ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ ὁ ἐν ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν οὗτος, ὁ Ἀσκητής, ἄλλος εἶναι ἀπὸ τὸν Ὅσιον Θεοδόσιον τὸν Κοινοβιάρχην, διότι οὗτος κατήγετο ἐκ τῆς Ἀντιοχείας, υἱὸς ὢν γονέων ὀνομαστῶν. Ἀκούσας δέ ποτε προσεκτικῶς τὴν δεσποτικὴν φωνὴν τοῦ Κυρίου, ἀφῆκεν οἰκίαν καὶ πλοῦτον καὶ εὐγένειαν καὶ ὅλα τὰ ἄλλα τοῦ κόσμου χαροποιὰ καὶ ἀνεχώρησεν εἰς τόπους δασεῖς καὶ δενδρώδεις καὶ πρὸς τὴν θάλασσαν ἀποκλίνοντας κτίσας δὲ ἐκεῖ κελλίον μικρότατον, μετήρχετο τὴν ἀσκητικὴν πολιτείαν.
Οὗτος ὁ Ἅγιος ἦτο ἐνδεδυμένος μὲ ἐνδύματα τρίχινα, ἐφόρει δὲ ἔσωθεν σίδηρα βαρέα, ἓν εἰς τὸν λαιμὸν καὶ ἄλλο εἰς τὴν ὀσφὺν καὶ ἄλλα δύο εἰς τὰς δύο χεῖρας του. Καταγινόμενος δὲ εἰς τὴν προσευχὴν καὶ εἰς τὸ ἐργόχειρον, ἐκοίμιζε μὲ αὐτὰ τὰ πάθη τῆς σαρκός, ἐπιθυμίαν δηλαδή, ὑπερηφάνειαν καὶ τὰ λοιπά· εἰργάζετο δὲ πότε μὲν κατασκευάζων σπυρίδας, πότε δὲ καλλιεργῶν ὀλίγους ἀγροὺς εἰς τὸ λαγκάδιον, τοὺς ὁποίους ἔσπειρε καὶ τὴν ἀναγκαίαν τροφὴν ἐκεῖθεν ποριζόμενος ἐτρέφετο αὐτὸς καὶ ὅσοι ξένοι ἤρχοντο πρὸς αὐτόν. Οὕτως εἶχεν ἀνεπιμέλητον καὶ ἄλουστον τὴν κόμην του, ἡ ὁποία ἔφθανε μέχρι τῶν ποδῶν του· ὅθεν καὶ ἔδενεν αὐτὴν εἰς τὴν ὀσφύν του. Καθ’ ὅσον δὲ παρήρχετο ὁ καιρός, τοσοῦτον ηὔξανε πανταχοῦ τὸ ὄνομα καὶ ἡ φήμη του καὶ ἐκ τούτου παρεκινοῦντο πολλοὶ καὶ προσέτρεχον εἰς αὐτόν, ἀγαπῶντες νὰ μιμοῦνται τὴν ζωήν του, δεχόμενος δὲ τούτους ὁ Ὅσιος, κατέστησε τὴν ἔρημον ἐκείνην ἄλλην σχεδὸν πόλιν οὐράνιον.
Μίαν φορὰν ἐπῆγαν εἰς τὰ μέρη ἐκεῖνα Ἀγαρηνοί, οἱ ὁποῖοι ὅμως οὐδὲν κακὸν ἐπροξένησαν, διότι εὐλαβηθέντες τον μακάριον τοῦτον Θεοδόσιον ἀνεχώρησαν εἰρηνικῶς. Πλήν, διὰ τὰς ἐπιδρομὰς αὐτῶν ἀφῆκε τὴν ἔρημον ὁ Ὅσιος καὶ ἐπανῆλθεν εἰς τὴν πατρίδα του Ἀντιόχειαν, ἔνθα κτίσας μικρὰν καλύβην, μετά τινων ἄλλων ἀδελφῶν, εἰργάζετο τὴν πνευματικὴν ἐργασίαν· ἔλεγε δὲ εἰς τοὺς μετ’ αὐτοῦ· «Καίτοι, ἀδελφοί, μᾶς ηὐλαβήθησαν οἱ Ἀγαρηνοὶ καὶ δὲν μᾶς ἔβλαψαν, ὅμως εἶναι γεγραμμένον ὑπὸ τοῦ Ἀποστόλου, ὅτι πρέπει νὰ δίδωμεν τόπον εἰς τὴν ὀργήν, διότι καὶ ὁ Κύριος φεύγων τὸν Ἡρῴδην, διὰ τούτου μᾶς ἐδίδαξε νὰ φεύγωμεν καὶ ἡμεῖς τοὺς κινδύνους, ἀλλὰ καὶ ἐδιδάχθημεν νὰ μὴ ρίπτωμεν τὸν ἑαυτόν μας εἰς πειρασμούς. Κατὰ τὶ δὲ μᾶς ἐμποδίζει ἡ πατρὶς ἀπὸ τῆς πνευματικῆς ἐργασίας ὅταν ἡμεῖς προσέχωμεν; κατ’ οὐδὲν βεβαίως».