ΑΝΤΩΝΙΟΣ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν ἀπὸ μὲν τὸν πατέρα κατήγετο ἀπὸ τὴν Ἀνατολήν, ἀπὸ δὲ τὴν μητέρα ἀπὸ τὴν Στερεὰν Ἑλλάδα, ὡς τρίτην δὲ πατρίδα εἶχε τὴν Κωνσταντινούπολιν, ἡ ὁποία ἐνηγκαλίσατο καὶ ἔθρεψεν αὐτὸν καὶ ἐκδύσασα ἀπὸ τὰ μητρικὰ σπάργανα τὸν ἔφερεν εἰς μέτρον ἡλικίας, μαθητεύσασα δὲ αὐτὸν καὶ τὰ ἱερὰ γράμματα, ὕστερον ἀπέκτησεν αὐτὸν καὶ Ποιμένα της. Ἐπειδὴ δὲ πολλάκις, ὅσα μέλλουσι νὰ ἀκολουθήσωσιν ὕστερον ἡ τοῦ Πνεύματος Χάρις εἴς τινας ἀνθρώπους προφθάνει καὶ πρότερον, διὰ τοῦτο, ὅτε ὁ Ἅγιος οὗτος ἦτο παιδίον πολλὰ μικρὸν, ᾠκονόμησε θαυμαστῶς νὰ τελῇ τὴν θείαν Λειτουργίαν, καθὼς ἔβλεπε τοὺς Ἱερεῖς τελοῦντας αὐτὴν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καὶ νὰ προσκομίζῃ ἄρτον καὶ νὰ βαστάζῃ θυμιατήριον νὰ θυμιάζῃ. Ἐφανέρωνε δὲ ἡ Χάρις μὲ αὐτά, πρὸ πολλῶν χρόνων, τὴν Ἁγιότητα ἣν ἔμελλε νὰ λάβῃ ὕστερον ὁ Μακάριος οὗτος Πατήρ.
Ὅτε δὲ ὁ Ἅγιος ἔφθασεν εἰς ἡλικίαν, ἔγινε Μοναχὸς καὶ μετεχειρίζετο ἀνδρικώτατα τὴν πρακτικὴν ἀρετὴν καὶ ἐσωτερικὴν φιλοσοφίαν. Ἔπειτα ἐχειροτονήθη Πρεσβύτερος χωρὶς νὰ θέλῃ καὶ ἔγινεν Ἡγούμενος τοῦ Μοναστηρίου του, τῶν Στουδιτῶν δηλαδή. Ἀπὸ τότε λοιπὸν ἠγαπήθησαν ἀπ’ αὐτὸν ἡ ἀγρυπνία, ἡ νηστεία, τὸ τῆς προσευχῆς ἀκούραστον· τότε δὲ καὶ ὁ πατὴρ αὐτοῦ ἐνεδύθη τὸ μοναχικὸν σχῆμα. Ὅθεν, καιρὸν καὶ ἀφορμὴν λαβὼν ὁ θεῖος οὗτος Ἀντώνιος, ἔκαμνε τὴν ἐλεημοσύνην μὲ τὰς δύο του χεῖρας, ὡς λέγει ἡ κοινὴ παροιμία. Μίαν φορὰν διήρχετο ὁ Ἅγιος ἀπὸ στενόν τινα τόπον καὶ ἐμοίραζεν ἐλεημοσύνην, ἐκεῖ δὲ ἐφάνη τις, ὁ ὁποῖος ἐβάστα εἰς τὰς χεῖρας κόμβον μεγάλον γεμᾶτον φλωρία καὶ λέγει πρὸς τὸν Ἀντώνιον· «Λάβε τοῦτο διὰ νὰ ἐξοδεύῃς εἰς τοὺς πτωχούς». Καὶ ἡ μὲν χεὶρ τοῦ φανέντος ἐκείνου ἐβάσταζε τὰ φλωρία, εἰς δὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς δὲν ἐφανερώθη ποῖος ἦτο. Μὲ τοιαῦτα καλὰ καὶ ἀρετὰς ἦτο πλουτισμένος ὁ θαυμαστὸς οὗτος Πατήρ.
Ὅθεν, διὰ ταῦτα, ὅτε ἦλθε καιρὸς καὶ ἐζητεῖτο Πατριάρχης ἄξιος, τότε μὲ ψῆφον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ τοῦ βασιλέως ἐχειροτονήθη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Καὶ λοιπὸν ἔτρεχεν ὁ μακάριος ἐνδυναμούμενος ὑπὸ τῆς δυνάμεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς ὅλας τὰς Ἐκκλησίας τῆς πόλεως τόσον ταχέως, ὡσὰν νὰ εἶχε πτερά, ἂν καὶ ἦτο γέρων καὶ μὲ λιτανείας ἐδυσώπει τὸν Πανάγαθον Θεόν. Αὐτὸς ἐβοήθει μὲν τὰς Ἐκκλησίας ἐκείνας, ὅσαι ἦσαν σεσαθρωμέναι ἀπὸ τὸν χρόνον, ἔδιδε δὲ ἀφθονοπαρόχως τὰ πρὸς τὴν χρείαν εἰς τοὺς ἐνδεεῖς Κληρικοὺς καὶ ἀναγνώστας καὶ παρηγόρει τὰς πολλὰς μυριάδας τῶν πτωχῶν μὲ σιτηρέσια καὶ ἐλεημοσύνας. Εἰς πολλοὺς λοιπὸν πολλῶν καλῶν γενόμενος πρόξενος καὶ πολὺ μεγάλα θαύματα ποιήσας, ἔφθασεν εἰς γῆρας βαθὺ καὶ ἀπῆλθε πρὸς Κύριον, τελεῖται δὲ ἡ αὐτοῦ σύναξις εἰς τὸ Μοναστήριόν του.