ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ὁ Νέος Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ εὑρίσκετο εἰς τὸν Γαλατὰν τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἰς τὴν τοποθεσίαν τὴν καλουμένην Καράκιοϊ, ἔχων τὴν ἐπιστασίαν τοῦ ταμείου ἑνὸς καπηλείου τοῦ Χατζῆ Παναγιώτου, ὢν εἴκοσι πέντε ἐτῶν, εὔμορφος εἰς τὴν ὄψιν, δυνατὸς εἰς τὸ σῶμα καὶ σεμνὸς εἰς τὰ ἤθη. Ὅθεν καὶ διὰ ταύτας τὰς ἀρετάς του καὶ χάριτας ἐφθονεῖτο πάντοτε ὑπὸ τῶν Λαζῶν Τούρκων, οἵτινες συχνάκις ἐπήγαινον εἰς τὸ καπηλεῖον ἐκεῖνο καὶ κατεγίνοντο πολλάκις μὲ διαφόρους τρόπους νὰ μεταστρέψωσιν αὐτὸν ἀπὸ τῆς ἀληθοῦς πίστεως τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ τὸν τουρκεύσωσιν ἀλλὰ δὲν ἠδυνήθησαν.

Ἐν μιᾷ τῶν ἡμερῶν ἐπῆγαν κατὰ τὴν συνήθειάν των οὗτοι οἱ Λαζοὶ εἰς τὸ καπηλεῖον καὶ πιόντες καὶ μεθύσαντες ἐφιλονίκησαν μεταξύ των τόσον, ὥστε ἐμαχαιρώθη εἷς ἐξ αὐτῶν· ὁ δὲ εὐλογημένος Δημήτριος, βλέπων αὐτοὺς εἰς τοιαύτην κατάστασιν, ἐπῆγε μετὰ τῶν συνεταίρων του καὶ ἐμβῆκεν εἰς τὸ μέσον αὐτῶν, ἵνα τοὺς χωρίσῃ καὶ εἰρηνεύσῃ κατὰ τὴν ἄδειαν, τὴν ὁποίαν εἶχον ὅλοι οἱ κάπηλοι παρὰ τῆς τότε βασιλείας, νὰ εἰρηνεύωσιν ἐκείνους οἵτινες ἐρίζουσιν ἀναμεταξύ των εἰς τὸ καπηλεῖον καὶ οὕτω διαχωρίσαντες αὐτούς, τοὺς ἐδίωξαν ἐκεῖθεν. Τῇ ἑπομένῃ ἡμέρᾳ, ἔχοντες φθόνον οἱ μιαροὶ ἐκεῖνοι πρὸς τὸν Δημήτριον, ὡς εἴπομεν, ἐπῆραν τὸν πληγωθέντα Τοῦρκον καὶ ἐπῆγαν αὐτὸν εἰς τὸν βεζύρην καταμαρτυροῦντες ψευδῶς, ὅτι ὁ Δημήτριος τὸν ἐπλήγωσε καὶ πρέπει κατὰ τὸν νόμον ἢ νὰ δώσῃ αἷμα ἀντὶ αἵματος, ἤτοι νὰ θανατωθῇ, ἢ νὰ γίνῃ Τοῦρκος. Ὅθεν προσέταξεν ὁ βεζύρης καὶ ἔφεραν τὸν Μάρτυρα εἰς τὸ κριτήριον καὶ τοῦ λέγει· «Ἰδοὺ οὗτοι τί μαρτυροῦσι κατὰ σοῦ, σὺ δὲ τί ἀπολογεῖσαι εἰς ταῦτα;». Τότε ὁ νέος, χωρὶς νὰ δειλιάσῃ, διηγήθη λεπτομερῶς τὴν ὑπόθεσιν, καθὼς ἠκολούθησεν. Ὁ δὲ βεζύρης τοῦ λέγει· «Ἓν τῶν δύο πρέπει νὰ ἐκλέξῃς ἢ νὰ γίνῃς Τοῦρκος ἢ ἔχεις νὰ θανατωθῇς». Ὁ Μάρτυς ἀπεκρίθη μὲ γενναιότητα· «Ἐγὼ οὔτε Τοῦρκον ἐκτύπησα, οὔτε Τοῦρκος γίνομαι, νὰ μὴ μοὶ τὸ δώσῃ ὁ Θεός· ἀλλὰ Χριστιανὸς ἐγεννήθην καὶ Χριστιανὸς θέλω ἀποθάνει».

Τότε, ὁ βεζύρης, βλέπων τὸ ἀμετάθετον τῆς γνώμης αὐτοῦ, ἔδωκε τὴν κατ’ αὐτοῦ ἀπόφασιν διὰ νὰ τὸν ἀποκεφαλίσωσι· καὶ οὕτω, λαβόντες οἱ δήμιοι τὸν Ἅγιον, τὸν ἔφεραν πλησίον εἰς τὴν θέσιν τῆς καταδίκης καὶ ἰδού, ἄλλη διαταγὴ τοῦ βεζύρου, ἵνα ἐπιστρέψωσιν ὀπίσω. Ἐλθόντος τοῦ Μάρτυρος ἐνώπιον αὐτοῦ, ἤρχισεν ὁ βεζύρης νὰ κολακεύῃ τὸν Μάρτυρα, ὑποσχόμενος εἰς αὐτὸν ἀξιώματα καὶ πολλὰ χρήματα,