Ὁ προειρημένος λοιπὸν πατὴρ αὐτοῦ Ἱερεύς, ὀνομαζόμενος Ἀνδρέας, ὡς καὶ ἡ μήτηρ του, βλέποντες τὴν μεγάλην του προκοπήν, πολὺ ἔχαιρον, ἀκόμη δὲ εἰς μέγαν ἔπαινον καὶ τιμὴν τὸν εἶχον καὶ ὅσοι τὸν ἔβλεπον καὶ τὸν ἤκουον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Ὅταν δὲ ἔφθασεν εἰς ἡλικίαν δέκα πέντε ἐτῶν ἐγκατέλειψε τοὺς γονεῖς του καὶ μετέβη πλησίον τοῦ Ἐπισκόπου τῆς Δημητριάδος, τῆς ὁποίας ἀρχιεράτευε κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην Ἐπίσκοπός τις ἐναρέτου βίου ὀνόματι Παχώμιος. Ἐπειδὴ δὲ τὸ χωρίον τοῦ Ἁγίου ὑπήγετο εἰς τὴν περιοχὴν τοῦ Ἐπισκόπου τούτου, ἐπῆγε πρὸς αὐτὸν καὶ παρέμεινε μετ’ αὐτοῦ, ὁ Ἐπίσκοπος δὲ οὗτος ἠξίωσεν αὐτὸν κατόπιν καὶ τοῦ μοναδικοῦ Σχήματος καὶ τῆς Ἱεροδιακονίας. Ἀφ’ οὗ λοιπὸν ἔμεινεν ὀλίγον καιρὸν μετὰ τοῦ Ἐπισκόπου, ἀνεχώρησεν ἐκεῖθεν καὶ μετέβη εἴς τι Μοναστήριον, τὸ ὁποῖον εἶναι ὑποκάτω τοῦ Κισσάβου εἰς τὴν περιοχὴν τοῦ Ὀλύμπου ὀνομαζόμενον τοῦ Οἰκονόμου, ὅπου διῆγε τὸν βίον του μὲ ποικίλας σκληραγωγίας. Δηλαδή, μὲ αὐστηρὰν νηστείαν, ἄμετρον ἀγρυπνίαν, ὁλονύκτιον στάσιν, ἀνυπόδητος καὶ μονοχίτων, φέρων μόνον ἓν πτωχικὸν ἔνδυμα παλαιὸν καὶ ἐσχισμένον.

Ἀλλὰ καὶ ἀφοῦ καθ’ ἑκάστην ἐπάλαιε καὶ ἠγωνίζετο μὲ τοιούτους ἀγῶνας, κατόπιν, καλυπτόμενος μὲ ἕν ἐφθαρμένον σκέπασμα, κατεκλίνετο ἐπάνω εἰς πέτρας στρογγυλὰς δι’ ὀλίγον καὶ πικρὸν ὕπνον καὶ τόσον μόνον ἐκοιμᾶτο ὅσον ἦτο ἀρκετὸν νὰ συγκρατῇ τὴν φύσιν καὶ νὰ μὴ ἐξασθενήσουν αἱ δυνάμεις τοῦ νοῦ. Ἀφοῦ δὲ οὕτως ἐπ’ ἀρκετὸν ἠγωνίσθη, ἀνεχώρησεν ἐκεῖθεν μετὰ ταῦτα διὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου καὶ εἰς τὴν Μεγίστην Λαύραν τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου ἐχειροτονήθη Ἱερεύς. Πρὸ ὅμως τῆς Ἱερωσύνης, ὅτε ἦτο εἰς τὸν βαθμὸν τῆς Ἱεροδιακονίας, εὑρίσκετο εἰς τὴν Ἐκκλησίαν κατὰ τὴν τάξιν τὴν ὁποίαν κρατεῖ τὸ κάθε Μοναστήριον καὶ ὑπηρέτει καὶ αὐτὸς μὲ τοὺς ἄλλους Ἐκκλησιαστικούς. Ἡμέραν δέ τινα λοιπόν, ὡς λέγουν, εἷς τῶν ἀδελφῶν, θέλων νὰ τὸν δοκιμάσῃ, τοῦ λέγει μὲ ἀστειότητα· «Τί ὡραῖα ὅπου εἶναι, Διάκονε, τὰ μαλλιά σου». Αὐτὸς ὅμως, διὰ νὰ μὴ δώσῃ ἀφορμὴν εἰς τὸν ἀδελφὸν καὶ διὰ νὰ μὴ κάμῃ συγκατάβασιν εἰς ἀνοησίας καὶ ἀστειότητας, ἐσιώπησε καὶ δὲν τοῦ ἀπεκρίθη, μόνον μετέβη εἰς τὸ κελλίον του, ὅπου λαβὼν ἓν ψαλίδιον κόπτει τὰ μαλλιά του, ὅσα εἶχε, κατὰ τὴν συνήθειαν καὶ τάξιν τῶν Μοναχῶν ἄνωθεν καὶ ἐξ ἀρχῆς, τὰ ὁποῖα ἔλαβεν εἰς τὴν χεῖρα του· εὑρὼν δὲ τὸν ἀδελφὸν ἐκεῖνον καὶ δώσας ταῦτα εἰς αὐτόν, τοῦ εἶπε· «Λάβε, ἀδελφέ, τὰ μαλλιά μου, ἀφοῦ σοῦ ἀρέσκουσιν».