μόνον νὰ τουρκεύσῃ καὶ ν’ ἀρνηθῇ τὸν Χριστόν. Ὁ δὲ γενναῖος Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ δὲν ἐδελεάσθη ὑπὸ τῶν κολακευτικῶν λόγων, ἀλλὰ μὲ παρρησίαν καὶ ἐλευθεροστομίαν μεγάλην ἤλεγξε τὴν θρησκείαν αὐτῶν. Οὕτω δὲ παρέδωκεν αὐτὸν ὁ βεζύρης εἰς τὰς χεῖρας τῶν κατ’ αὐτοῦ μαρτυρούντων. Οἱ δέ, λαβόντες αὐτόν, τὸν ἐπῆγαν εἰς τὸ καφενεῖον καὶ ἐκεῖ συνήχθη πολὺ πλῆθος Τούρκων καὶ καθεὶς ἐξ αὐτῶν ἐκολάκευε καὶ παρεκίνει τὸν Ἅγιον διὰ νὰ γίνῃ Τοῦρκος. Ἀλλ’ ὁ Μάρτυς ἵστατο στερεὸς καὶ ἤλεγχεν αὐτοὺς καὶ τὴν πίστιν αὐτῶν. Ὁ δὲ βεζύρης διέταξε καὶ παρέστησαν ἔμπροσθέν του τὸν Μάρτυρα καὶ πάλιν, ἤρχισε δὲ νὰ τὸν παρακινῇ νὰ δεχθῇ τὴν θρησκείαν των, ποτὲ μὲν μὲ κολακείας, ποτὲ δὲ μὲ ἀπειλὰς καὶ μὴ δυνάμενος νὰ καταπείσῃ αὐτόν, ἀφῆκεν αὐτὸν καὶ διὰ τρίτην ἐξέτασιν.
Ἀφοῦ δὲ καὶ τρίτον ἔφερε τὸν Μάρτυρα ἔμπροσθέν του καὶ τὰ αὐτὰ εἰπὼν καὶ πλείονα καὶ ἀπειλήσας αὐτόν, δεν ἠδυνήθη νὰ μεταστρέψῃ τὴν γνώμην του, διέταξε καὶ τον ἀπεκεφάλισαν ἔμπροσθεν τοῦ καπηλείου του καὶ οὕτως ἔλαβεν ὁ ἀοίδιμος τρισαριστεὺς τοῦ Χριστοῦ τὸν τοῦ Μαρτυρίου ἀμάραντον στέφανον. Ἐπὶ ὁλοκλήρους δὲ νύκτας φῶς οὐράνιον ἔλαμπεν ἐπὶ τοῦ μαρτυρικοῦ λειψάνου· εἷς δὲ τῶν Χριστιανῶν ἐπῆγε διὰ νυκτὸς νὰ λάβῃ τὸ λείψανον κρυφίως· ἀλλ’ οἱ φύλακες τὸν συνέλαβον, ἐκ τοῦ ὁποίου ἔλαβον ἀρκετὰ χρήματα. Μετὰ δὲ τρεῖς μῆνας ἐκεῖνοι οἱ Λαζοὶ ἐφόνευσαν καὶ τὸν εὐλογημένον Παναγιώτην, τὸν κύριον τοῦ καπηλείου, κατὰ τὸ πρωΐ, ἐξερχόμενον τῆς οἰκίας του, διὰ τὸ μῖσος, ὅπερ εἶχον πρὸς τὸν Μάρτυρα Δημήτριον· οὗ ταῖς πρεσβείαις ἀξιωθείημεν ἅπαντες τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἀμήν.