀπῆλθε πρὸς Κύριον, ἵνα ἐκεῖ αἰωνίως ἀγάλλεται.