ΧΡΗΣΤΟΣ ὁ Ἅγιος τοῦ Χριστοῦ Νεομάρτυς κατήγετο ἐκ τῆς Ἀλβανίας, ὅταν δὲ ἦτο ἐτῶν τεσσαράκοντα τὴν ἡλικίαν, πορευθεὶς εἰς τὴν βασιλεύουσαν, ἔγινεν ἐκεῖ κηπουρός· ἐν μιᾷ δὲ τῶν ἡμερῶν πωλῶν μῆλα εἰς τὴν ἀγοράν, συνεφώνησε μετά τινος Τούρκου νὰ τοῦ πωλήσῃ τὰ μῆλα τὰ ὁποῖα εἶχεν· ἐπειδὴ δὲ περιῆλθεν εἰς φιλονικίαν μετ’ αὐτοῦ περὶ τῆς τιμῆς τῶν μήλων, ὁ Ἀγαρηνός, διὰ νὰ ἐκδικηθῇ συκοφαντεῖ τὸν Χρῆστον, ὅτι εἶπε δῆθεν νὰ γίνῃ Τοῦρκος, ὅθεν σύρει παρευθὺς τὸν Ἅγιον καὶ τὸν πηγαίνει εἰς τὸ κριτήριον, παρουσίασε δὲ καὶ ψευδομάρτυρας, ὅτι εἶπεν ἀληθῶς νὰ τουρκεύσῃ. Ὁ κριτὴς ἠρώτησε τότε τὸν Μάρτυρα περὶ τούτου καὶ αὐτὸς ἀπεκρίθη, μὲ μεγάλην γενναιότητα, ὅτι εἶναι Χριστιανὸς καὶ ὅτι τοιοῦτον λόγον δὲν εἶπεν, οὔτε εἶναι δυνατὸν ποτὲ νὰ ἀλλάξῃ τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν του, κἂν λάβῃ μύρια βάσανα.
Τότε ὁ κριτὴς ἐπρόσταξε καὶ ἐρράβδισαν σφοδρῶς τὸν Μάρτυρα· ἔπειτα δένοντες αὐτόν, τὸν ἐκτύπησαν εἰς την κεφαλήν, ὥστε ἔτρεχον ἄφθονα αἵματα· εἶτα τὸν ἔβαλαν εἰς τὴν φυλακὴν καὶ ἔσφιγξαν τοὺς πόδας του εἰς τὸ τιμωρητικὸν ξύλον. Ἔτυχε δὲ νὰ εἶναι τότε ἐντὸς τῆς φυλακῆς καὶ ὁ γνωστὸς λόγιος Μοναχὸς Καισάριος ὁ Δαπόντες, ὅστις καὶ τὸ Μαρτύριον τοῦτο συνέγραψε καὶ βλέπων τὸν Μάρτυρα εἰς τὸ ξύλον, τὸν συνεπόνεσεν· ὅθεν ἔκαμε τρόπον καὶ τὸν ἔβγαλε κρυφίως ἀπὸ τὸ ξύλον καὶ τοῦ ἔφερε νὰ φάγῃ διὰ νὰ ἐνδυναμωθῇ· ἀλλ’ ὁ Μάρτυς δὲν ἠθέλησε νὰ γευθῇ τελείως, εἰπών· «Διατί νὰ φάγω; Μήπως πρόκειται νὰ ζήσω; Λοιπὸν ἂς ἀποθάνω διὰ τὸν Χριστόν μου πεινασμένος καὶ διψασμένος». Ἔδωκε δὲ ὁ Μάρτυς πρὸς τὸν ρηθέντα Μοναχὸν Καισάριον μίαν ἀκόνην ἀπὸ ἀτσάλι, τὴν ὁποίαν εἶχεν εἰς τὴν ζώνην του, καὶ τὸν παρεκάλεσε νὰ δώσῃ νὰ τοῦ κάμουν μετὰ θάνατον μερικὰς λειτουργίας. Μετὰ ταῦτα ἔβγαλαν τὸν Μάρτυρα ἀπὸ τὴν φυλακὴν καὶ τὸν ἀπεκεφάλισαν τὴν ἰδίαν ἡμέραν καὶ οὕτως ἔλαβεν ὁ μακάριος τὸν στέφανον τοῦ Μαρτυρίου τὴν ιβ’ (12ην) Φεβρουαρίου τοῦ ἔτους ͵αψμη’ (1748) ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· ᾧ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.