Καὶ ὁ μὲν ἀδελφὸς ἐκεῖνος, ἀπὸ τὴν ἐντροπὴν καὶ τὸ αἰφνίδιον ἔμεινεν ἄφωνος ἐπὶ ὥραν πολλήν, οἱ δὲ ἄλλοι, ὅσοι παρευρέθησαν ἐκεῖ καὶ εἶδον τὸ συμβάν, ἐθαύμασαν καὶ ἐπῄνεσαν τὸν Διάκονον, ἔκτοτε δὲ καὶ εἰς τὸ ἑξῆς ὠνομάζετο κουρευμένος.

Μετ’ ὀλίγον καιρὸν ἐξῆλθε πάλιν ἀπὸ τὴν Λαύραν καὶ ἦλθεν εἰς τὸ Μοναστήριον τὸ ὀνομαζόμενον τοῦ Φιλοθέου, εὑρισκόμενος, δὲ εἰς τὰς ὑπηρεσίας τοῦ Μοναστηρίου μὲ τοὺς λοιποὺς ἀδελφοὺς καὶ συναγωνιζόμενος μὲ αὐτούς, δὲν ἐγκατέλειψε τὴν πρώτην του καλὴν πολιτείαν, ἀλλὰ περισσότερον τὴν ἐτελειοποίει. Τὴν νηστείαν, δηλαδή, τὴν ἀγρυπνίαν, τὴν προσευχήν, τὴν ὁλονύκτιον στάσιν καὶ τὰ ἄλλα θεάρεστα ἔργα τῆς πολιτείας αὐτοῦ, τὰ ὁποῖα πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἀδελφοὺς βλέποντες ἠγωνίζοντο νὰ τὸν μιμηθοῦν. Ἀφοῦ δὲ παρῆλθεν ὀλίγος καιρός, λόγῳ τῆς εὐλαβείας τὴν ὁποίαν ἔτρεφον δι’ αὐτόν, τὸν παρεκάλεσαν νὰ γίνῃ Ἡγούμενός των καὶ μετὰ πολλὰς παρακλήσεις ἐδέχθη καὶ ἀνέλαβε τοῦτο τὸ ἀξίωμα. Ἀπὸ τότε λοιπὸν ηὔξησε τὴν νηστείαν, τὴν προσευχήν, τὴν ἐγκράτειαν καὶ τὰς ἄλλας θεαρέστους ἀρετάς του. Θαυμάζοντες δὲ τοῦτον ὅλοι, ἔχαιρον καὶ ηὐχαρίστουν τὸν θεόν, ὅστις ἔπεμψεν εἰς αὐτοὺς τοιοῦτον ὁδηγὸν καὶ Ποιμένα, ἐπειδή, καθ’ ἑκάστην ἡμέραν, ἐκτὸς τῶν ἄλλων του καθηκόντων, δὲν παρέλειπε καὶ τὸ νὰ τοὺς διδάσκῃ μὲ νουθεσίας ψυχωφελεῖς καὶ καλὰς παραγγελίας.

Ἀλλ’ ὁ μισόκαλος καὶ βάσκανος διάβολος, ὅστις ποτὲ δὲν ἀγαπᾷ τὴν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου, ἐφθόνησε, μὴ ὑπομένων δὲ νὰ βλέπῃ τὴν κατὰ Θεὸν ἐκείνην διαγωγήν, μετὰ τῆς ὁποίας ἐπολιτεύετο ἐν μέσῳ ἐκείνων τῶν ἀδελφῶν, οἵτινες καλῶς καὶ θεαρέστως ὡδηγοῦντο ὑπὸ τοῦ θείου καὶ θαυμαστοῦ τούτου ἀνδρός, ἐξήγειρε φθονερούς τινας καὶ μισοκάλους, οἵτινες ὀλίγον κατ’ ὀλίγον ἐκίνησαν τὴν γλῶσσαν κατὰ τοῦ Δικαίου καὶ πολλὰς κατηγορίας κρυφίως κατ’ αὐτοῦ ἔλεγον, αἵτινες μὲ τὸν καιρὸν ἔγιναν γνωσταί. Ὅμως παρ’ ὅλον ὅτι ὁ Ὅσιος Συμεὼν καθ’ ἑκάστην τὰς ἤκουε, δὲν ἐσκανδαλίζετο, οὐδὲ ποσῶς τὰς ἐσυλλογίζετο. Ὅθεν ἐκεῖνοι, φυλάσσοντες τὸν φθόνον τῆς κακίας, ὡς ἡ ἔχιδνα τὸ δηλητήριόν της καὶ εὑρόντες κατάλληλον εὐκαιρίαν, κατ’ αὐτὴν ταύτην τὴν λαμπροφόρον ἡμέραν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ὅταν ἐξῆλθον ἀπὸ τὴν τράπεζαν οἱ Πατέρες, αὐτοὶ δὲν εἰσῆλθον εἰς τὰ κελλία των διὰ νὰ ἡσυχάσουν, κατὰ τὴν τάξιν καὶ συνήθειαν τῶν Μοναστηρίων, ἀλλ’ ἐξῆλθον εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ Μοναστηρίου καὶ ἐκεῖ ἔπαιζαν, ἐχόρευαν, ἔρριπτον λίθον καὶ ἄλλα παιγνίδια ἔκαμνον, ὄχι μόνον ἀνάρμοστα εἰς τοὺς Μοναχούς, ἀλλ’ οὔτε κἂν νὰ τὰ ἴδουν ἁπλῶς ἐπιτρέπεται εἰς τοὺς Χριστιανούς.